Alle inzendingen over geweld

Flarden van verlangen hinken op een gedachte van leven oeverloos verder niet ziend Spoelen grondzeeèn de bodem los van bestaan het wit slechts als schuimkoppen Op grauwe golven doet monotoon motorisch geweld het scheepsdek verlangend trillen Patrijspoorten kijken schimmig van binnen naar buiten slechts achter druilerige regengordijnen…

Mismaakte en zotte wilgen zonder blad Wringen geweldig hun gekorven tronken... Het eiland geurt zo vruchtbaar en zo zat Naar 't polderwater en de vette bonken.…

Wensen dat je naar haar toe springen kon, alvorens terug te keren naar de voorhoede waar je in gezelschap van te veel geweld en eenzaamheid nooit had kunnen bevroeden dat het enige dat in deze wereld telt niet de revolutie is, maar het gevoel bij haar te horen, in haar armen te zijn, in de kamer grenzend aan dat getraliede balkon in de blakerende…

O, flonker-vochte stem die sloeg bewogen, Uit zwaarmoed riep mij naar de lichte hoge; Hoe hing mijn aandacht aan Uw diep geschater; Keer, zingende dwang, zacht geweld dat kliefde De smachting van de nacht, keer liefde, o liefde, Hermaak mijn hart tot een diep-orglend water.…

't Geweldige heeft een onaantastbaar "wat?" Mocht hier toch de verstilde stem klinken van de bouwvallige stal, nietig en oud, die vele eeuwen her reeds moest verzinken. Uit vergank'lijk, wegterend stro en hout zou het nieuwe Woord voor altijd opblinken, gelijk pas gevonden, onvergangbaar goud.…

Lieflijk zijn de zonnestralen bij dit Arctisch geweld; een speer-strakke wind, eenlijnig. De zon stoot schitteringen uit de sneeuw in tinten van de regenboog: een heller engelblauw, een dieper heidepaars en groen zo glanzend als smaragd. Het twinkelt tussen twijgjes, boven blanco, zuiver als een ziel zonder manco.…

Dit lijkt mij niets, zei Golf Geweld, geef mij het vuile werk, ik heb meer doden op mijn naam, in staat en in de kerk. De Golf van Verontwaardiging stond op onder het volk: Laat mij dit land regeren, dat ik uw wens vertolk.…

Rob Visser van Amersfoort van 'de aanslag' nu op IJburg, bevestigt het beroep en de naam zeg maar de roeping voor Amsterdam als dominee Net als zijn broer Hans Visser van de Pauluskerk en 'perron 0' nu met emeritaat mijn geestelijk leider te Rotterdam zegenrijke man Nu ga ik mijn zegeningen tellen op IJburg in Amsterdam na een geweldige…

Samen vormen ze een geweldig koor Elke vogel zingt zoals hij gebekt is Voor mij is het een ware belevenis De vogelzang, de hele dag maar door. Ik zie ze nestelen in de hoge bomen Ook in de struiken en in de heggen Waar ze straks hun eitjes gaan leggen Waaruit dan jonge vogeltjes komen.…

Een rapper, die rapt over geweld, Over de droefheid van het leven, Over de macht van het geld. De nacht, zijn geluiden. De mensen, hun stad. Waar sluimer nimmer slaapt, Maar een ritme heeft, Die in een ander overgaat. Het wit en het zwart, Van de stad in de nacht. De weemoed van het heden, Die niet tot morgen wacht.…

Maris voor de snaaksche inspiratie & Hil voor het ontberen ________________________________ Hoe brengt een prins gekust tot snode kwaker Zijn naakt gesnaak weer terug in het gareel Het bolgewas der blaasbalg ruist teveel In 't rieten pompeblad der kinderkamer Zijn valse klanken laten oren trillen Met donderend geraas en grof geweld…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten, dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, witte lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje had als…

die avond zou het eind'lijk moeten gebeuren hij had zichzelf op snijdend scherp gesteld zijn haren opge-egeld met wax geweld zich afgespoten met Axe oorlogs geuren z'n kleding striemend strak in felle kleuren z'n borsthaar als een krullig stoppelveld z'n tattoo ter versiering opgesteld al opdat een girl hem good zou keuren in de tent…

… die vraag komt terug als een boemerang, doch mijn handen blijven waar ze zijn en ik laat die vraag met een inwendige gelaten traan varen over de eens zo hoge golven van geweld…

magistrale aftiteling op het gespannen vel van onze getijdegong het maakt verschil, als je aandachtig luistert, hoe de donderwolken van gisteren braken op het aanbeeld van de zon haar gouden haren tot de verbeelding spraken om de oorsprong niet te vergeten, het raakt het hart van de innerlijke wetenschap, een eigen beheersing van geweld…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten dagelijks geluk van rust en geborgenheid thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd wilde hop lager de varens oude mossen witte lelies de trap hing moederziel alleen, boven was gezonken in een hel van geweld en haat een rode kastanje had…

