Alle inzendingen over glibber

Mijn keel is als een donkere tunnel Die bij elk woord het licht weer dooft In glibber en in ruwe natte wanden Alsof mijn strot de woorden niet gelooft Gevoel heeft zeker niet ontbroken De harten tollen in mijn bezig hoofd Rondom mijn navel fladderen vlinders Zoals hun pop mij had beloofd In duizenden zoete lieve woorden Worden mijn harten…

Glibberige holbewoners bevolken haar fantasie, hitsige centauri met kolossale fallussen tussen gespannen watermeloenen. Zij vecht tegen de fantomen in haar onderlijf, maar desalniettemin stroomt het hete vocht als lava door de gletsjers.…

Elke dag even huilen ik zie er dagelijks tegenop maar het moet, ik moet huilen En met moeite zet ik de orgelimprovisaties aan op www.Youtube.nl De bijbelbelt-orgels vliegen aan m'n vingers glijden glibberig direct van het toetsenbord af en deppen de eerste volschieters En dan met het stijgen van de melodie in forte snelheid en dynamiek…

mistig en nat is de weg naar boven langs watervallen en rotspartij, het is klimmen en klauteren over soms glibberige kloven steile helling, een gladde houten brug verraderlijk glimmend groen gras en zompige stukken moeras maar eindelijk boven, klaart de lucht en dan....…

al mee het is te lang het is teveel het is te intens het is te vaak maar toch vorig jaar opperde iedereen zonder uitzondering maar raak: Een witte kerst, zou prachtig zijn, dat is al zolang gelee en nu, na al die maanden sneeuw, geen kans op stop zitten we er mooi mee want het zout is helemaal op en strooien, kan bijna niet meer dus glibberen…

Bij donderslag de regen die valt in stromen en drassige paden veranderen de droom in iets van razernij waarbij het tempo ons raakt met een steek in onze zij nu we rennen naar de finish als een glibberige reuzenpad…

Voorzichtig stap ik het gras op En ik hoor mijn voetstappen, sop, sop, sop. ’t Gras is glibberig en nat. Voor ik het weet lig ik op mijn gat. Beschaamd kijk ik om me heen. Gelukkig, niemand, ik ben alleen. Tegenover me zie ik de grote rivier. Het is donker, maar de overkant zie ik vanaf hier.…

Nu ontspannen de mondhoeken, voorbij de frons Gisteren…terwijl de nacht tergend aan brokken viel… Met verstrengelde handen glibberig van ijzig zweet knielde ik want dat zou de overmoed verdrijven naar een vergeten land. Want een gif knaagt aan de zege Die je te vals verwacht. Oh...…

Vlak langs het water, Liep ze over de glibberige kant. Haar moeder zag het even niet, En zo liep ze op de rand. En toen gebeurde het moment, Het meisje verloor haar evenwicht. Plots lag ze in het water, En zo verdween haar gezicht. Langzaam zakte ze verder omlaag, Ze was totaal hulpeloos.…

een verdeelde glibberige straat de donkere ronde stenen glanzen tot ver langs de wegen, met in 't nachtelijk licht een wit gepoederd gezicht, ze draagt een zwart mondkapje in 't flakkerend schijnsel van de straatlantaarn; spookachtig belicht links een omgehakte boom waar geen twijgje is blijven hangen in de oneindige duisternis;…

nooit waren onze wegen eenzaam zelfs bochtige sporen bogen recht die door onze jaren samen liepen omdat wij maatjes zijn en blijven vrienden voor en door het leven steeds elkaar behoedend blijvend in de seizoenen van het volle leven bij het glibber van plots ongemak dat met tranen ook glimlach brengt wanneer wij elkaar de hand geven door…

De tijd tikt tik, tik, tikt de tijd, ik woel, ik graaf, ik glibber, glijd mijn hol weer in want niks gedijt. De kou maakt blauw en niks verblijdt. Het gras is wit, mijn huid doet pijn, als behuizing de aarde, wat een last! Mijn harde schelp is mooi en fijn, met parelmoer dat glanst, maar vast zal zij vergaan.…

De avond viel, het zicht was slecht, de weg glibberig en glad. Donderwolken pakten samen op de weg naar Darmstadt. De bui zagen wij al hangen met kilometers nog te gaan, monotoon geraas van banden op de Duitse autobahn. Heidelberg, Ladenburg en door naar Heppenheim. De ruitenwissers maakten overuren.…

de schemer, die er binnen dringt, maar ‘t is somtijds of buiten iemand zingt dat straks de wrede muren zullen wijken, - zo nu en dan… ‘k Heb nog enkel sombere gedachten, ik heb niets anders dan mijn welkend lijf, toch straalt er in dit duister verblijf een zweem van licht, na lang, geduldig wachten zo nu en dan… Mijn ligplaats is op glibberige…

Ik doe alsof ik ze wil kussen en pers uit mijn ogen een traan Oh zegt Aaltje, ik hou me gewoon dood Ze halen de haak uit mijn bek Ik begin te sidderen en te kronkelen en glibber weer lekker in de sloot Nou, zegt de zaagvis, dat is nog niets Zodra ik het vlees boven hun laarzen ontwaar kan het zagen niet snel genoeg beginnen Als angsthazen…

iets grappigs, onverwachts en iets spannends het voelt zo verlammends, anders zo sleurigs, zo treurigs De-elke-dag-Sint, totdat ook dàt de wind weer verwaait en verdraait We hebben nog tijd nu om iedere dag met een lach te verbazen de wind horen razen, bedenken ons buiten tal Sinterklazen die hemels rijden op schimmels, schuine daken die glibberen…

Alles lekker ingezeept, lekker glibberig en glad. Zelfs zonder al dat water worden ze beiden nat.…

Half in het donker glibberen we naar boven. In het vroege licht strekt zich een wijde vlakte uit. Vals plat waar een man op de eerste y-splitsing opgesteld staat. Mirjam trekt aan mijn mouw, we houden onze pas in, ze wil weten wie hier doodstil wacht. Zij brengt mij in verlegenheid. Het zweet breekt me uit.…