Alle inzendingen over evenbeeld

De spiegel was rond, zo was ook haar evenbeeld. De spiegel was rond, zo dacht ze, de spiegel was rond, zij zo broos, zo bleek. De spiegel was rond, in haar gedachten. De spiegel zo breekbaar, ... net dat ene tikkeltje te veel, te weinig scherven van verdriet want... de spiegel was hol, maar...…

je legt een warm en vochtig hoopje in mijn arm en noemt me oma ik zie je evenbeeld zingend de wereld veroveren even later kruipt ze naast me in het grote bed en vleit: mijn grote oma en dat klinkt plots als het liefste wat ooit iemand tegen me zei…

de tijd vergrijst mijn haren in een jachtig bestaan ik probeer wel te slenteren maar kan niet blijven staan de kleur van het leven schenkt mij maar even een net gekleurde kop met een volle bos erop ik veins mijn evenbeeld in getemperd licht die het spiegelbeeld in valse hoop verlicht…

De hengels evenwijdig naar het water gebogen door spiegeling van licht overtogen is hun evenbeeld gedompeld in een vlak, maar rimpeling trekt het nooit strak. Vereenzelvigd met de punt van de hengels willen ze stil leven, van de wal losgedreven, op zo maar een dag verzonken in het gras, aan het patroon van wolken overgeleverd.…

de gelijkenis is uitzonderlijk minutenlang dwalen mijn ogen naar de persoon in wiens jas ik woon zelfportret bevestigt beeld van vergeten foto's in een schoenendoos op zolder toch is het anders nu alsof er iemand in woont wiens sprekende evenbeeld in woord en gedachtegang kleurt bij het mijne is het thuiskomen teder…

Toen was er Een verhaal Dat ontstond In het geheel Een wonder Dat geschiedde Daarna wilde de mens Gods evenbeeld Herscheppen In de kunst adoratie God is een eeuwenlange inspiratie Toch blijft de vraag of hij er is Hij is er als een slang die sist De goede god wordt altijd gemist Wanneer geeft hij een echte hand Dat kan alleen een zielsverwant…

bleke lippen in de ruiten maanden haar geluidloos de luiken vroeg te sluiten ze hoorde niets maar knikte zacht, haar evenbeeld had nee verwacht de nacht –van plan naar binnen te vliegen- bleef stomverbaasd hangen voor het kozijn zag haar blonde manen de zijne bedriegen, schaterend om zijn ontspiegelde schijn…

leef als haar geluk als een bloem die de winter overleeft het water koud en bevroren ontdooit groeit en daarna weer bloeit teder groen haar kwetsbare blaadjes opent ze traag een licht brandend hart als een vraag middenin haar leven als mijn spiegelbeeld in jou zoek ik vind ik haar evenbeeld…

Vanaf het balkon Ziet hij's nachts dat Een atlas zonder rubicon Haar evenbeeld de stad omvat En in die duizelingwekkende ruimte Haaks tussen hoge bomen door Opeens een pluim van licht Verluidt zijn gunstig omen Een vluchtig sterrenspoor Net zo snel uit het vizier Als was haar komen Verbeidt de wens…

Duizelend van wijn en wals dansten ze de rest van de nacht dronken bij korte rustpauzes keken naar hun evenbeelden in het rimpelloze water -Was ik maar mijn spiegelbeeld dat ik mezelf kon volgen zonder altijd als eerste een stap te moeten zetten- -Ik begrijp het, zei hij troostend, maar je kunt niet zonder elkaar als eb en vloed of…

als jouw God de mens heeft geschapen naar eigen evenbeeld waarom kan ik dan niet rustig slapen is de wereld zo verdeeld als jouw God mij net zo lief heeft als degene die tot hem bidt toon mij dan naar wat hij nastreeft hoe het met zijn plannen zit als jouw God het laat gebeuren met welke reden is het dan dat ik alles rood zie kleuren…

fikkie in de tuin de stoofpot van de here eet haar evenbeeld op welk moment zaten wij in een trage vagina zonder buidel in het lege huis van de laatste familie demonisch gelach een duivelse lach je ging met de uitverkoop als bruid voor de heer eindelijk regen de angst voor jack de ripper wordt weggespoeld…

groot is de deceptie evenals het zelfbeklag spiegels breken 't evenbeeld als in blinde woede de hele wereld is fout het beschuldigende vingertje wijst alle kanten op daar de visie blind is het labyrint lijkt oneindig overwoekerd door klimop het blijft de vraag of zonlicht ooit diens hart zal doen smelten…

de tralies van zijn bestaan zijn gebit was er allang aan nu kan hij zelf weer gaan hij hangt aan de wilgen bij zijn valies zijn druiven zijn druiven zuur dansend voor zijn spiegel kan hij niet meer sjansen met een beeld dansend in spiegels in totaal z’n tijd zijgt de tijd ineen met een klap hij danst met verlies als evenbeeld…

Geen koele nacht die me wakker laat in dromen die mij ontmoeten en ik het duister getijdeloos laat gaan terwijl de echo sterft in het wit van een barak sterven is niet eenvoudig wanneer ik waad door het rijke licht dat me tracht te doorgronden en ik dankbaar ja toch wel, mijn evenbeeld laat schijnen in de glinstering van je ogen…

