Alle inzendingen over geduldig

maar ook het geduld in windstille nachten het verlaten station met een voorkeur voor wachten het gefluister van lippen zonder woorden te geven ik ben je adem het bruisende leven ik ben je bloed je lijf en je leden ik ben je toekomst en eens je verleden…

"heb geduld, jij krijgt je tijd..." en raak je mij, heel diep van binnen, want ik wil je, nog lang niet kwijt... Dus blijf ik sterk, en blijf ik wachten, en gun ik hem, zijn tijd met jou... trotseer de kilte, in deze nachten... omdat ik zielsveel, van je hou...…

Het heel gewone, dagelijkse leven, het glimt van zin en van een diep geheim, al weten we ook niet hoe alles met elkaar verweven is, het zindert wel van moed en van een groot geduld om telkens weer te herbeginnen: te leren lopen, schrijven, praten en beminnen. Het gaat gewoon maar door, al eeuwen lang.…

Geduldig blijft de deur gesloten waarachter onwetend het duister wacht.…

Ontgonnen ontstaan er bronnen waarmee men tijd en land wil winnen en oude lagen afgraaft, gestaag beklimt een kind de helling waarboven speelse winden geduldig zand te spinnen staan, slaan vlinders vleugels uit om in de zachte schaduw van een kind een innig lied te zingen over een gedroomde vlucht, ongeduldig, ruisen diepe verlangens…

Misschien komt er ook wat meer warmte in de harten, wat geduld en stille verdraagzaamheid, ondanks de gure wind. Hoop is niet te doven. Gelukkig maar want we zijn toch mensen onderweg, steeds weer uitkijkend naar vrede. Rorate, open u hemel, voor ons diepe verlangen.…

Na 2012 jaren is vrede nog niet tot ons gekomen kennen wij niet de rede van onze sombere dromen dat geen God of macht bevrijdt geven Hem steeds de schuld met liefde en vrede in strijd kennen noch zachtmoedigheid noch geduld.…

De les die jij me leerde toen, die is echt blijven hangen, met tact, met liefde en geduld,blijf ik naar jou verlangen. De moraal van dit verhaal is dus, je kunt beter vragen om een kus.…

Het heden koesteren is geen slecht idee Vertrouwen en geduld hebben; ieder kan er wat mee. Dat zo kostbare zand bewaar ik in mijn handpalm.…

kind meer maar ook nog geen man hangend tussen wal en schip soms gepaard met een dip sleur jij jezelf door de pubertijd ondernemend met soms wat spijt waarvan ik weet, het komt goed daar troost ik mijn gedachten mee tot ik jou weer ontmoet en weer in mijn armen mag sluiten nu nog sluit jij mij helemaal buiten maar ik geloof in jou en heb geduld…

maar ook het geduld in windstille nachten het verlaten station met een voorkeur voor wachten het gefluister van lippen zonder woorden te geven ik ben je adem het bruisende leven ik ben je bloed je lijf en je leden ik ben je toekomst en eens je verleden…

Vaarwel mijn wolkendroom met wereldwijd geduld heb je mijn dwaze dromen en gedachten aangehoord en liefdevol op 't zachtste kussen rust gegeven. Waar ik zelf maar even was of weer te laat gekomen, jij bleef de zelfde wie je was, de droom van al mijn dromen.…

De Veluwe legt haar vloeren zoals eeuwen geleden hard en ruw soms in losbandig scharlaken avondlicht dan weer ingetogen in krijtstreepjes van pastel elk schijnsel wacht geduldig op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig…

Zoals ik ben Heer, neemt U mij aan U kent mijn zwakheden en schuld Maar U hebt steeds met mij geduld U geeft met liefde om mijn bestaan. Zoals ik ben, wil ik tot U komen Heer U danken voor het goede mij gegeven Naar Uw wil probeer ik steeds te leven Want U zorgt voor mij, keer op keer.…

problemen je zou ze de kost moeten geven mensen die menen de normaalste zaak het gaat vanzelf het hoort toch bij het leven Je dochter nu nog elf lijkt zonder dat ze ziet een ontwikkeling door te maken met sprongen van plezier en vallen vol verdriet Helpen kan je haar niet zonder de gedachten hulp leidt tot achterdocht wanneer geduld…

Zoals ik ben Heer, neemt U mij aan U kent mijn zwakheden en schuld Maar U hebt steeds met mij geduld U geeft met liefde om mijn bestaan. Zoals ik ben, wil ik tot U komen Heer U danken voor het goede mij gegeven Naar Uw wil probeer ik steeds te leven Want U zorgt voor mij, keer op keer.…

Nederland met zijn bossen en het rijk van de zee heeft vele voordelen, als je maar het geduld hebt om de schoonheden ervan in te zien.…

