Alle inzendingen over gestorven

mijn wereld om voor te leven is gestorven naakte bomen in een dode woestijn de zee draagt een ijskoud veld van vissen de kust neemt afstand voor wie ik leefde is gestorven de zon poogt verwoed zonder resultaat zijn warmte rilt mij slechts een huid om leegte àlles lijkt dood…

Honderden slakken zijn omgekomen Onnodig gestorven in het gedrang In de kou, zoekend naar de nooduitgang Triest, maar had men dit kunnen voorkomen?…

Gestorven op je lippen.…

Ik wou dat ik een traan was Geboren in je oog, Geleefd op je wang, Gestorven op je lippen. Maar ik zou tenminste voor altijd bij je zijn geweest.…

.- Grijs was de gestorven straat, Waar stierf ons vriendschap, midden mist; Maar zijn afscheidstap klonk laat Nog in mijn hart, zo'n klare klank. Heel fris was het in mij, wijl wij beiden Beter elkaar begrepen dan in dwaze illuzietijden.…

Mijn kind te vroeg gestorven, jouw kinderen ken ik niet. De man die jouw hart verwarmt, ik heb hem nooit ontmoet. En soms mis ik dat zo, de dingen die niet zijn. Het lijkt het meest op heimwee en heimwee doet zo'n pijn.…

Vervagen wil soms het beeld van jou, mijn te vroeg gestorven ma, maar bij alles, wat ik doe, denk ik na en zie hoe gelukkig wij hebben gespeeld. Mijn hulpeloos verdriet is met anderen gedeeld; tijdens je lijden, bij je dood en ook lang erna.…

Die verschrikkelijke pijn heb je jaren met je meegedragen. Nooit heeft men jou horen klagen. Je hebt zoveel meer gevoeld dan je liet merken. Al die zorgen heb je alleen moeten verwerken. Onze ogen gooide je vol met zand. Dat je stervende was, wist niemand... Je wou hem niet achterlaten. Maar je moest het leven wel loslaten. Deze verschrikkelijke…

geluiden zijn gestorven – geen wakker worden meer in de vroege morgen niet meer bijtend op de tong het potlood leeg geen verhalen meer jouw eigen verhaal geschiedenis buren zien je niet meer laat in de nacht typen in silhouet van gordijnen jouw dwalende gedachten gebroken in het ritme van de dood moe is het lichaam vingers zullen bladzijden…

Geborene in de morgen, Gestorvene in de nacht, Uw dood slechts heeft ons zorgen, Uw leven heil gebracht. Ach, slechts een viertal jaren Waart gij in ons bezit; Zo wij gelukkig waren, Lief kind, gij maakte ons dit. Slechts tweemaal, beste jongen, Hebt ge in uw kort bestaan Tot schreien mij gedwongen, Liet ik om u een traan.…

ooit zeiden te zijn Afscheid nemend van een eerder leven ongelooflijk onnadenkend zonder maar een centje pijn Onherkenbaar in hun daden zij zijn geindoctrineerd door boze tongen en giftig vlees Staan niet meer achter hun eigen normen en waarden zijn niet meer wie zij zijn geweest Afscheid genomen van een dode die nog niet gestorven…

Toelichting: Constance, mijn kvk-collega en vriendin, was in januari 2004 plotseling, zelf aangestuurd, overleden. Ik verzorgde de uitvaart o.a. met duiven, die telkemale bij me langskomen, waar ik me ook bevind, zoals eergisteren in Zuid-Spanje op mijn balcon. Het gedicht is opgedragen aan wijlen Constance Blanken. Ze was er toch weer mijn…

Hij helt voorover, ligt haast aan de grond. Zijn dorre kruin wijst vol droef verlangen naar de vage, schemergroene gangen; daar zweeft klein bosleven onvatbaar rond, streelt heimelijk, loom soezend, elke stond de vergane stam, blijft erin hangen. Tussen jong mos klinken keverzangen op dood hout, door Flora heilzaam gewond. Rondom de molme…

Wie ook ondankbaar wezen, geen dichteren gewis: zij zijn de dode zo dankbaar dat hij gestorven is...…

