Alle inzendingen over gedachte OR verlegenheid

Zintuig, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk in te lijven op de blindheid van papier, het is me aangepraat misschien, geblinddoekt tot de laatste strofe, streven naar de inhoud waarvan ik de essentie nog niet doorzie, te veel op de private tekst verlaat, het ene verdicht…

De eerste stralen glijden naar binnen, ze beroeren jouw gezicht, ik word verlegen, bij de gedachte dat ik naast je heb gelegen maar dat is natuurlijk kul en ik begin te zinderen er overspoelt mij 'n gelukzalig gevoel als ik naar je kijk, jij..., moeder van mijn kinderen.…

de dichter had de plaats genomen vanwaar hij hen overziet geaarzeld had hij was toch gekomen groot spreker was hij niet menig vertrouwd gezicht ziet hij stil verwachten dat is hem nu veel waard aan de bar onbekenden zacht sprekend, of in gedachten achterin wordt gekaart zo begint, onwennig verlegen hij aan zijn beste werk iets te zacht…

Gedachten zijn klei, geschapen alles uit niets het model blijft vrij.…

je oogt verlegen tongt een glimlach die rood spreekt een mond vol kleine tanden wacht de scherpe beet je blik is zacht ziet minder kleur dan ooit gedacht de zachte lijn van je gezicht schaduwt in het licht je haar is zwart van chaos in zijn pieken er in kroelen is genieten nog sluier je je angst wacht gelaten op de uren…

Verlegen appels verflauwen van de honger in het plukseizoen.…

Al stijgende in het genoten vooruitzicht Met passie voor gevleugelde geheimen In het schijnsel der maan Waar de toekomst ligt Verlichtende antwoorden staan Een bol van liefde Waar soms duister in boort Het verborgene Wat het verleden verstoort Diepe paden verlicht Het geweten sust Dat echoot in gedachten Een verlegen glimlach Het…

mijn gedachten er komen nog vele uitgekozen liefdesnachten ‘t zaad der weemoed wordt jouw verdiende loon.…

Gedachten zijn van klei, zich vormen uit alles of niets die modellen worden vogelvrij Deelbare verlangens, halsreikend naar de liefde, echoput van puur geluk?…

je oogt verlegen tongt een glimlach die rood spreekt een mond vol kleine tanden die hunkert naar een beet je blik is zacht ziet minder kleur dan ooit gedacht de koele schijn van je gezicht vertekent altijd pijn zwart haar chaost in zijn pieken, erin kroelen is genieten nog sluier je je angst en wacht de uren af kom…

Cultuurbarbaren zijn het, die van IS Een beeldenstorm in ’t oude Nineve Het enige wat telt, is hun MOSKEE Een parallel in de geschiedenis? Jawel, wat ‘KUIP-vandalen’ zijn gekomen en hakken in op een fontein in Rome!…

verontschuldigend  geeft het verlegen idee zijn geheimen prijs…

Opa kleedt zich uit, verlegen in ondergoed – weer een jongetje.…

Verlegen dwarrelt in dit seizoen tot de grond het blad eindeloos.…

Hoe haar lippen, rood van glas langzaam zouden smelten en hem terug zouden kussen en zij, met blozende wangen, haar blik verlegen neergeslagen haar ogen op zou heffen en tegelijk met het licht haar geliefde zou zien. En in gedachten kuste jij mij tot leven..…

Gedachten zijn van klei, geschapen uit alles of niets alle modellen blijven vogelvrij.…

Donkere gedachten zoeken wegen naar het licht. Een ziel voelt zich verlegen is voor even uit zijn gewicht. Een ik bezield met vrolijke gezichten zoekt zijn kracht die op een opbouw vertrouwt. Waar het licht geluk spiegelt op een goede levenstijd. Dat terugkeert wanneer de ziel niet meer door de duisternis wordt benauwd.…

Gedachten zijn van klei, gemodelleerd uit alles of niets toepasbaarheid blijft vrij.…

Verlegen blaadjes Reikhalzend naar licht en zon Bestaan in schaduw…

In mijn ongedurigheid, in mijn verlegenheid Is mijn eigenheid mijn grootste angst dat ik niet ben, Niet besta, niks kan.…

met rode kammen bedekt mijn verlegen blik de naakte waarheid…

blozende blaadjes knisperen wat verlegen tussen flarden mist…

laat schaduwen dansen in nog onbekende kansen altijd was er contrast dat alles tot zachte proporties bracht in dat vage schijnen konden er ongezien zaken verdwijnen nu uitgelicht laten liefde en pijnen hart en ziel verschijnen kon je gezicht dromen maar de realiteit geeft een andere kijk zelfs je huid kleurt in ontbloot verlegen…

naar jouw hart in mijn verlegen gaan op jouw pad voorzichtig tastend naar houvast dat jij met beide warme handen gaf…

Jij duwde onzekerheid weg en plantte daar vertrouwen zonder te vragen naar uitleg durf jij mijn muur af te bouwen Als ik mijn deur dicht smijt vindt jij weer een open raam je wordt door liefde begeleid al gaat het af en toe best moeizaam Jij raakt mijn gevoelige snaar dat maakt mij soms verlegen en stil steeds meer groeien wij naar elkaar…

Er was ereis een koningin die was heel erg verlegen. Niet in ‘t paleis bij haar gezin maar bij het plichten plegen. Zij bloosde en zij stamelde. Zij knipte naast de linten. Verwarde Jonkheer Haemelde met Freule van der Bhinten. Zij droeg een hoofddoek om heur haar. Zij droeg dus nooit een kroon.…

verleg je grenzen als je ze overschrijdt of loop jezelf voorbij waardoor ze vervagen verlies jezelf in onnodig gepeins waardoor je vergeet gewoon te leven liefde te geven waarvan je weet als je nu terugdeinst eindig je als gewelf waar heimwee blijft knagen bij elke volgende mijmerij want je bent haar kwijt kunt haar alleen nog…

ik zie nog altijd het kind dat zich in jouw gebaren even laat zien een tikje ondeugd de plotse draai een lieve aai juist in jouw ontspannenheid pakt het zijn kans doen lach en vrolijke ogen hun zwierige dans het stapje terug doe je bewust met een verlegen kus…

Verlegen en broos sta ik in de rose ochtendgloed, m'n hart angstig, stil, schuchter openbloeiend als een witte roos, ademloos luisterend naar het lied van tedere liefde.…

ik weet niet wanneer het ijs gebroken is maar je verwarmt mijn hart na een kille start je woorden strelen met mijn vleugen mee de lichte kanten komen langzaam boven met verlegen ogen kijk ik naar jouw gezicht je betreedt het ongebaande pad omdat je weet hoe ik vroeger was samen zijn we opgestaan de rekening voldaan het verleden…