Alle inzendingen over gladiolen

Net nu verliezen gladiolen hun frisheid onder weeë pijn, droevig lied, afscheidsvlagen van violen, slopen een nostalgische brug tot een ravijn. De overkant een illusie, zo verloren zonder balsem valt het gordijn.…

jij wist het aardse als geen ander te ontvluchten zonder in verre luchten op te lossen in de wind waar loslaten het welgemeende credo was van alle volgers haakte jij je lusten diep in het willige vlees striemde met de zweep het zoetzere roze dat in vochtig rood dood of de gladiolen wenste met superieure lach bezag jij de taferelen…

Rood en geel gekleurde tulpen blauwe druifjes en gladiolen alles zal in bloei weer staan potten vol met paarse violen. Zonnestralen geven warmte weer als we zitten in de zon zomaar even op een bankje of gezellig op een klein balkon.…

Het leven is een spel, maar loop maar niet te snel Aan haasten is geen nood, immers, de winnaar wacht de dood.…

verschijnende dolken * ik hou van gladiolen: met rode of witte bloem* als lijkt dat ik mijn grip verlies en het zicht versmalt tot een leeg verhaal wat houdt mij dan nog hier vertel het mij, in mijn eigen taal * ik hou van rode gladiolen* ik weet men heeft mij lief, afwisselend bezongen, is…

De blaren nemen we voor lief, de regen eveneens, de buien kletteren niet zachtjes naar omlaag Omdat we allemaal weten, dat de gladiolen uitgedeeld worden, en wel vandaag!…

vervlakt het is langzaam wennen ieder jaar wordt de reuk minder seizoenen komen meer onder een dak enkel als mijn kind die ander treft bloeit er in mij iets op, dat raakt alsof mijn toekomst beseft; hou die hand zo lang mogelijk vast daar eens alleen de winter je treft en het ademen het licht uitbraakt tot dat moment dicht ik dromen over gladiolen…

bereikt, want plots een steek, besef, de Kneet bezwijkt net als hij met zijn vrienden lekker treint In één seconde komt alles voorbij: Parijs, de gele truien, valpartijen, het wereldkampioenschap, de kasseien, de stratenmaker was een echte kei Zijn vindingrijke tong zat altijd los, hij lulde als een prof en schreef met zijn ‘de dood of gladiolen…

't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooiden wand verscholen Reikt diepe tuilen van chrysanthen, Asters en gladiolen. Daar daalt langs wolkentreê uit hoge toren Van naakte voetjes luideloze tred: Leden omsluierd overgloren Het sneeuwen statiebed.…

Aan het eind nog eens een klim van jewelste, de Saint Nicolaas is de felste, daar wordt het verschil gemaakt tussen winst of verlies, tussen de dood of de gladiolen. Voor de winnaar eeuwige roem en eer, de rest moet het doen met niets.…

't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooide wand verscholen Reikt diepe tuilen van chrysanten, Asters en gladiolen. Daar daalt langs wolkentreê uit hoge toren Van naakte voetjes luideloze tred: Leden omsluierd overgloren Het sneeuwen statiebed.…

mij door u ontstolen, Het stromenzilver, 't rood der gladiolen, Het blond der duinen, 't blauw van zomerweer, De vlucht der vlinders, die om bloemen dolen, De zachte pracht van rozen en vogelveer, Het goud van herfstloof en het brons der peer, De lach der zon en de ogen der violen.…

dat warme vocht laat me het zilte van je mond kussen en proeven van de jij waar ik naar zocht in de zwarte schaduw van een zomers terras wentel welig zuchtend, mijn lief en verzet je niet tegen het verlies druk je schokkend af tegen het ribfluweel in je roes van zuchtend klauwende vingers en ga voor de bloemen aan de meet bemerk de gladiolen…

de weg liep dood althans mijn gladiolen stierven nog eer ze konden verwelken op een dag die ik niet kende verloor de liefde haar kracht haalde, onverwachts, zelfs niet meer de komende zonnewende alleen nog dunne woorden verlieten, uit zekere nood geboren, leeggedronken kelken deed de geest zo op eigen wijze zijn werk?…

