Alle inzendingen over geslotenheid

Zo wit als een porselein, emotieloos omdat het zo gemaakt is. Het raken van de vloer zal je nooit vergeten, de rode druppels langs het gezicht. De kracht die je mij geeft zo fijn, of heb ik het toch mis? Mijn gedachten zijn bezeten, je leven voor altijd belicht.…

De dag uitgepakt als een schoenendoos van schoenen die niet bij me passen, met stem op de vlucht onder de gesloten oogleden onverdraagbare meren van vermoeden geen weerzien wel voelen in de borstkast opgesloten uren, ze willen naar het daglicht als alle afgeronde gedachten maar je schaduw is donkerder dan de duisternis onder gehemelte…

lijnen zigzaggen fluorescerend achter gesloten ogen…

die dikke muur om jou heen. ik kan er niet doorheen. je helpt me daar ook niet mee. je houdt me vast. je houdt me tegen. en dan stop ik. ik maak je verlegen.…

achter de muur ben je thuis omringd door verhalen die nooit kloppen in een open huis wereld van illusie die instort zonder tovenaar er zijn geen nieuwe trucs was het maar waar de muur blijft staan nu ik dichtbij kom kan ik maar beter gaan…

ik daar jaren voor geleerd, verweerde waarheid, waardoor de dichter zich bekeert, het proefde bitter in de keel, doorstak de zinnen op de tast, te lang gevast, versproken tijd, de gal verdeelt, het baatte iets, de twijfel voorbij, niets zonder immateriële averij, een zwijgend boek, waarvan het begin en einde te voorbarig is gesloten…

Soms draaide hij muziek Walste met haar de kamer door Fluitte met opzet hard en vals De man die zich op schilderles Afzijdig hield bij het pauzeren Zij bracht de stille kunstenaar Dan altijd koffie Met verbazing zag ik Hoe hij tijdens reünies Kleurrijk en met open blik Tapijten conversatie knoopte Voor mij bleef hij gesloten boek Batik…

Ik zocht alom, ik zocht en kón niet vinden Mijn Boek van Jeugd, verloren en versmeten. 't Was al zó oud: 'k had d'inhoud half vergeten, Zo liefdezoel als heimweegeur van linden. Maar gele bladen uit dat boek gereten, Gedragen op erinnrings sidderwinden, Wezen waar 't lag, omrankt van blanke winden, Of me uit elk blad een bloem wou welkom…

Jij oester, zo gesloten Soms laat jij je parel zien Prachtig, hard met parelmoer Trots daarop misschien ’t Zijn gevolgen van iets pijnlijks Vreemd en lelijk mocht niet zijn Adequaat ging jij te werk Maakte het tot kroondomein Omhult met schoonheid Geen misvorming meer Het lijkt welhaast een wonder Hoe pijn dan transformeert Jij oester…

weer roept angst met hol geluid dat voortvluchtig verre vleugels krijgt echo’s kaatsen hun niet thuis gevoelloos tegen zwarte muren mijn citadel waar stemmen dwalen zonder verhalen omdat een oor ontbreekt waar tijd vandaag vergeet omdat gisteren alles overschreeuwt heb stilte laten groeien tot binnen buiten werd zie eindelijk…

Wat zie ik nog in spiegeling van glimmend oppervlak tussen weerkaatsen van schittering wat is de rimpel die het beeld verstoort en spiegel lijnen ontneemt die binnen zijn geschetst.…

Groen-omlommerd, wit-betegeld, Springfontein, nog immer zwijgt gij? Stil-bekommerd, dicht-verzegeld, Ziel in 't donker, woordeloos, híjgt gij? Zie de purperen bloemtros bengelen In 't geblaarte. Hóor de lente, Zoet als 't lief in Kedars tente, Loof- en vogelstemmen mengelen. Moet uw hof nog langer wachten? Breek het zegel voor de noen…