Samen vormen ze een geweldig koor Elke vogel zingt zoals hij gebekt is Voor mij is het een ware belevenis Het vogelgezang, de hele dag maar door. Ik zie ze nestelen in de hoge bomen Ook in de struiken en in de heggen Waar ze straks hun eitjes gaan leggen Waaruit dan jonge vogeltjes komen.…

Ik vang je op in mijn wiegelend bed O wond in mijn maagdelijk net O liefste verloren in mijn schoot O worsteling in liefdesnood - ik wikkel je in mijn zijden geweld ik houd je met duizend armen omkneld ik verstik je in een cocon van gloed ik drink je zachte blanke bloed dat rinnend gulpt en schreit - en volgedronken op het kruis van mijn…

Het denken over onszelf voorbij de middelwaarde, die onze eigen dunk versterkt boven het massale vrije veld; zal ook uiteindelijk dit denken niet sparen, wanneer de zeis ons neermaait met geweld.…

alles alles wat ik nodig heb is vrije adem om te leven te spreken ook mijn longen willen wel de tralies echter van verstikkend geweld dat zich vlaggen laat als vrijheid van mening korten mijn adem knutselen ademloos mij puilend de ogen uit huiverig siddert mij sprakeloos de kou een traan denk ik heeft geen zuurstof nodig een bloedend…

weg af ik wil uit de rit geen draaiende assen om me heen op uitgeteerde grond gras vergeten vlakte water kan niet weg aqua plant de plassen spetters uit de sporen spatten heel hoog op ruiten van de naastrijder wissen geeft geen zicht ik wil van de snelweg af lopen in het vrolijk veld een uitgesleten voetenpad smalle weg zonder geweld…

uit een klein zaadje ooit dat zich mengt met eicel groeit machtige leven door aandachtig bewaterde wortels met aandacht en liefde zich evoluerend en ontplooiend door met liefde te vermeerderen wat passie expandeert houd daarbij het hart vrij vrij van geroofd bezit en vluchtig geweld dat dankbaarheid doet verdorren waar het plezier en vreugde…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen hadden gezet; dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, wilde lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje…

vroeger wordt bewaard in schuren alles was toen van hout brood werd op de borst gesneden krullend op de smeuïge tongen klappend in het verleden kon je je nog met zomer aankleden de liefde ontsprong met de natuur bruusk met geweldloos geweld de weerstand breken in spaanders knieën mennend naar het bekken en zo kuste hij haar met de aren…

Of het God is of de mens die oorlog en geweld heeft uitgevonden laat ik in het midden van de twijfel overal ter wereld waar oorlog is vallen er onschuldige slachtoffers vrouwen en mannen, kinderen en ouderen dat kan nooit de bedoeling van een schepping zijn geweest dat moorden, verkrachten, vernietigen de laatste onschuld wordt vermoord…

vrede op aarde gevierd sinds jaar en dag een boodschap aan de wereld het onschuldige kind geboren in de kribbe vluchtte voor de dreiging van geweld van de heersende politieke macht later een rebelse, vrijmoedige hij vechter voor vrede een hemel op aarde voor de armen en minderbedeelden hij gaf hen kracht gewiegd in kribbe zacht nog…

Niets wordt geveld door verwoed geweld. Als een kleine golf op een rustige zee telt en neemt juist deze maand je mee heel gedwee op weg naar de zomer, klinkt de dageraad als stem uit de natuur puur als glimlach die het gemoed goed doet. Schijnt nu april dat gewoon kan en kon de zon.…

houden, bloeien de bloemen Elkaar liefhebben is iets moois, maar niet voor iedereen Je voelt iets voor de ander, de bijtjes zoemen Samen met je partner ben je niet alleen IJsjes eten na het middageten, Gaan rolschaatsen en jezelf op wieltjes verplaatsen, Samen naar de bioscoop, of een pannenkoek eten met stroop Wat is een liefje hebben toch geweldig…

De liefde die zij ons gaf was altijd geweldig. Wij moeten goed voor haar zorgen, natuurlijk doen we dat met liefde. Het doet pijn en verdriet, als je je moeder zo achteruit ziet gaan. We zullen er voor je zijn, maar wij vragen ons af of je dat begrijpen zal. Lieve moeder, we maken ons zorgen.....…

eens was jij een jonge jongen met liefdes en met dromen die ons geboren worden zag als enten aan de familiestam je zag ons de fouten maken die je eerder had gemaakt maar bleef bij het loslaten ons altijd stevig vasthouden de jaren en alles wat jij deed maken jou wie jij ons blijft een geweldige opa en vriend als maatje op ons levenspad…