Ja zeggen tegen leven maar wat weten mensen van mensen, van dat wat kinderen wel weten met hun frisse en jonge gevoel, juist buiten het feit dat ze opgroeiend mens met geduld voor zich zelf van nature al zijn.…

de tijd loopt door, die is gelimiteerd 't geduld raakt weldra op bij coach en spelers, ook het publiek is niet geamuseerd hoor ze eens fluiten, straks wordt het een rel - is het al pauze? nou, 'k geloof het wel... ...of niet, ik tweet nou met reservespelers die weten het, in minder dan een tel…

vergezicht vertaalt het blauw in vergevingsgezindheid, loyaal te zijn waarmee de wolken zijn doortrokken het vult de geest om witter te zijn, het zelf waarmee het weinig wordt omhult, mijn wad wordt zacht en lispelt voort, de geest in passe-partout zodat het moment wordt ingelijst, tot het tij mij naar de lippen rijst, vereist meer geduld…

omgeven door natuur Onder de bomenbogen langs het water Temidden van 't elementair theater Weet ik weer wie ik ben: lucht, aarde, vuur Dan rijst de geest met vrije vleugelslag Uit zijn cocon omhoog, en overziet De schoonheid, majesteit en samenhang Die door de valse schijn van alledag De stad ontvluchtte en ons hart verliet Die daar geduldig…

verricht in haar beide handen heeft ze nog kracht waarmee ze boetseert en verft iedere dag van recensenten kreeg ze een goed verslag haar kunst was te zien tot diep in de nacht dat ze niet alle opdrachten meer vervult het penseel af en toe naast zich neerlegt en de natuur even met haar ogen schetst vind ik niet erg, ze is lief en heeft geduld…

Hoe schrijf ik je Teerbeminde aan de rand van de Styx dat ik veer in het oeverriet ieder uur de stof van vrede als een engel van geduld onzichtbaar met elkaar verbind Hoe schrijf ik je Teerbeminde met een blad voor mijn mond dat ik me in afgemeten tijd ademloos vasthoud aan deze stengel de enige die ik heb aan de oever van de Styx…

gevangen met eindeloze vragen bidt men tot de Heer van al het leven misschien schuilt vrede in het verre verschiet mogelijk zwaaien de beproevingen der woelige Eindtijd hun tijdelijke scepter vertrouwen in d' Almachtige is immer toegestaan nieuwe Hemel en aarde kunnen dit alles weten mensen mogen trots zijn op hun sterk geduldig…

nieuw jaar en een nieuwe kans Om dromen waar te maken De wintermaand verbergt, verstilt De sneeuwkristallen kraken Moeder Natuur verandert zacht De wensen en de dromen Onder een toverlaagje ijs Gaat transformatie komen Als dan de lente ons ontdooit De ijskristallen smelten Komen hartenwensen uit Ons leven staat op stelten Geduldig…

het zou toch mooi zijn als hij hier zou komen te staan een hamer en een heleboel hout en spijkers ja het zou heel mooi zijn als hij hier zou komen te staan Ach, een paar weken ruzie met de buren heb ik er wel voor over kan ik hun ook eens naar boven sturen want met de naastenliefde is het toch maar pover ja het zou mooi zijn als hij hier…

mijn wereld van jou de dag was perfect, de zon is aan het zinken de avond valt, glazen klinken onze tijd ging te snel voorbij net als in een droom we waren dichtbij ik zou alles zo weer overdoen, omdat ik van je hou maar je zegt dat het over is, mijn wereld is van jou mijn wereld van jou, de tijd is op ik zal wel verder gaan tot jij roept…

verbazingwekkend gemakkelijk gooi jij wolken door elkaar net zo gemakkelijk begeef jij jezelf in de mist die zit in mijn hoofd als om een gletsjer daarbovenuit steekt de top je speelt het nu niet meer klaar om alles weer te pakken of was het weggegrist... als heftig indigo in eindelijk gevonden de mooiste blauwe kleur die nu mijn leven…

warm waait de wind langs je lichaam dat ik aanbid ik zie je in het zweet ons leven lijkt een eindeloze rit een rilling langs je rug is liefde dan voor ons op de vlucht? mijn vinger langs je lippen ik schrijf jouw naam in de lucht en lach.. zegt mijn hart ze is het einde maar ook een nieuwe start je pakt me bij mijn hand we dansen…

Ben het allemaal zat Door alles wat er langs kwam Maar hou me nog eens vast Zoals jij alleen dat kan De goden gooiden goed Lucky Seven wordt het nooit Weet jij dan hoe het moet Als Amor zich vergooit Dus laat me straks toch gaan en zwaai maar want ik kijk niet mijn hart is steeds bij jou vergeten in verdriet ben het allemaal zat…