Alle inzendingen over gans

Met een gans dan. toch best apart.…

Een oogwenk voor het vlottend watervlak te staan En naar 't verwarde spiegelbeeld te staren, Dat nog de trekken draagt, die de onze waren, En stil en eenzaam heen te gaan.…

Het opstaan, het baden en voortdurend het gaan van jou. Het is laat en ik zeg dat ik plaats maak, er is geen tijd om te rekken als tijd. Met lange nagels kras ik zigzag over de lakens en een ooglid trilt. Er is een ogenblik. De man ontwaakt. Hoe val ik in het licht? Je draait me in de leegte van een bed.…

Laat me nog even gaan...…

's Ochtends vroeg klapt de wandkast open uit die rappe hand suist een sterke starre wil onbezonnen naar de slaapdronken hemel ontmoet dampig voornemen zweeft terug tussen gladde kastplanken verblijft honkvaste kracht aanschouwt alles bedachtzaam beraamt knusse spookarbeid koestert zich in 't morgenrood van doorschenen wijnglazen.…

Laat mij nog éénmaal met U gaan: Uw woord was mij zo strelend zacht! Beween nog eens mijn stille waan, Mijn liefde en droef verborgen klacht. Laat mij nog éénmaal met U gaan En luistren naar dit teer gerucht, Dat uit U schreit in traan na traan Om 't leed, waarvan mijn peinzen zucht.…

ook al zit je in mijn hart, mijn geest zal je nooit vergeten ook al ben je niet meer hier ik zal altijd weten dat je op mij let omdat je dat altijd al deed als mijn lieve grote zus had ik een ladder naar boven klom ik zo omhoog om jou weer naar beneden te halen maar de hemel is verboden gebied voor mij wacht op mij als ik er kom vraag…

Er zwalkte een gans door de sompige modder die 'waf-waf!' gilde...…

Vertel je het een ander? Wanneer ik je dit zeg Wanneer ik zachtjes fluister in je oor Vertel je het dan door Of misschien zeg ik wel niets Heb je dan Aan een blik al genoeg? Met al die mensen om ons heen En ik heel stilletjes Opsta Vertel ik het je dan Vertel ik, dat ik ga…

Wat zijn dagen Wat zijn uren Wat is iets breekbaars Dat ik vast blijf houden Wat zijn tranen van verdriet En wat vertel je me niet? Wanneer liep ik voor het laatst Met jou Door de groene velden Langs het levenspad En toen enkel vergat Waarom eindig ik niet Ik kon je toen al beter horen Waarom is dat wat je riep Niet meer te verwoorden…

Als er Nog wat komt Hierna, Waarna Jij gegaan bent Kom je dan terug Gedragen Door de dagen En de niet bestaande tijd Wanneer het zonlicht Door de takken breekt En de zere plek Op je huid verbleekt Mag ik dan Weer van je houden Om je geven En we lopen samen opnieuw en telkens Over jouw levenspad En wanneer…

mag ik je hand in zacht aanreiken samen kijken hoe ons leven verder loopt jij hebt de tred ik de stappen ja ik moet leren in ons tempo toch me aan te passen samen hebben we een weg gekozen obstakels zijn er overal alleen dit samengaan is onze overwinning al…

De boze man zie hem gaan. De stad, het vuil en de mensen. Mieren kruipen om hun hoop. Zij dragen aan wat zij voor hun koningin wensen. Voetstappen klinken op de straat. Een veelheid van benen en vermoeide voeten. Al wat leeft tussen de stenen van de straat moet straks voor zijn nieuwsgierigheid boeten. De boze man zie hem gaan.…

nooit had hij durven denken na een nacht van zwoele pret 't begon met champagne in te schenken en te ontwaken in een vreemd bed spijtgevoelens kwamen dra zijn gedachten aan het dwalen, wakker worden met een kater, zijn stommiteiten achterhalen struikelend over woorden… wegdraaiende ogen… in een hoekje gekropen… bang van wat moet komen…

Warmte wat nooit bevriest, zoekt zijn immuniteit in het bloed, wie dat vindt dat resistentie bestaat even alleen in woordenboeken, wat ik lees is lopend vuur sterk geïnfecteerd dat het zelfs de dood ontdooit de grenzen vallen weg staan als blokkades weer op waar mensen gaan, de haat verbleekt, is even weg, bladeren die al gestorven…

