Alle inzendingen over gelukt!....afstand!

straks als ik wegga reis ik door tot aan de einder van het allerlaatste land verbonden door zo’n sterke band dat het zou knellen als ik bleef wacht ik bij bruisende fonteinen in het licht van zon en maan tot het kraaien van de haan mij laat voelen hoe ik terug verlang naar jou. -------------------------- uit: 'Gaandeweg…

Ik schrijf mijn woorden in het zand En ik weet dat de tijd mijn geschrift zal vervagen Hier schrijf ik de zinnen, die ik niet zeggen kan Want ik weet dat de zee ze wel verder zal dragen Ik wil je wat vragen, neem geliefde en kroost zo nu en dan eens mee naar het strand Misschien lees je woorden van liefde en troost Het zijn de gedachten, uit…

geen dreiging aan de lucht de wind waait alle wolken boven mijn zomers paradijs naar veilig verre oorden op afstand van het alledaagse loert achteloos de angst de vogels wagen zich dichtbij totdat een moeder-merel zich laat horen…

De inzet tot een nieuwe aftocht kort als een gangpad lijkt lang als een levenslijn stroomt kinderkopjes onder de rolstoel onderweg achtergelaten draaipasjes rond de verkoolde as op spuugworp afstand.…

meeuwen lokken je mee de verre horizon het eindeloze zand de diepte van de zee maar die oneindigheid ruikt soms naar eenzaamheid en een mens van zout zou er wel eens kunnen oplossen het voelt echter goed om hier de prikkelende pekel van onder je huid te halen en achter te laten aan de havenrand vol van vluchtige bootjes…

Slechts op afstand is gevoel goed en eenvoudig daar waar jij liefde kent en bent. Ingeslagen wegen zijn onomkeerbaar maar vormen de pracht van een nieuwe wereld. Vastgehouden en weer losgelaten totale vrijheid belevend zonder alleen te zijn.…

Zij hebben geholpen en zijn gevlucht, zoals anderen bewaren ze afstand. Ik ken ze niet allemaal even goed, maar ik ken het gevoel. In gedachten leef ik mee op afstand, niemand verwacht ook iets anders. Ik ken mezelf ook niet altijd even goed, maar ik ken het gevoel.…

tot wij gaan slapen ineens de kunst om mij te plagen ik merk dat ik mij met angst bewapen Vertrouwen brokkelt langzaam af jij bent als vreemde nu herboren de liefde die ik ooit aan jou gaf gaat met gemak in verdriet verloren Onvermijdelijk volgt straks de knoop van onzekerheid tot aan razernij straks hak ik hem door zonder hoop want de afstand…

steentje in de maan En dan verlaat je me Het was allang tijd om te gaan Oh, in ons spiegelbeeld Gooi ik een handvol kiezelstenen Langzaam wordt ons beeld weer zichtbaar En ben jij eruit verdwenen De horizon kwam rakelings voorbij (De twijfelwilg neuriet een voorzichtig melodietje) De horizon kwam rakelings voorbij Maar jij blijft de afstand…

Tussen ons afstand, een hek, duisternis. Als je me toch niet zo lang wachten liet! Ik blaas kussen met mijn mond. Ja van die roze voorbij de rode horizont.…

als je er nog bent Welke afstand? geen herinnering Ben ik op tijd? of gepasseerd Och ja, ik was het vergeten…

Er stond een massa praatjesmakers klaar Om bij de NOS haar troonsafstand te duiden Een koor van louter juichende geluiden Haar vakvrouwschap, de opvolging, dat haar Ze werd de hele avond uitgewoven Maar ook tot op het bot toe afgekloven.…

mezelf, in mijn tijd hier, ooit nog kan vergeven Want papa Ik heb de kansen laten liggen toen ik ze kreeg Besefte niet zo goed de waarde Had nog zoveel, heel veel willen zeggen Maar ik zweeg In jouw laatste momenten hier op aarde Er was altijd een excuus om niet te hoeven rijden Ik bleef piekeren, nam vaak geen besluit Vond de afstand…

