Alle inzendingen over geheugen ocharme

wanneer je aanvoelt wat er komt gedachten verstomd geniet dan van elkaar met volle teugen want de dood heeft geen geheugen…

Ik kan me verheugen Op een goed echoïsch geheugen. Tijdens het horen, Gaat er zo niets verloren, Van wat er niet zou deugen. Het is een feit, Van de echo van de tijd.…

Die AKO-prijs…wie won?...dat heb ik vaak Het was een Belg, zijn naam ben ik vergeten Alleen de jury weet nog hoe hij heette Hij prees de leden voor hun goede smaak Welk werk heeft vorig jaar die club behaagd? Hou op, hou op, dit is te veel gevraagd!…

De zee heeft geen geheugen De zee heeft geen geheugen van een golf die naar het strand rolt of één die langs de havenhoofden als een tornado met witte kraag rondtolt Zal die golf doorgaan met leven misschien beginnen dan met doodgaan welke zee gaat hij straks op is hij het begin van mijn bestaan Toen begeerte begon met eenzaamheid…

Ik was haar vergeten, De hoek van golvend Graan waarin ik Geboren ben - Zo lang daar Vandaan al, Meer dan veertig jaar, Maar tegen de tijd Dat ikzelf mijn eigen Ik was kwijtgeraakt, Nog royaal voordat Alzheimer kan toeslaan, Merk ik dat het land Met het goudgeel graan Mij nog niet verloren is Ik sta in haar geheugen…

Het gebouw, dat Friese oudheid bewaart, bemint stille stemmen uit elke tijd, tot bescheiden, blijvend bestaan bereid, binnen sterke muren van nodende aard. Strenge laden, onverstoorbaar bedaard, voelen zich somtijds door schuiven verblijd, waarbij opbeurend licht langs hun wanden glijdt: verborgen woorden springen op, zijn vermaard. Voortdurend…

Het fotografisch geheugen telt tussen de grijze brein cellen gelei; een heel leven aan fysieke foto's. Alle plaatjes uit het verleden op een rij. Een fotocamera uit hoofdzaak bij machte legde eens vast van wat niet met de werkelijkheid streed in gedachte. Een levensspectrum aan parate kennis dat denkbaar dankt voor wie wij zijn.…

we weten niets meer zeker; of een komeet in een kooi past het portret nog onder de wolken hangt ik ken hen ergens van ook zonder dna toen waren er dezelfde kleuren was water net zo vloeibaar schoof dezelfde wind voorbij zou Adam Eva nog herkennen en dat na al die jaren ook toen niemand foto’s had…

blinde vlekken dode hoeken in mijn hoofd geheugenlekken herinneringen uitgedoofd schier onwetend wat de dag hierna mij biedt snel vergetend … en zelfs dat onthoud ik niet…

Er zijn soms van die dagen dat mijn brein maar half werkt ik download gegevens maar vergeet ze op te slaan Recente data zijn verdwenen vraag me niet waarheen vermoedelijk ben ik met een virus besmet Dan leeg ik mijn geheugen zet de juiste bestanden terug en merk tot mijn genoegen dat ik nog niet defect ben…

beetje bij beetje vervalen de dagen verkleuren mijn woorden verbleekt het gezicht verlies ik geheugen door veelvuldig schrapen vervliegt de herkenning in schemerend licht verzwak ik mijn geest door langdurig dwalen in wit zwarte dromen en beelden van toen herinner ik zinnen uit zwijgende talen weet ik te zeggen vergeet ik te doen…

als los zand zoeken gedachten hun weg door het geheugen sijpelt herinnering uit cellen eeuwig grijs sponst de tijd mijn hersens tot waar geworden leugen tel ik de laatste korrels en voel mij dom noch wijs…

De geest en lichaam dat genoegen neemt met een andere ziel en onbereikbaar bleek, moet gedwongen toestaan dat bewustzijn de moraal ontwijkt naar een vergeten uithoek van het geheugen, pleegt selectief verraad aan het ethisch woord en daad, blijkt gevoel niet met de rede gebaat, laat staan voor enig begrip, daarin verblijf ik…