Een flauwekul gedicht Mijn vader was een sterke 'werke' dat heeft menigeen kunnen 'merke' Mijn vader gaf veel aan de 'kerke en investeerde zelf in een 'zerke' Mijn vader zorgde voor 8 'vlerke' en hield ze goed binnen de 'perke' Mijn vader kon goed 'graaie' en was er bij als de 'haaie' Mijn vader kon niet 'paaie' liet…

ik wil je niet missen waar de zee het strand verlaat de duinen mij het zicht ontnemen in de ontreddering die mij verstaat ik zie jou nog in de golven waar de branding mijn lippen hebben gekust en het opspattend schuim de liefde tussen ons verstond toch mis ik jou, ik mis je in de nevel terwijl ik met de hond jouw silhouet ontwaar tussen…

Wil ook jij even geen kuitenbietser wel onafhankelijk elke teen en vinger nu zijn eigen stempel laten geven vakbekwaam, zo niet liefdevol dag kunnen schrijven. Wat wens jij nog te willen uitzoeken in tal van uithoeken. Weet er zijn van die dagen dat tijd folteringen bedenkt vragen opwerpt waarvan jij de teksten niet kunt vatten, in elke strofe…

Vandaag is voorbijgekropen Amper kans om deze in iets moois om te dopen Ik ben stiller dan normaal de uren voortgegaan Al trachtte ik juist vandaag bij jaren her stil te staan. De wolken pakten nu ook samen in een donker kleur Zelfs de pioenrozen en lavendel hadden een andere geur Er vlogen schietende schimmen van ooit voorbij Het weer laat…

Mijn ziel is gestorven, verdronken in zeeën van pijn. Nooit zal ik vergeten hoe het is om zo te zijn. Niemand die het ziet, niemand die het merkt. Van buiten nog steeds in leven, maar van binnen gestorven. Hoop heb ik reeds verloren, de wil om door te gaan vervaagd langzaam in de schaduw van mijn ziel.…

De liefde zou ik vragen met jouw stem waarom ik zwijg als je wenst wat ik niet kan veranderen met mijn gestorven stem…

gister fier rechtop kopjes nu al gebogen gekocht op de markt eigenlijk in het koelhuis waren ze al gestorven…

Je bent gestorven Ik ben te laat en kan niet Terug in de tijd Ik lift met de tijd mee En ontmoet je in de dood…

wereldlichtjesdag voor al de kinderzielen kaarsjes overal !…

gisteren hoorde ik; vandaag tuinvogeltelling ons vogelhuisje werd niet meer bezocht geen roodborstjes, meesjes of merels meer spijts de zaden en noten die ik had gekocht daar vele merels aan een virus gestorven zijn wie zal dan een lentesymfonie voor me zingen of een serenade brengen in de zonneschijn als weldra de lentebloesems openspringen…

De bloemen dromen, fluisteren niet; Ze schijnen lang gestorven. Gene starre door het duister schiet: Ach, zijn ze ook gestorven? Mijn hart verstijft, mijn geest wordt loom Zou niets in mij meer blaken?... Mij drukt als lood een kille schroom, Ach, zou de dood genaken?...…

en nu is ze dood bevrijd uit de klauwen van angst en kamp niemand weet hoe vaak ze is gestorven nooit meer bang…

De narcose van verliefdheid bleek uitgewerkt, hebbelijk werd onhebbelijk,de afstand versterkt Wat eens zo aantrok stootte drastisch af, overduidelijk over,definitief,dus delf ons graf 'Samen' is gestorven,'n wel zeer pijnlijke dood, rest mij folterend gemis van wat m'n hart omsloot..…

iets een verhaal een anekdote een mop als je niets doet gaan we naar huis sterft het feest en is het gedaan maar ik wil nog niet weg dus zet wat muziek op en laten we dansen ontsnappen aan de lethargie vertel me over vroeger vertel me och laat maar ook de muziek boeit niet en dansen doe we allang niet meer het feest is gestorven…

Gul gaf hij wat het park ontbrak; Begoot met zorg het dorstig groen, En tastte in loof- en bloemfatsoen, Naar fel insect of dorre tak. Hij wiedde 't onkruid, bond de loot, Bond zacht een roos in voller licht, Van onder blaadren ruig en dicht, Hief hij de bleke perzik bloot. Jaloerse minnaar, wou hij 't park Doen schittren als een schone…

in de kerker van gestorven liefde kijk ik door een roestig rooster de adem stokt wezenloos als ik het groene mos aanschouw ik blijf geketend aan koude stenen waren mijn ogen gesloten toen ik voor het ontluikende koos alle wegen leiden al jaren altoos naar krimpende eigenwaarde en kan slechts pijnlijk staren naar ieder die kennelijk het…