Alle inzendingen over fabels

wees op de hoede in het licht der waarheid en niets dan de waarheid bij elke grote stelligheid bij het rechte eind in het rijk der fabelen in het zicht van een zwarte ster de spiegeling in kronkelend water of kromming van aarde in niemandsland tussen uitersten als amorfe silhouetten in het veraf: Zwaartekracht verbuigt rechte lijnen…

geregenereerde artificiële windsels aan bewakers van beide hersenhelften ontsnapt Een nonexistent fantasma van uitgestort levensvatbaar diepgevroren humanoïd zaad aan mensenhanden klevend dna Een entiteit die enkel door een tour de force in mijn dichtersgeest is neergedaald En als 'Realiteit' linea recta naar het Rijk der fabelen…

de zeemeermin zong angstig haar allermooiste lied terwijl zij wegzwom voor de haai die zei: maar ga toch door ik vind het prachtig zo’n allerlaatste levenslied…

Een olifant voelde zich machtig en groot Maar toen hij bij een afgrond kwam was hij nergens meer Hij keek in de diepte, stond stijf en stram, zijn poten trilden en zijn hart ging tekeer De olifant voelde zich bang voor de dood Een musje trok tjilpend zijn aandacht: ‘U bent zo sterk dus spring net als ik’ Achter het donzen balletje aan sprong…

Er was eens een bij Geen zij maar een hij In werken had hij geen zin Wel in muze en min Hij dichtte mooie zinnen Dichtbij kwam ver Het volk vond hem een ster Uit alle hoeken en raten Ja, zelfs andere staten Vloog men binnen Ook de Koningin genoot Geroerd luisterde Zij en zei: ‘Een kunstenaar als jij Kan mij goed beminnen, Vlieg met…

De moraal dezer fabel leert ons, of ik heb het mis, Dat niets, voor iemand die het doen kan, onmogelijk is; En dat, zo men onder zwarigheden moet zwoegen, Men zich maar onmiddellijk tot een ratje heeft te vervoegen. Of zo men dankbaarheid wil in onze 19de eeuw, Men maar dadelijk belet moet vragen bij een leeuw.…

De schors bewaart het hart dat ik ooit in bomen heb gekerfd, de kern blijft, de stam zo zwart als mijn gedichten vol fabels zijn geverfd.…

elke rimpel heeft een verhaal je had veel verdriet en dan is het logisch dat men dat in je gezicht vooral ziet. rimpels en groeven ik ben wel zo iemand die dat slikt als was het zoete koek tot mijn huisarts me vertelde dat het een fabeltje is omdat het zoveel mooier klinkt de waarheid is dat men het gewoon krijgt met het verstrijken…

Hij stapt behoedzaam en ziet grijs van zorgen dat hij geen muis of mier of mens vertrapt. De rafelige oren vaal gelapt, een slurf hangt uit, het slimme oog verborgen. Als zak van Sinterklaas zou hij voldoen, met in het rommelige vel cadeaus zoals entreekaartjes voor circusshows, veel pinda's, boekensteunen, een klaroen. Ik weet…

en ik mijn droom fantaseer waar ik in fabelen door krochten marcheer en hoerensteegen markeer door te urineren tegen hoekstenen van steeds een nieuw adres de diepgang van de gracht waar mijn kiel in is blijven staan of gehaakt aan de bodem en het eind van een oud leven ergens blijft mijn hart steken in bovenstaande woorden en wil ik…

was Dan zou de wereld beter lijken Ach als ik toch ter plekke kon zijn Ieder persoon kon bemoedigen Omarmen en omhelzen kon Het geluk wat kon bespoedigen Ach wat zou de wereld juichen Lachen en gelukkig zijn Wat zou veel leed verholpen worden Verlost van zorgen en van pijn Maar ach een droom is ook niet echt En geluk soms haast een fabel…

het water warm te schenken aan wie daar gewoon om vragen zou dit land bestaat erin rijk te zijn in alles waarvoor het gekend zomaar uit te delen in de vorm die helpt al heerst er soms wat droogte ieder hoogseizoen zijn mind're kant dan komt dat ander bod wat harder werken voor het Europees verminderde de toeristen zijn er dol op fabels…

tussen jou en mij is er een oorsprong en een waarheid die ieder heeft gezien; een bewogen fabel bovenop het verlangen of door het aaien van een roze balsemien in beroezing en voltooiing van zinnen zijn talloze namen reeds eerder geschreven wanneer ieder ogenblik in liefde zich door het leven heeft omgeven het raakt je ziel…

De tijden van de fabels zijn voorbij. Geen weerwolf of vampier ziet men verschijnen. Geen griezelvlucht in fantasie, geen deinen in heerlijk toeven bij die hekserij. Toch, en dat zult u nauwelijks geloven, ben ik, een heel gewone jongeman, een gruwelijke weerwolf nu en dan. Mijn zelfhaat raak ik nimmer meer te boven.…

Een fabel. ‘Is dat scharrlen met je schenen!’ Riep een kreeft zijn broeder toe: ‘'t Zien allenig maakt me moe. Loop toch rechter op je benen!’- ‘Met plezier,’ zei de andre toen, ‘Als je 't mij maar vóór wilt doen!’ Laat ons geen gebreken laken, Waar wij zelf aan schuldig staan!…

