Alle inzendingen over geduldig

Hier weiger je de ranzige rotzooi, In de schaduw van een schoot waar het zaad wemelt en vecht voor Later Voel je de geduldige pomp? Ze vertakt zich tot in de verste punten. Prop je vingers in de oren en hoor de diepe sapstroom. Ze voedt spieren die zich spannen wanneer ik jou optil of springlevend vil omdat je smaakt naar hinde in mei.…

. ----------------------------------------------- uit: 'Geduldig lijden' van Lévi Weemoedt(1948)…

aldaar Zij horen niet bij elkaar Niet loslaten, zij wachten al een jaar Aanrakingen zijn lieflijk zo samen De passie lijkt heel vertrouwd Een rilling trekt over de lichamen Al is het zeker niet koud De klank van muziek tracht pijn te verlichten Blikken kruisen en tonen schuld Nog heel even geen gespannen gezichten Doch schaamte kent geen geduld…

Dieper en dieper kerft het in mijn huid, Als een hamer die hakt zonder geduld Het geschreeuw, een oordovend geluid Want alles, alles is mijn eigen schuld…

Daar zit hij daaglijks, uur na uur goed verstopt, in mysterie gehuld de beeldige in een zaak van geduld een Hercules met in zijn rug een muur Ons wereldje draagt hij heel even wichtig op de breedste schouders van `t heelal nooit eens of ooit, noch wiekend na val zijn naaste is daarenboven (mede) plichtig Tezamen draaien zij moeiteloos door…

Ik voel me bijna schuldig en toch ook ontzettend rijk Want jij blijft zo geduldig als ik in je blinde ogen kijk.…

Sust met geduld al noemt ze hem een schoft, geen hulpinstantie die hem van zijn post verdrijft. Maar 's avonds als zij slaapt en hem niet ziet dan huilt hij soms van wanhoop en verdriet doch besluit toch, deze geschonden liefde blijft. Tenslotte deed hij haar ooit een belofte.…

Dan worden pondjes mondjesmaat geduld -aan ieders draagvermogen komen grenzen- dus gaan ze hollen met hun dikke penzen en minder smullen, misschien slinkt de bult.…

Maar jij hebt nooit opgegeven bewaarde steeds je geduld. Het gat waarin ik was gevallen en hoe donker het ook bleef, daar heb jij me uitgetrokken, nu weet ik weer dat ik leef. Je hebt mijn tranen gewist mijn verdriet weggekust. Eindelijk kan ik weer lachen,en ben me van het leven weer bewust.…

Vlagen van wind zag ik door flarden van mist als een raaf die door blauwe hemel snijdt in jouw ogen, twee ogen, gemaakt van tijd en geduld en een zucht en een snode list van bedoeling, van duiding en steeds bereid te broeien, te branden, en dan weer sist door tranen, te stomen, tot onbetwist gefladder steeds helderder schemer verspreidt…

en zegt ga nog wat buiten spelen ik wil wat bakken en voor straf moet jij straks alles met me delen en met zijn hoofd nog bij haar zoet oneindig deze maat van mondjes kneedt hij het deeg roomboter-goed en strooit royaal met suikerklontjes zij gist naar wat er in hem rijst zijn vuur laat haar verlangend smachten totdat hij haar geduldig…

die God is altoos goed; Ik wil nu dankbaar wezen: En schoon ik pijnen lijden moet, Geduldig zeggen: God is goed: Hij kan mij weer genezen.…

de lange gangen met de vale tegels -er hing nog steeds de geur van natte jassen- leidden onveranderd naar de klassen waar ik zuchtte onder strenge regels ik had gezworen nooit terug te keren tot ik die lijst zag met daarop jouw naam het stille meisje bij het hoge raam dat mij geduldig hielp Latijn te leren je ogen glansden vurig als voorheen…

nog steeds heeft elk formaat bal een magische aantrekkingskracht is hoog houden bijna een must effect draaien pijlsnel volbracht het spel is door mijn jaren heen een rode draad met constanten als geschonden schoenneuzen kapotte knieën zweetvlekvarianten het oefenen met links eindeloos geduld onwaarschijnlijk groot tweebenigheid een handelsmerk…

vergelegen lentedeuren o, zeker, ik heb weet van de huidige dagen waar innerlijke spiegels zijn aangeslagen en waar zaden ongemerkt groeien ik zou mij er zo graag mee willen bemoeien het daglicht schijnt op de muur van mijn tuin en zet de stenen duif in zijn eigen schaduw zo vergaat het mij nu ook in wezen ik zit met mijn rug tegen het geduld…

ouder Maar wat geeft het Zolang ze mij maar kust In alle stille klanken van mijn rust Als een engeltje Of ze speciaal zo is gemaakt Niet meer maagdelijk Niet puur en niet volmaakt Maar wat geeft het Zolang ze naar mij kijkt Terwijl mijn ziel intens in haar bezwijkt Als een engeltje Stralend in de nacht Niet lief en niet geduldig…

