Alle inzendingen over geel

De wind leek te huilen om wat was geweest grote vrienden met het blad dat meeging niet meer terug, maar hoog de lucht in als een langverwachte zucht de wind en het blad samen sterk en toch zo zwak stralen geel kwamen door waar wolken snel verdwenen in het niets, op de vlucht en met een laatste zucht blies de wind z'n laatste adem te zacht…

'k Ben eenzaam-droef, in 't geel-teer avond-dalen... Door 't open venster hoor 'k de donzen val van klamme bloemen in kristallen schale... - En 'k weet niet of ik haar beminnen zal, in 't stil en licht bewegen harer leden, en hare goedheid in mijn vreemd bestaan...…

lacrimosa (w.a.mozart kv626) als het amen nog naklinkt in je hoofd je tranen op zijn en de bloemen zijn verwelkt op het gele zand de ruisende bomen serene muziek maken boven een kille steen laat me dan in jouw herinnering wonen laat me niet alleen sluit me in je gedachten tot we samen zijn verenigd in de aarde namen in steen…

Gouden haar geborsteld door wind en water gewassen door bruisend schuim dansend in de storm koesterend in de zon lonkend met je gele lokken bemind door kinderen blauwe golven verlangen strelen je glanzende vacht plukken aan je pronkende pruik dwingen je door donkere diepten door paarse poelen verblind en laten je nimmer met rust…

Mijn lieveke open je deurke en lach en zend tot de zon je gebed, en een vaas met een gele mimosatak fijn-blij voor je vensterke zet. Die zie ik van ver als ik zingende kom al over de heide gegaan, die zijn lijden vergeet en zichzelf niet meer weet, nu een lente van liefde ving aan.…

ervaring Alles wordt geheel veranderd door de tijd Een ook mij bedreigende verjaring Ik zie het zuchten van de grote aarde En bloemen buigen door de zonnestralen Ook hoe een continent gewoon verjaarde Alsof de eeuwen waren als kwartalen Bomen haastigen zich naar verheven hoogten Bergen heffen zich heel statig boven zee Beekjes drijven weg in gele…

au dat doet pijn aan mijn ogen die onbeschaduwde bloemenzee zo rond midderdag bij heldere zomer au rood steekt door mijn netvlies recht in mijn zenuwen geel prikt in mijn oogkas krast in mijn kegels en staafjes mijn oog traant oranje loopt over mijn wangen au blauw pijnigt mijn hersenen met luchtig venijn groen geeft even adem hemelzijdank…

ik zag geel dansen uit de rode vlam die van de zon af kwam voelde warmte in koesterend pulseren van onzichtbare wolken die huid masseerden wist de stijgende hype van een worden met de eeuwige bron ons leven en de zon heb alles losgelaten ben gegaan maar pas in volledige overgave besefte ik wie dit had gedaan in alles wat…

we hangen aan dezelfde boom jouw blaadjes fris en appelgroen beschut door grote sterke takken blaken nog van levenslust, terwijl mijn bladeren geel met rood omrand zich eerdaags zullen voegen bij het bladerdek, dat als een warme zachte deken nestelt rondom de witgevlekte stam van mijn ziel graag zou ik jou beschermen, beschutten en behoeden…

we hangen aan dezelfde boom jouw blaadjes fris en appelgroen beschut door grote sterke takken blaken nog van levenslust, terwijl mijn bladeren geel met rood omrand zich eerdaags zullen voegen bij het bladerdek, dat als een warme zachte deken nestelt rondom de witgevlekte stam van mijn ziel graag zou ik jou beschermen, beschutten en behoeden…

naaktheid omgeven op zijn houten lijf staat uit de weggelopen keuken van een randbewoner een kommetje met water te waken naast een pluim die blijven hangen is welke vreemde vogel toch kwam hier snel een bad nemen om dan weer weg te vliegen dat zijn verenkleed het begaf niemand die erom geeft tenzij wat mooi toch daar, een streepje geel…

als een onstuimige godin lonkt ze mij ras naar buiten laat de aarde weer ontluiken tot een wonderlijk gezicht in haar zacht en fleurig licht laat ze vogels vurig fluiten jonge twijgen welig bruisen in geel en rood en hagelwit zo wekt ze met een blije lach mijn ooit verwaaide dromen van zomaar luieren in ‘t gras waar onder het ruisend…

en in die nachten waar ‘t beven onderhuids branderig wordt en zich het vlees in grauwe rafels van de liefde afpelt waar ik in nevels wankelend mijn gedachten zoek woorden zich in het bordeel der ijdelheid ontbloten waar zwerende angst voor stomheid elke verantwoording naar zich toetrekt en geel bloed door mijn aders drijft in die…

het spel op de wagen verloopt zonder spermatofoor de mijne dringt vanzelf direct door in haar van gewone hooiwagen we doen het op een hooi of roggemijt stralende zon geleidt onze stroom energiek vief toch tikkie loom wakker niet tot het uiterste bereid slaat zij groen geel paars uit bij de daad trek ik deswegen te laat terug of merk het…