I In Canada trok men een beerput open Toen de politie zocht naar cannabis Omdat die drug ook daar verboden is Je mag het er niet kweken of verkopen De dieren maken daar het werk rendabel Een beresterk verhaal, of toch een fabel?…

Een fabel Vonk'lend door het loverduister, Zelf onkundig van haar luister, Licht-ster van de klavergrond, Doolde een glimworm in het rond. Uit het zwabbrig slijm gekropen, Stort een pad, met vuil bedropen, Op die fel gehate schijn 't Onweerstaanbaar moordvenijn.…

De schors bewaart het hart dat ik ooit in bomen heb gekerfd, de levensringen blijven de bast en de kern zo zwart zoals mijn gedichten vol fabels zijn geverfd, daarop heb ik mij telkens weer verkeken, wel de grenzen opgezocht, die bleken in waarheid flexibel te verschillen, te verbleken in onze zandloper loopt het zand in…

gewoon op deze intercontinentale webvlakte te vinden, als verbaal drietrapstuig, pal onder het supersonisch sonnet van Coenraedt van Meerenburgh en het loze, eenzijdige commentaar van de Woordenaar _______________________________ 2001 Ik wed dat Kubrick zijn Space Odyssey Net als die drie in moonboots op de maan Het liefst in 't rijk der fabels…

De zon staat op, een streep valt langs de bomen voorbij het dromen gloort de werkelijkheid en wij, en route, zijn tot hier gekomen een halte op de snelweg van de tijd hier zijn wij uitgestapt op 3 oktober we namen onze intrek in dit huis komen op adem aan het einde van de zomer schuilen hierbinnen, zien het uitzicht wijd Het is een fabel…

Savourerend verstopt als een stouterdje zonsacrerend op een dot sajetsatijn ligt een saliesalep zuipende sacramijn schandalig zeldzaam, zo`n zalig saboutertje Een saffie van saffloers satanskruid in brand tussen salsasaus sappig scarletrode lippen sambalscherp afgetekend nu ze stilte kent Door haar geloof `k heilig in elk sacrament fabel…

~Ik ben beslist geen anti-Islamiet - al zijn ze voor geen stuiver te vertrouwen en zeer bedreven in het hoofd afhouwen - maar in ons land moet ik die gasten niet. Dan noem ik en passant nog de Koran: die roept slechts op tot haat en grove moorden van naastenliefde rept hij geen twéé woorden. Hoe eerder des te beter dat ze gaan. Maar islamieten…

Vaak trokken wij met onze roversbende op woensdagmiddagen de polder in; kruistochten naar het eeuwig onbekende, achter de dijk, achter de grijze kim - Wij droegen touwen, riemen, houten sabels, bouwden een fort van klei en zoden gras; geloofden grif de vlot verzonnen fabels over een vijand die in aantocht was, maar die niet kwam en nimmer…

voor ons de knop de bloei gebeurt in lichte tint dan komen vlinders en de wind de blaadjes worden losgerukt en in de zomer als wij komen hangen de appels aan de bomen eten wij appels uit de hand de takken raken leeggeplukt ik overdenk het kort geluk tussen bloesem en appelmoes de appelboom is een parabel die vrucht afwerpt in menig fabel…

Boeken werden vol geschreven Met mythes, fabels en verhalen Waar men voor eeuwig kon verdwalen Zoekend naar een eeuwig leven Een graal, een hoorn des overvloeds Menig maal bitter, vaak iets zoets Een proef moet worden vervuld Vechtend tegen hordes draken Die de schat weer zullen bewaken Trekkend langs beenderen Van honderden gevallen…

Ik wil mijn dromen tot een toren bouwen Van blank ivoor, met rode en gouden lijnen Zal ik in 't wit de fabelen doen schijnen Dat ieder zo mijn leven kan doorschouwen.…

Mijn queeste Gesmoord in fabel Verworden hel GEHEUGEN SPREEK Verzinsels en sprookjes Verdraaiïngen ook Echt lekker stel GEHEUGEN SPREEK Dat jullie in mijn plaats Het archiveren Moeten laten GEHEUGEN SPREEK Dat jullie als vervang Niet ruïneren Echt slechts praten GEHEUGEN SPREEK Jullie waarheid spreken De leugen voorbij…

Verschuilend achter een fabel waren daar knabbel en babbel die aten je resterende zelfbeeld op. Wat is het leven toch top, of is het je eigen strop. Als een klein vogeltje spuug je in het rond. Denkend dat je het hebt gemaakt Ben je nog niks veranderd daar sta je dan alleen met spuug druipend uit je mond.…

de schors bewaart de symbolen die we ooit in bomen hebben gekerfd, jaarringen blijven, groeien verder, zoals mijn gedachten vol fabels zijn geverfd. de tongen van honden voelen ruwer dan de rapste tongen van hun bazen, maar voelen veel zachter aan.…

de wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken in het kristal van het ongebluste kind, dat ik aantoonbaar in mij draag, mijn hersenschors bewaart het hart dat ik ooit in bomen heb gekerfd, waarin de rafels door de jaren heen in de levensringen altijd zichtbaar bleven, grafieken in wit en zwart slaan naar alle kanten uit, mijn fabels…