Je weeft mij langzaam in jouw web Gebonden in jouw gouden draden In jouw gedachten wil ik baden Met alles wat ik in mij heb Het web van jouw geweten Weef jij door mijn gedachten Geduldig blijf je wachten Tot ik volledig ben bezeten Je streelt mij langs mijn lijf Tot ik mij aan jou overgeef Gewillig in jouw wereld leef In mijn…

Ik moet het alleen nog verzamelen, Dat vergt veel tijd en geduld. Over een tijdje is het meisje terug, Het echte meisje en niet wie het nu is. Ze is dan helemaal zichzelf weer, Dan zie ik weer een bekend meisje in de spiegel. Ik zie mezelf, de ware ik.…

De onzaalge boom schudt zwarte kraaien Onwillig over 't witte land: Een groot penseel dat onheiltekens waaien laat over het geduldig land. Ik kan de vreemde tekenen niet lezen. Ze omdwarrelen mij vluchtig en verward. Misschien wordt mijn doodvonnis afgelezen. Wat ik vermoed, klinkt zéker in mijn hart.…

Geduldig happen ze brood dat gestaag van honger bevrijdt. Ze peilen alles lichter dan lood een aard die ik haast benijd. Het fruiten van brokjes in het zo smeuïge water passeert de keel in slokjes gevolgd door olijk gesnater.…

als jager schiet je immer in de roos de jacht is goed voor ieders welbehagen vooral gejaagde mensen moeten jagen dan worden ze weer rustig na een poos die rust is voor de jager onontbeerlijk hij moet geduldig wachten tot z’n schot hem bijna doet ontploffen van genot alweer een prooi, wat is het leven heerlijk z’n vrouw is niet verguld met…

dies irae*); als de grond breekt zullen zij, over het land gezaaiden, toekijken met een oud, houten gezicht dat onbewogen blijft: te veel stormwind is in hun taaie takkenkroon verstard; zij zijn niet meer verstoord door groei, dat eeuwenoud tumult en in hun stilstand glanst niets op van minachting, van deernis met het oude land, alleen geduld…

Geduld van Bush en zo vereist het wél. Acute doodstraf kan men zo vermijden. Tenslotte zal-ie sterven in de cel.…

Terecht, want dit hier wordt gevuld door échte dichters met talenten - dus, wil ik ook eens pap met krenten dan rest mij slechts heel veel geduld. Is er nog hoop? - ik mag niet klagen. Zo las ik laatst een kort gedicht per saldo ook aan mij gericht. Geschreven op een vuilniswagen door medewerkers zonder schroom.…

De appelboom staat al weer klaar de bloesems komen dit voorjaar laat maar zij komen niettemin want in de takken huist geduld een winter lang zijn zij vervuld van niets dan breekt voor ons de knop de bloei gebeurt in lichte tint dan komen vlinders en de wind de blaadjes worden losgerukt en in de zomer als wij komen hangen de appels aan…

Wat een geduld heb je betoond, toen je mij weer leerde spelen, wat een liefde voor je vak. Trots vertelde je me later van Turina en Chopin, over je Spaanse moeder, en haar Poolse kolonel. Je leerde mij vooral hoe een mens moet overleven, met zwart en wit, van toets tot toets.…

werkelijkheid te beschouwen op mijn gemak Och had ik maar haar verenpracht dan liet ik hier en daar een donsje vallen op iemands eenzaamheid als een zwijgzaam onderonsje Och zong ik maar haar vredeslied om de mensen iedere morgen te ontwaken, en ze 's avonds weer een goede nachtrust te bezorgen Och had ik maar haar glinsteroogjes haar geduld…

Soms wordt een grote wens vervuld… Vol trots en blijheid, ook al kostte het veel geduld… Een tweede wonder was zeer welkom, het maakte niet uit wanneer… Geluk lachte ons toe want het kwam vanzelf dit keer… Waarom mag het dan niet zo zijn en volgt er veel verdriet… Waarom werd ons geluk weer afgenomen en leeft dit kindje niet… Natuurlijk…

Beweend,als ze neemt, onbemind na razernij, om wat de mens haar sleet, verstenen golven in aangezicht van kunstmatige stranden, getij haar wijsheid weet gesticht in onbegrepen handen kalme berusting breekt geduld ritmisch in eigen zilte bad om de zondaars te verbergen strijkt zij haar plooien glad.…

bevroren land, het is niet zo dat de steel van de blanke lelie is gebroken, vertrokken alle keren op een houten slee, die plaats biedt voor twee, ik dien dat te accepteren, voor al die anderen die het tegendeel beweren,ik beween haar in gepolijste steen, ik kerf in hout haar klare faam, verwerf haar taal op eigen naam, fluister haar geduldig…