Alle inzendingen over glas

Raamwerk van het leven Vensters Met glas Open ramen Met gordijnen Scherven Op de grond Kleuren in de scherven Met lachende gezichten De zee ver weg Die speelt en ruist tegen het avondlicht Komt er donder De straten blank van de regen Een auto stopt onderweg Een blikje bier Raamwerk van het leven…

Het graf ligt voor mij open maar ik trek mij dat niet aan ik loop er gewoon niet langs voor nu grijp ik mijn kans en ga feesten mijn leven vieren blij dat ik er zijn mag in een bootje de oceaan op varen de wereld verkennen hij is zoveel groter dan de achtertuin laat ik het glas nu heffen op een leven zo kansrijk en op een gaan even…

Waar tot voorkort Afval in diverse soorten En maten het straatbeeld bepaalden Heerst nu het serene groen - Geen blik, plastic of glas Meer te ontwaren, En door het kleinste spleetje In het viaduct straalt onverwacht Het nieuwe licht op het Prille groen - Nieuw licht, nieuw leven, Daar was het Nederland Schoon Nu eenmaal om…

je lacht een scheve lach jouw ogen glanzen om de grap ik neem een hap van zout en zoet en moet ook meegenieten in mijn glas glanst op de maat een slok verworven wijn en pijn zet zich voortdurend om in positiever kwaad mijn angst latent aanwezig geeft me slechts de aller-slechtste raad…

er is een hittedag voorspeld dus passen wij ons aan om toch nog koel te lopen zijn wij op tijd op pad gegaan wij lopen tussen lommer tussen het frisse groen daarna een groot glas water met een schijf citroen gordijnen dicht, deuren dicht buiten schijnt het felle licht…

Het is slechts het album van je leven; bleke herinneringen, de groene kamer het gekleurde glas in lood met de schuifdeuren en reeds vervaagt de schemering de dagen van nooddruft en klagen aan doornige paden, juichend en kermend de tijd, de uren waarlangs de klepel slaat, met een mand vol vol met bloemen keer ik…

Als we het glas heffen in een eendrachtig gebaar. We de beste wensen hebben voor elkaar. Een oog dicht knijpen voor hen die zich misdragen. Het nieuwe jaar heeft ongetwijfeld verrassingen voor ons in petto. Hebben we straks allen juist minder; dan meer inkomen netto.…

Elke dag was je palet het geel van zonlicht het grijs van het ontbreken En ik voelde me bekeken je penselen volgden mijn gaan en komen en de twijfel ertussen Het lentegroen bij mijn aankomst in het atelier het glas van ruiten waarin ik me spiegelde En dan de kussen op m'n huid als doek, papier in alle kleuren van de…

in de gedaante van afwezigheid is het snel gedaan met flessenhalzen, knooppunten avondspits en binnenwater omringd door aardse herinnering doorzichtig maar hard als knikkers past bij elk moment een tijdelijke plaats met de gedachte aan toekomst breekt het glas van de dag liggen wegen open naar terugkeer -is gedaante voorgoed gewist…

onder haar huid leeft Galatea streeltjeszacht, hard als glas. (ik wou dat ik haar troosten kon, dat ik Pygmalion was.)…

Waarin ze neder zit achter glas waar ik haar-versteend- zie zitten, broos, breekbaar Herfst heeft haar tot op 'r huid ontkleed 't herfstblad is rond 'r lijf gevallen Was zij -voor de kunstenaar- meer dan een model een vrouw van lijf en leden?…

Bij een glas kun je dan optimistisch zeggen dat het halfvol is. Maar het is natuurlijk halfleeg. Het is mossel noch vis. Het is evenveel ja als nee. Maar het is volledig onbeslist ook. Dat is best vervelend. Dat geldt trouwens ook voor 49/51. Dat zit gevoelsmatig binnen de foutenmarge en voelt daarom ook maar half.…

Nu komt daar voor het klikkend glas Zo'n dwaze droomster staan, En vraagt waarom Ik kijken kom, En ziet mijn lippen fluisteren En laat mij blozend gaan.…

ik zie de bloem der natie langs me gaan nee ik matig me geen oordeel aan ik heb de kleuren niet gekozen hun targets nooit gewogen de geuren zijn door de commercie zo ontstaan zij hebben de manieren die passen bij de groep zij praten niet omdat je converseren moet ze nippen aan hun glas en kijken minzaam rond maar als gewone…

zo zou alles moeten zijn een rivier zonder begin zonder eind daar waar je waadt en baadt enkel daar de massa van het water begin en eind op de einder van het zicht alles voorhanden, een oever, het strand struikgewas en links en rechts eindeloze toevoer van geestdrift wat snedige vrienden om het aangevoerde wat te snipperen en een glas wijn…

aangemeten nu fladdert hij de vogelman door het zand naar het water boven hem strekt een oneindig blauwgrijze deken uit hij houdt de vleugels hoog tot hij als een vogelstip aan de horizon verdween de veren van de vogelman komen bovendrijven wie ziet zijn unieke veren wie haalt ze uit het water wie bewaart ze in een sarcofaag van glas…

