Netgedichten

netgedicht (nr. 40.647):

Eiland

Flarden van verlangen
hinken op een gedachte
van leven oeverloos
verder niet ziend

Spoelen grondzeeèn
de bodem los
van bestaan
het wit slechts
als schuimkoppen

Op grauwe golven
doet monotoon
motorisch geweld
het scheepsdek
verlangend trillen

Patrijspoorten kijken
schimmig van binnen
naar buiten slechts
achter druilerige
regengordijnen

Vertoont zij zich
met iele blik
het houvast
een eiland
als reddingboei

Hoopt een drenkeling
voet aan land
te vinden waar
die lucht zo
anders is dan

De overkant
niet alleen de geur
waarneembaar
tastbaar met
je tong je huid
drinkende ogen

Thuiskomend in
een archaisch
verleden toen
ik mezelf
nog niet wist.