In de ochtend van de bedaagde dag zie ik mijn oude moeder in mijn grijsheid ze heeft een glimlach met een waas van de dood op het kastje naast een vaas met gladiolen we zien dat we elkaar in de ogen kijken maar de gevoelens uit het verleden overtreffen de werkelijkheid van het heden alsof het stof van onze wonden herleeft in de hereniging…

uw pad is niet de mijne die ligt aan een andere kant zoek daar naar de sterren die verborgen zijn in het nog ongekende ze zijn er, echt, en strek je armen gedachteloos uit pak degene die op een van je schouders landt praat mij het vallen van de blaren niet aan als ik spreek over mijn herfst vraag mij eerder waar kan ik jouw gladiolen…

trein uit eigen werk achter een centenbak gezeten bruikleen van de kerk voor de show moet u weten mooi dat ik ze straks ruil grijze muizen tegen snuiters jonge nog die bijten niet ze likken aan je blote tenen gebruik uit het oude wenen te gek gaaf op maandag wasdag dinsdag jetlag wild kakken vrijdag stereotype anabolen de dood of de gladiolen…

Ik geef toe, mijn ijzeren bek lijkt wat op een figuur uit James Bond, maar vergeef me die schandplek en duw gladiolen in mijn mond.…

het leven draagt me op haar rug van ‘s morgens heen tot ’s avonds terug langs zilveren rivieren door dalen over bergen hoog verschijnt onder de regenboog voorbij de populieren de jonge aarde fris en groen de ranke rozen vermiljoen en roze gladiolen de zonnebloemen in het goud het koren waar een iris blauwt en purperen violen de lelies…

Het vindt vrede slechts in tederheid, bij het zachte wiegen der gladiolen in de geile lentewind, bij bomen die de hemel blad en tak aanreiken. Maar de aarde met haar zeeën woelt en bidt aldoor tot het van haar vervlietende heelal. Onaantastbaar is het zinken, ongenaakbaar zinkt het rotten, vrijheid voelt het enkel in verval.…

en ik bijna was gebleven maar ik wou mijn zwemdiploma niet verloren laten gaan en dus vocht ik mij omhoog totdat mijn vingers boven dreven En ik wees ze als een dominee die preekte naar de hemel waar een reddertje in nood mij haast verloren was gegaan maar ik trapte in het water op mijn allerlaatste benen en het lukte deze keer de gladiolen…

een rijker ingezetene van onze hof van Holland zal zeggen "mijn entreepas van de villa verde veda" een chique de friemel weduwe "de code van de ophaalbrug van mijn château prima de luxe" Ach lieve heer, ieder het zijne mors aequat immers omnia dood of de gladiolen, maar ook ik neem voor de zekerheid mijn have en mijn goed in…

op decennia van grijze wolken * uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * alsmaar door en door drijvend op verleden tranen van vreugde of verdriet het is om het even immers zaad sterft in groei naar bloei in wit en rood werd ik gewenst mij groene rozen beloofd met grijze gladiolen…

cadans de liefde komt en gaat en gaapt en baadt in oude bezwangerde stuipen of bij de doodsstrijd van weer een jaargetij ik honger de leegte vol en stil de stilte met een lied dat oneindige tonen inslikt van een natuurlijke hoop naar straks doch past in de naïeve verwachting naar morgen ook wel toekomst genaamd in mij bloeien de gladiolen…

en hij staarde opgeblazen met zijn veel te grote ogen naar zijn baasje die wat rozig onderuit nu was gegaan Hij is zo lief- sprak zij geriefelijk ze had er van genoten lichtjes spreidde zij haar benen toen ze voor mij nog kwam staan en zij ademde als hij die in mijn knieën lag verscholen voor de dag die er zou komen voor de dood of gladiolen…

We gaan vandaag het veld in voor de allerlaatste kans Wordt het de gladiolen en ontspringen we de dans Er heerst geloof en hoop we krijgen Portugal wel klein Dat zou niets meer of minder dan het Charkow's wonder zijn Het kuifje van Ronaldo oogt meteen wat minder blits Want Huntelaar uit Hummelo staat fier in ónze spits Maar eerst nog het Wilhelmus…

In zware tijden blijft een mens geloven Hij richt dan hoopvol soms de blik naar boven 22- ADO Den Haag - Heracles Almelo 0-3 Geen voetbalwedstrijd om des keizers baard Maar meer een zaak van dood of gladiolen (De bloemen werden door mij aanbevolen) De stand was niet bepaald benijdenswaard Waarheen en hoe … wie heeft er een kompas?…