Je beweegt je schijnbaar opgewekt voort, smaakvol gekleed in een sociale jas, gebruikt smeltende taal als vangnet, maar jouw ogen zijn koud en hard als glas. Er trilt afgunst in je stem, er leeft wreedheid in je gezicht, de ander komt niet in jouw wereld voor, noch de ravage die je hebt aangericht.…

In Vlaanderen tellen we af nog voor de avondklok met klokslag 20/20 als de klokken aan het luiden gaan moeten wij met een glas in de hand op onze dorpel staan met buren klappen in de handen en drinken een goeie slok zonder vuurwerk en vol geestdrift, het jaar uitwuiven hopend dat we volgend jaar uitbundig kunnen fuiven.…

Zwanger van water ontdoen grauwgetande flarden zich van hun neerwaarts ijlende last in hunkering de aarde te zogen, landschappen van stromende beken in mistige waas op glas, grijze lappen worden ijler waar blauw tevoorschijn komt, uit diffuus licht wordt zon weer geboren, liefkozend haar aarde als minnares.…

ik ben bij mijn oudste zoon hij is op vakantie komt morgen terug gister was hij jarig als kadootje ben ik zijn huis aan het soppen zijn ramen aan het lappen ik lijk wel gek maar ik moet wel zuinig zijn en dit is toch ook een mooi kado maar nu heb ik de computer aangezet voor een peuk en 'n glas water voor de kater tegen de vlooienjeuk…

De ogen achter de bril zijn blindgeslagen door de dood werkloos liggen de glazen in een montuur dat uit de tijd schuift niemand neemt de bril op waagt te zien wat geen kijken is door glas dat cilindrisch is multifocaal en jampotdik geslepen de dode had de goeie ogen voor het doorzichtige stilleven in zijn opengeslagen verpakking…

Uit kleine winkels klinkt de oude lach van donkere sigaren, het schateren van sandelhouten glas. Het middaglicht ontwijkend leunen de mannen op wankele gitaren. Klappen de handen het ritme van duende een blauwe avond in.…

De tranen rollen van het raam het glas half doorzichtig als benevelde gedachten zich trachten te schikken voor het ontbijt. De wekker hoeft niet meer te gaan maar de ogen zijn uitgerust klaar om wakker een nieuw hoofdstuk open te slaan.…

wolken verwaaid in vlagen de zon waterverft eindeloze kleuren immer korter nu de dagen steeds grondiger de geuren de wind waait mij in scherven uiteen storm staat mij bij ik ben alleen ad fundum drink ik mijn glas wachtend op warm wit winterdek niemand maakt mij gek ik weet wat er eens was…

Aan de hals van glas, gebarsten en door zoute dampen nog omfloerst en aangetast, een stuk papier, een vaag verbleekte konde. De boodschap sloeg me van mijn ankers: Woont er.... Woont er in jou nog iets dat liefde heet?…

ik zag je praten met de wind die in vlugge vlaagjes glas vocalen ontlokten die in trilling hun scherven op hokten tot de stilte echt transparant was geworden je lachte om het laatste gerinkel dat chaos completeerde einde gesprek leerde ons dat stilte de norm had gesteld ondanks vele protesten heeft ook de wind zich hierbij…

Gevangen in haar rode licht Bekeken achter glas Zit ze daar maar op haar mooist Een schim van wat eens was Ze flirt en lokt en kleedt ze uit De mannen van de nacht Betaalde liefde tussendoor Terwijl thuis wordt gewacht Haar eenzaamheid valt niemand op Geen man past in haar leven Want wat je eenmaal hebt verkocht Valt niet meer weg te geven…

de glazen rinkelen deze ochtend leeg de randen raken soms een doffe klank de schrale resten op de bodem proeven nu zo bitter zonder zoete smaak en op fluwelen pootjes komt de kater wat later de glinster in zijn linker oog loenst een beetje na in 't vuile glas waar gisteren nog klater was…

breek het glas waar je inzit je stikt ik zie het een lach die de pijn verdoezelt je liefde die voor mij is verander je in gedachten en geef je aan haar maar je kijkt mij aan met haar in je armen ik wil eindelijk je lippen proeven hoelang heeft het nu al niet geduurd jij gaat hieraan kapot we gaan hier beiden aan kapot je wil het niet…

ik zag mijn schaduw in het glas lachte wat om een rare frats maar zag daarvan niets terug met het licht fel op mijn rug herkende niet eens mijn eigen contouren toen stevig aan de maat tot ik leerde om bij die grens de aandacht op anderen te concentreren toen werden stukjes persoonlijkheid uitgelicht in stevig…