Jouw stoïcijns zelfvertrouwen Verscheurde mijn spiegel Verstrooide mijn zelfbeeld Over de bodem van mijn ziel Letterlijk onder de voet gelopen Je hebt mijn naam geroepen Getracht de snippers te vormen Naar jouw evenbeeld Maar het bleef bedrieglijk Anders Genen in je eigen kind Bleken gemuteerd Tot daadkrachtig wezen Ben je bang dat…

De nacht bloedt dood in zijn allerzieligste vorm als je me niet langer bemint doodt de maan borstverheffend de vegetatie op het zielenvlees als je me niet langer liefhebt verteren baardige wolken het leven en geloof tot diepe stugge velden Toon me in jouw ogen spiegelbeeld en evenbeeld het wonder van de lichterlaaie de dageraad…

Ik leef hier op het wankele jij praat met mijn echo tot vervelens toe van je evenbeeld zuig ik bloed het moet om wat jij met mij doet hoe lief, je bent niet weggegaan al was ik liever alleen maar niet volstrekt geef me meer zodat ik minder aan je hoef te denken of kom gulzig eten van mijn vormloze gedachten ik lig als een steen schuldig aan…

ik heb het grijze opgezocht om mijn kleurloos leven wat meer inhoud te geven me opengesteld voor alle sferen en stemmingen om andere tracés te proberen tussen wit en zwart kende ik de contrasten in grijs voelde het wat onzijdig zonder richting en houvast gleed ik weg in naamloos zonder evenbeeld ik bleek te week en verdronk…

gedachten vinden er beschutting zich bladerend door de wind vastgelegd met woorden die niemand ooit geschreven vindt wat door gewonde dijken is omarmd lijkt leeg te lopen in waterrijk land tot een koninkrijk in hersencellen grenzeloos ijsveld, witter dan het strand tot buiten de tuin met deze waardplant uit het binnenaardse tot evenbeeld…

ik heb de spiegelbeelden vaak weg moeten dragen na eenmalig gebruik soms barstte het evenbeeld in luide snikken uit wat reflecteerde toonde het ver boven zijn stand geleefde lijf waarvan het gezwollen gezicht het visitekaartje was van grote ik waarheid heeft altijd pijn gedaan in verontschuldiging gingen velen weg omdat zij…

Als er een hemel is waar zielen vertoeven na de dood of misschien ook ver van hun lichaam kan dat alleen maar de poëzie zijn de ontmoetingsplaats van levende zielen met oude zielen wier pijn niet meer hier en nu bestaat maar als evenbeeldig…

handbereik Ik zal je koesteren, vol met bewondering Naast je zachte zijn, je tere bestaan Een rots in de branding, de machtigste eik Ik draai me op mijn rug, starend naar de hemel Zie de wolken, de bladeren en de vogels Ze drijven traag, maar nooit verveeld Ik pak je hand en kus haar rug De wereld zoals hij zijn moet Geschapen naar jouw evenbeeld…

Tussen wanden hangt een zwevend wegennet ragfijn bedauwde spiralen symmetrisch opgezet In het midden troont zonder gewetensbezwaar met kruis getekend de gastvrije eigenaar Een kleverige val vol benarde vrijheidsstrijd waar het woeste trillen slechts ’n kwestie is van tijd Kracht van levensdriften evenbeeld van mensheid door…

De maan staart gelaten naar haar evenbeeld. Als rimpels op vellen trilt het water tot de voeten van de zonderling. Voor dag en dauw ziet hij de druppels aan zijn vest. Zijn snik de laatste, als hij ook nog even huppelt bij de laatste vonk van zijn eigen vuur. Hij slaapt vannacht, in aarde, om niet meer te ontwaken.…

Het met porselein betegelde pad der maagdelijkheid Dat door het bejubelde woud Wordt overschaduwd Lijkt door het zwaarmoedige labyrint In de werken van de komende Gregoriaanse meesters Alreeds overvallen te zijn En verliest zijn zuivere evenbeeld bij het afdwalen Van de struikelende Priapus In het troebele ravijn van grijpgrage haat En…

Steeds weer je grenzen verleggen, een aanvaarden van je evenbeeld. Op zoek gaan naar jezelf, verbeten wegdrijven in de ingewanden van je lijf. Een weg moeilijk om te bewandelen, een begrijpen van dwaalsporen. Het vinden van jezelf, een luisterend leven in de warme helderheid in je hart.…

ik heb schaduw losgemaakt van mijn bewegen kwam mezelf te vaak tegen waar rust verblijven weinig inspannend maakt zie ik eindelijk mijn evenbeeld weer staan het kaatst de contouren van heden zonder overigens in controversiële details te treden op deze zomer zonnewende puzzelt mijn geluk want stilstand en bewegen komen nu nauwelijks…

hand geboren is in de ideeën tuin heb ik gestruind tussen de hypes en trends die nog moeten komen geen vage dromen maar volop in ontwikkeling van virtueel hebbeding tot lieveling van de media heb alles zien ontstaan maar ook het teloorgaan van talenten door jaloezie en pesterij weer terug keek ik naar mijn wat bleekjes evenbeeld…

Evenbeeld dat niemand kent, Glimp van binnen, als mijn schaduw, Projectie die mijn wezen schendt. Durf ik te kiezen, wélk ego ik verafschuw, Die van vlees, of mijn profiel, Met gedachten somber, eenzaam, vreeslijk ruw.…