Een ei met gele schaal zweeft zwierend door de lucht alsof het van een tak is afgewaaid. Het cirkelt rondjes om mijn hoofd krijgt zelfs een gouden glans door herfstwind is de torenhaan gedraaid. Die heeft misschien uit eenzaamheid een kip omhoog gelokt -om haar het hof te maken- waarbij hij drie keer heeft gekraaid.…

18.20 Twee witte boten deinen op de golven van de Andaman. 18.32 Twee roze boten gaan op in de vlammen van de zonsondergang. 18.44 Op het zand wenken donkere krabben het tij naar binnen. 18.56 Tussen rotsen en strand schieten vissen schichtig heen en weer. 19.08 Als een rookpluim verduisteren vleermuizen de gele maan. 19.20…

de vlag hangt uit halfstok wappert vrolijke kleuren ik heb een brok in mijn keel aan de herinnering mijn vader die alsnog aan de oorlog ten onder ging notities op gele kladbriefjes met potlood 'we houden de moed er in' velen gingen er dood hij overleefde het kamp daar was alles mee gezegd in hem woedde het voort werd de strijd…

geel licht kleeft in geloken wimpers en op de schoot een boek nog open veel tijd verwaait sinds dat jouw blik zich heeft gelegd op mij en lijf- versmolten lief ik jou met één oog door het sleutelgat hoe in de slaap je adem zucht en stom geworden wij samen liefde vlechten tot dag door ’t spleetje van de deur gekropen stil in je armen…

Maar jij was daar de gladde zeemeermin onder de schimmen in het schimmenrijk beleefden wij stoute liefdesavonturen de gele maan was trots, rond, schemerlamp boven onze kleine grote mensendromen, een straffe wind woei door de bomen ik zag al snel de strenge winter komen maar we hadden het dansen niet verleerd jij had de weg weer langzaam omgekeerd…

Jan staat in het savannegras ontwaart vaag een gele smoel met aanzwellend angstgevoel dissonant in zandgeel gewas Hij denkt misschien 'n leeuw de leeuw grijnst 'een denker' haakt hem met zijn linker als Jan vlucht in 'n schreeuw Genen die onze ervaring beheren waarschuwen voor gevaar door onze gevoelens die ageren Moraal van dit verhaal…

jij raakt de bloem die zich in vorm en kleur geurend aan jou overgeeft koestert haar met warmte en liefde terwijl zij wiegend bloeit een samenspel zonder afhankelijkheid in woordloos groeien jij weet het koren zonder uitgesproken woorden tot grote hoogte te bewegen brengt zelfs haar blauwe gasten in het geel tot hemels leven…

de gele herfst glanst goud dit jaar we spreken af, de kleine man en ik dat alles liggen blijft zodat de zon nog wat kan spelen en zo terloops vertelt hij mij wat het verschil maakt in het leven dat kan de liefde zijn (dat doe je met een hartje) of niet, maar ook....…

Over de gele sterren gaan de zwarte doeken op fluistertoon behoedzaam.…

En mijn Liefste, die met me wandelt, begint vrolijk te dansen in een zee van schoonheid als een mooie gele bloem.…

o die berk ouder geworden geel iel blad na blad valt hij af naar het dragende toe Meneer Jeronimo 6…

Schrompelend geel en stervend bruin zingt ritselend in de wind stijgend, dalend, krijgertje spelend achterstevoren van klinkers naar zand, opnieuw blaast een windvlaag in fluittoon door steegjes het dorre bruin krijgt een nieuwe kans, rollebolt, knispert speelt haasje-over met diep donkerpaars in vliegende vaart, duikelend, springend…

Voorzichtig met het licht in kleuren rood, blauw, geel en wit een snuifje paars, oranje voor wat pit zo schept de hemel langzaam mij karakter kleurt een leven lang de maker van Mijn leven verdient mijn grote dank.…

Waar witte wol op blauwe velden weidde zeilde door zachte bries gekleed met gouden tressen en vlammende zomen boven rood en gele ets hier en daar zilveren aderen omzoomd met wuivende halm langs rimpelend glazen vlak doorkruist met banen goud loop ik huiswaarts over klimmend pad met eindigend leven dat voor toekomst borg staat als…

het hart rijmt wezenloos op de weke denkbeelden die mijn geest passeren, er is geen tijd die meer spreekt dan het knarsen van mijn slenterige tred laat de dood mij nooit royeren maar spreek met stille gebaren ik kan het raken, de geur van bederf valt als plak van mijn tanden, het geel vertaalt slechts ouderdom en machtigt mijn verzinsels…

het is beslist ik treed in het huwelijk de dag geeft ons zijn zegen terwijl een vogel zich vasthecht aan de zee en krijst tegen het wegglijdend water wij houden onze adem in en willen de spiegel van de maan als getuige waarin wij vloeibaar kunnen dromen al dansend, rond en rond met zwarte of gele vruchten op het hoofd en vuurtorens…