Je weet het niet meer iemand speelt met je geheugen en doet dit steeds maar weer je duikt in je herinneringen maar het is zo duister daar weten of die koffie vers is valt je al zwaar alles om je heen is nieuw het ruikt toch zo fris je hoort iemand zeggen dat het al weer mis is maar wie is die vrouw en wat wil ze van jou?…

Zet mij neer als kind en met dichte ogen weet ik blindelings nog in detail de weg van huis naar school alle namen van straten elke winkel onderweg Maar vraag je nu naar straten in mijn huidige wijk moet ik het antwoord vaak schuldig blijven terwijl ik toch probeer de namen te onthouden De wegen van het geheugen zijn soms ondoorgrondelijk…

er deed zich een voorval voor bijgestaan door een gedachte ergens halverwege de verte en gedurende het kijken het aandachtspunt was een omcirkeling op de kaart weliswaar geen gesneden koek maar toch omvangrijk helder en torenhoog, dit was zonder twijfel te danken aan een geheugen zo elektronisch dat het werkelijkheid leek herhaling…

Wat de beademde slangenarend in de schemering zong: De paleizen van het geheugen zijn dan groot, dan klein. Je schrikt soms van wat je ziet, als de regen even ophoudt.…

zand tussen letters als woordelijk veldwerk achtergebleven met sterrenstof of witregels en flarden geheugen in het asgrauwe brein een rotsklomp in een zee van ruimte luchtledig, oneindig, druppelsgewijs en het dorpsstandbeeld van versteende moleculen…

Een diepe vijver met groengrijs water, in zichzelf rustend, bewegingsloos, bladeren van een overhangende tak drijven op het donkere oppervlak, er is wat zwerfvuil ingewaaid. Een windvlaag, die over het water strijkt, het voorzichtig en heel zachtjes aait, doet het rimpelen, maakt kabbelende golfjes, opgelost voor ze de walkant hebben bereikt…

Een diepe vijver met groengrijs water, in zichzelf rustend, bewegingsloos, bladeren van een overhangende tak drijven op het donkere oppervlak, er is wat zwerfvuil ingewaaid. Een windvlaag, die over het water strijkt, het voorzichtig heel zachtjes aait, doet het rimpelen, maakt kabbelende golfjes, opgelost voor ze de walkant hebben bereikt.…

verdwijnen langzaam maar zeker uit haar geest ze weet nauwelijks meer wie ze is geweest ze had een mooi leven niet eens zo lang geleden nu is ze al blij met kleine stukjes uit haar verleden daar gaat de bel de zuster komt binnen ze moet gaan slapen ze reist met open ogen naar weer een slapeloze nacht zoekend in haar geheugen…

Ze loste op in wind en regen, maar bladerend door mijn geheugen kom ik haar toch steeds weer tegen, alsof ze leeft buiten de tijd, elke dag van mijn bestaan is vol van haar aanwezigheid.…

Nog nooit faalde het lijflijke geheugen.…

*Naar een titel van Gabriel García Márquez Het noodweer voorbij, met Het gevoel dat ik niet alleen was in huis Het is als volgt te verklaren: waargebeurde situaties kunnen worden vergeten, terwijl er ook enkele nooit bestaande omstandigheden tussen je herinneringen kunnen zitten alsof zij wel hebben bestaan...!…

een kussen gedrenkt in tranen geurend naar verfrissend vocht dat als een vleugje adem een weg naar haar geheugen zocht…

Na de kap Van de berk Met hangtakken En pellend bast, Was het silhouet Tegen de lucht Nog lang zichtbaar Op het netvlies Van mijn geheugen.…

Gevangen in een drang met wederkerende patronen gaat zij haar eigen gang; draait het geheugen doelloos rond en blijft zij zich voortdurend klonen Als nieuw blijkt oud te zijn en er geen werkelijkheid meer is; anders dan herhaling van het oude weten, maakt zij haar tomeloze val van het vergeten die haar doet landen in verbrokkelend geheugen…

Jouw ogen zo mooi als de maan, Jouw ogen voel ik in mijn geheugen staan. Nooit zal ik je vergeten, Maar dat heb je altijd geweten.…

je vinden lukt in stilte als mijn geheugen onderduikt in zachte mijmerij of in de nevel die in flarden schimmen brengt van jou en mij…

dat kan je niet uit je geheugen zetten maar wat wel altijd zal blijven: mijn glimlach en mijn optimistisch gedrag !…