Netgedichten

netgedicht (nr. 79.910):

Diepe vijver

Een diepe vijver met groengrijs water,
in zichzelf rustend, bewegingsloos,
bladeren van een overhangende tak
drijven op het donkere oppervlak,
er is wat zwerfvuil ingewaaid.

Een windvlaag, die over het water strijkt,
het voorzichtig heel zachtjes aait,
doet het rimpelen, maakt kabbelende golfjes,
opgelost voor ze de walkant hebben bereikt.

Soms echter, meestentijds onverwacht,
verstoort met veel geweld iets groots,
als een kolossale steen, het vredige tafereel,
baant zich met verwoestende kracht
- het water spat tegen de oevers uiteen -
een weg loodrecht naar beneden.

En alles wat roerloos op de bodem ligt,
afkomstig uit een ver en rijk verleden,
gaat, nog in gave staat, wild woelen,
wordt, dwingend naar boven gestuwd,
zichtbaar in het wolkende water.

En pas na een tijdje, soms eerst veel later,
als een hevige storm die langzaam luwt,
als stilte na zware tropische regen,
keert de rust terug, wordt het weer stil,
heeft alles weer een plaats gekregen.