Als ze zullen komen om ons aan de tand te voelen over alle wandaden, al of niet door ons begaan, begeerte of de schaamte die ons teistert, onrust die ons pelt, tot op het bot van een kaal geraamte, spiegel van mijn morbide code als onvoorspelbaar lot. In die blauwdruk begint en beëindigen we het leven, het lijkt op zelfmoord waar…

ik moest je laten gaan, was bang om je te verliezen. Een bestaan zonder jou, nooit aan gedacht. Hoe nu verder…..…

in de wind bewegend als ware het natuurlijk waggelt grond genageld ter verleiding lokkend wulps de billen wiegend pink haar soortgenoten even is er aarzeling als ruiken zij van list het onraad van bedrog tot uiteindelijk sneller voor instrijkend landen dan de vleugels slaan dons en veren dromend net zo lustig ogend over golvend waterbed…

En zie de vogels gaan. Nochtans zit daar op haar gemak zo'n bontgekleurd koolmeesje op een witgerijpte tak. Zo'n wondertje van de natuur. Zingt kou kleumend haar ochtendpartituur. Dit maakt het leven wel heel bijzonder. Niet zonder dit bontgekleurde tedere wereld wonder.…

ganzen op de vlucht het einde komt snel in zicht een schot in de lucht…

De weg Vervolgen Overal doorheen In plaats van Er omheen Ogen en oren dicht En gaan Diep ademhalen Loslaten En zonder denken De sprong Wagen Naar leven Lopend Langs de afgrond Van mijn eigen grenzen In het vertrouwen Steeds weer Een stukje Van mijzelf Te vinden Als ik lief wil hebben Moet ik een held zijn En dwars…

Voor jezelf gaan staan Betekent trouw zijn Aan je eigen kern Durven zijn Wie je bent Je eigen wensen En behoeften belangrijk vinden Deze erkennen En ze durven uiten En je met respect Laten behandelen…

Het leven is één groot feest toch zijn wij niet altijd blij onze steming is ook wel eens bedrukt dat hoort er nu eenmaal bij anders was dood gaan nooit gelukt.…

ik heb alle stukjes van mijn leven een plaats gegeven deeltjes vroeger en nu van jou en mij geregen aan een rode draad die kenmerkend is voor mijn uniek bestaan en onderscheidend gaan naast de kleur bindt ook synthese in specifiek vergelijken ik heb al jouw selfies bij elkaar gelegd jouw rode draad heeft het paradijs gehecht…

heden gebet in pijnlijke mist, gebarsten krachten, als versplinterd geboortelicht uit een redeloze reden je voeten nog wel geaard steunen zwevend jouw gedachtenlijf: gezwollen in verhulde leegte en gedroogde rimpels je ledematen stijf jij bent de dood in levende lijve het genade brood gebakken met ongewenst zaad ik laat je gaan…

ik heb me mijn hele leven al bezeerd aan prikkeldraad ik wist dat het er was en mij een slechte uitdaging gaf ik kon het nooit weerstaan moest altijd weer tegendraads gaan halen en schrammen waren legio er was altijd een bloeder in de regio nooit is mij een pad onthuld zonder die vreselijk scherpe tentakels ik banjerde…

ver weg maar toch helder hoor ik engelen zingen over het lied van Licht zij hebben weet van aardse tranen telkens als iemand naar het ongrijpbare wordt toegedicht met een tedere lach heffen zij haar op ervaren de pijn van een onuitgesproken gedag toch klinken er zachte geluiden van duizenden harpen, ontelbare…

Je auto, de eeuwen oude boom die niet eens wilde meegeven de snelheid, waar jij voor ging kostte je meer dan je leven Genoeg tijd hoopte je nog te hebben maar vechten tegen tijd is zinloos jij leefde nog meer dan hard en je lichaam was te broos En ik weet het heel zeker jij bent kwaad op die boom vergeef me mijn gedachten maar zo was…

Ik wil met jou mee Mijn ooghoek Ziet je dansen Ritme van de zee Ziedend van smart Duinstruin ik Verloren aan jouw hart Bevroren zijlijn Golf overspoelt Bewustzijn Ik wil, onbedoeld Heel mooi met jou mee…

las ik ooit in een courant ga vanavond uit maar ga wel mooi diezelfde avond kwam ik mijn tweede liefde tegen ik ben ervoor gegaan en strandde als een natte krant soms rijmt het voor geen meter, worden gaten niet gedicht ik ging dus af…