Het ware gevoel dat ik bedoel komt amper naar buiten, de vrees me te uiten, dit voel ik, dit denk ik, dit vind ik, zinnen die ik bangerik nog steeds met grote regelmaat in mijn binnenste gesloten laat Toch ga ik soms een beetje open, komt mijn gevoel naar buiten gekropen!…

met gesloten ogen zie je meestal niets je staat nergens voor open en als er iemand naar je roept dan slaat je deur hard dicht maar eens komt er een moment dat je ergens diep geraakt wordt je houdt je ogen niet meer dicht maar voelt je verplicht om je hart te luchten en je kunt je lichaam horen zuchten jij alleen, jij bent vrij en niemand…

je lach parelt plezier maar je ogen donkeren de zachte glans van de ketting die een levenlang je hals al siert je oesterde was bang dat wie de parel oogstte geen garantie voor een mooie toekomst samen kon beloven je koestert nog de kleur maar weet dat ooit zal blijken jouw sieraad kent geen andere vergelijken…

Kringetjes krabbelen in de bovenhoek van jouw blad. In de draaikolken van jezelf. De wereld is groter dan een hoek, maar je ziet het niet. Je kijkt ook niet op. Je merkt een verder leeg blad. Breek uit jezelf, zong een zanger, maar je hoort het niet … eentonigheid.…

de schaduwen zien er niet anders uit dan toen, alleen het licht valt anders op de muren de zon steekt achter twee gesloten vensters genadeloos: om haar heen heeft zich het vuur van de verstikking vastgezet zo droef en moe neergezeten alleen de kat ontspant en spint het is een kunst de lachspiegel van de tijd de dag, de dagen…

Maar de deur van je stamcafé is gesloten, door de kille ramen zie je je lege kruk, in tranen zie je ook de andere bargenoten, zonder je vertrouwde café zit je helemaal stuk.…

voordat gesloten deuren eindeloos sluiten openen zij nog een keer een kier en zien dat wat was genoeg is geweest het slot van de deur eindelijk gesloten eindeloos verlangen voorbij…

mijn ogen zijn gesloten sterren stralen aan de hemel een maan die lacht dromend over jou en het gevoel is zacht mijn ogen zijn gesloten het is een donkere nacht vlinders voel ik mijn buik dromend over jou en over hoeveel ik van je hou mijn ogen zijn gesloten en slaap mijn verre reizen fladderend in de natuur dromend over jou en onze…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

Voor het raam zijn de gordijnen gesloten. Ze doet een lamp aan. Aan de bovenkant van de gordijnen valt een strook licht. Het gordijn gesloten. Het raam dicht. Gesloten ramen en gordijnen zijn open. Ze kijkt nog een keer naar de gordijnen die ze had dichtgedaan. Het raam is nog niet helemaal dicht aan de buitenkant.…

Geen enkele nuance in je gekozen woorden is je gesloten boek voltooid.…

Een ongelezen hoofdstuk van een gesloten verhaal ...over verloren geluk Ik heb de liefde lief. Het boek stil geopend de eerste bladzij beroerd ...je gezicht blozend…

Met ogen gesloten keer ik terug in mezelf luisterend naar romantische klanken ben ik van de wereld afgesloten Heen en weer wiegend Op de golven van de muziek ben ik in een andere wereld, wereld van de romantiek...…

de maanden daagden en de jaren weken het huisje aan de haven is niet meer geheim adres van menig Haagse heer de muren kunnen nu niet langer spreken de schimmen zijn gevlucht naar verre streken al wezen kwade vingers keer op keer en lispelden de tongen van weleer het spitten is een loze daad gebleken het is weer rustig in de oude buurt en…

ik zie in jouw ogen mijn weg naar dromen aanschouw verdriet in tranen zo diep beheerst verlangen vragende ogen spiegel jezelf eindeloos diep waar verzonken hoop als stille wens zachtjes huilt in gesloten ogen…

hoorde hoe haar aria brak en in een waterval muziek naar beneden stortte nog was haar lied niet teneinde omdat tonen meanderden tussen oevers van kunst juist die weidsheid en rust bleek het juiste antwoord te zijn op de apotheose die opgebouwd was boven daar in het ijle waar nevels in speelse composities kierden uit nog gesloten…

zonder een bezwaar, vanavond Met je gesloten ogen dromen intens genietend van mijn hand zo laat jij het lief in je stromen zonder een greintje tegenstand…

ik zag je in muren verdwijnen door gesloten deuren weer verschijnen en altijd was er de warmte van je lach jij die niet hecht aan materie maar wel de werkelijkheid deelt in samen vormgeven en stemmingen beleven wetenschap leert ons de les hoe om te gaan met de rest van de schepping waar wij samen mee leven toch stapt…