Zij wil het laten zijn de verf, het nat papier In het besef dat alleen door haar kijken schoonheid ontstaat zich vastzet in de hoofden Zij stelt zich voor als een schaduw, die zich donker vallen laat hoewel de kleuren vrolijk sprekend zijn een weinig verdoft Het hoeft voor haar niet te fijn, dat glipt als zand door vingers heen vormt…

Voor altijd heb ik je in mijn hart gesloten om je altijd bij me te dragen nooit zal mijn leven meer hetzelfde zijn en ik zou niet anders willen afstanden tellen niet liefde geeft vleugels om elke afstand moeiteloos te overbruggen.…

Nu Grapperhaus weer op zijn trouwpartij En eerder onze koning en zijn vrouw Ze namen afstandsregels niet zo nauw Toch komen ze met sorry zeggen vrij Een boete en een strafblad ware beter Dit klopt nog voor geen anderhalve meter…

als straks alles het nieuwe normaal is zal absurditeit zegevieren dan zullen we zelf nadenken en toch dichtbij komen instinctief als dieren we kunnen niet zonder handen, armen, monden er is geen taal die we ooit anders verstonden als nabijheid we willen in vrijheid liefhebben, samen zijn absurd gewoon…

Wat een verschrikking toch Het leven op afspraak Gezichten verborgen Digiverhaal. Waar is de ruimte voor Spontaniteitsreflex Ieder te kussen in Oude normaal.…

Het maakt me razend en moedeloos steeds weer te ervaren dat de afstand tussen hersens en strottenhoofd zo groot is.…

Je lippen zo zwoel kus ik op het beeldscherm maar het blijft surrogaat…

strijdtoneel in de gevechtsopstelling langs de frontlijn zoekt ze dekking in het zelfgegraven loopgraaf dat met de tijd dieper en langer wordt boven het oorlogsvuur in de zuigende modder hoort ze alleen zichzelf huilen ze slaat niet door ze observeert signaleert de heroïsche meesteres van de stelling houdt stand afstand…

zo zin je te aaien en te knuffelen minnekozend aan je hele lijf te snuffelen je handen plat te knijpen je lippen zwoel te verwennen ik ben niet meer te temmen zou alle zeeën doorzwemmen en heel, heel ver rennen voor één kus van jou…

zo lijkt de lucht een ademveld, versteent het land tot rots die in regen oplost als een wijkagent in de verte wacht, met de sneeuw van populieren waait het daglicht uiteen dat leunt tegen de vallende schemer, nergens verder…

liefde en vriendschap die ons ook nu loslatend vasthoudt afstand is als gisteren een omhelzing van in lentezon fladderende vlinders die ons vandaag als boodschap geeft dat de opperste vorm van pure liefde niet elkaar in de armen drukken is maar het op afstand houden van elkaar…

zoals het ritme van de tijd onzichtbaar zingt en zichtbaar doortikt zoals de liefde voor de mens een eeuwigheid duurt en opeens stopt zoals de woorden over de verbroken lijn dan pijnlijk klinken zoals de schouder ontbreekt als een vast rotsblok voor de losse traan zoals de afstand een liefde kan verbinden doet het verdriet…

het meest ondraaglijke was toen je ogen mij verlieten en ik daar niet aan ontkomen kon en je handen als vanzelf volgden tussen ons de afstand van Neptunus naar de Aarde…

naar huis gelopen naast m'n fiets ik probeerde nog ergens aan te denken maar ik weet niet zeker of dat is gelukt, missschien wel misschien ook niet…

Wat zou ik graag even een vogeltje zijn zodat de weg naar jou, niet meer ver was geen files nee, zelfs geen storing per trein hoe zou je reageren als jij zoiets nu las? Even neerstrijken om met jou te praten rust, iets waar ik naar op zoek ben voordat jij me straks toch moet verlaten geen mailtjes of iets geschreven met de pen. Als een vogeltje…

Is het inmiddels al gelukt Voornemens voor te nemen. Die de rest van het jaar Zorgen voor allerlei problemen. Beter is het, Bij de dag te plannen. Lukken het niet zo Raak je ook niet overspannen.…

ondanks dat ik alle vrijheid bezit om te kiezen welke kant ik opga zwierig meedein op de golven van de wind die mijn schoonheid streelt is het je toch gelukt mij te vangen…