Alle inzendingen over glibber

Dan kruipt haar zilte nat een glibberende slang in stille draf bestrijkt eerst zacht. Het rulle zand al bang wordt laf doorweekt en wijkt. Maar als zij met haar golven en hun kracht het blubbernatte strand bestormt het nu bedolven land weer bodem vormt bewijst de zee weer eens haar macht.…

Je slaat nog twaalf eieren kapot op mijn drilpuddingbillen en met het glibberige vocht steek je een vinger diep in mijn nauwe anusgat. Je wilt me neuken als een man, maar dat mislukt.…

Verdampte hitte rammelt als verroeste uitlaatklep de bergen uit zwermt huilend uit over oases van verscholen inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor…

Kronkelend zijn glibberige armen om het hart slaakte hij een laatste zucht toen Elias hem vedreef tot in het git zwart Ik hoor hem nog brullen “Dat God zo rein en zoet als bronne water niet zou bestaan” kwijnend in het zout waarin hij was vergaan De schelpjes en kraaltjes op de bodem liggen daar zo vredig in een lijn van hand…

De glibberende meerkoet op het gladde ijs, de rijp die grassprietjes naaldwit uitvergroot De koperwiek die naarstig voedsel zoekt in bermen Ganzen op zoek naar open water passeren door de lucht in zwermen Schaatsers blazen warme ademwolken in snijdende winterwind, die wangen rood laat blossen De lage zonnestralen toveren kleuren in…

We zijn nu belangeloos nuchter er valt een schaduw op jouw huid een insect danst op de maan bij dageraad begint de therapie die maakt alle dichters sober zoals het gras dat welig geilt dit is het topje van de ijsberg jouw erotiek is grenzeloos eenvoudig op het hoogtepunt glijd je naar beneden in het glibberige doen we niet moeilijk alsof…

het groen tapijt heeft de zon overal netjes gevouwen broeken liggen wereldwijd in de zoom van één van haar broeken vermei ik mij wereldvreemd verheugd over dit inzicht in de garderobe van de zon zie ik hoe de beek klaterend haar blikkerende tanden wast waartussen de vissen als parasieten de restjes eten ik raap een paar losse tanden op glibberig…

Bangladesen gefabriceerde jade en smaragdbronzen gewaden indigo kousebanden met Oost-Indische inkt versierde getailleerde gordels en pimpernelscharlaken stuifmeeljarretellen aldaar vertoont zich in het trollenareaal der rodondrieten en axonen een even unieke als onimiteerbare helix van deels m deels v hormonen waarbinnen een glibberig…

een dorre knak de zwaluw zoekt de hemel een stoel klettert op de stenen vloer buiten kraait de haan hij hield van ze misschien meer dan het hart dragen kon hij torste zijn geheim die logge loden last het onzegbare ontsnapte slechts een keer aan zijn lippen het geheim kroop zoals bloed onafwendbaar naar een donker doodlopend glibberig…

stil loop ik over glibberige half bevroren paden wanhopige schouders keren stijf naar binnen en houden mij vast statig nadert de zwaan koud koningsblauw water volgt golvend haar gang tot zij me ziet en hoopvol naar de kade zwemt niets heb ik te bieden zwaan dan wanhopige schouders en gebalde vuisten die mij gevangen houden sierlijk…

Voorzichtigheid vermijdt de frustratie van het struis; dat voorkomt te glibberen over gebroken schalen, opdat het gouden ei eens glanst bij een ieder thuis.…

paden afgesloten zonder dat ik weet waarom door links en rechts te kijken verloor ik nooit het zicht het gras leek groener waar de wegen zijn verdwenen omhoog gaan was verplicht ik ben veel uitgegleden verloor een tijdje mijn houvast duikelde toen naar beneden ik moest en zou weer klimmen soms kruipend op de tast het pad is glibberig…

door krullend haar weerspiegeld op het plafond achter de ingang, hoop ik een wonder te ontdekken niet gelovend in een boze betovering die mij verkracht op een kille oesterbank rillend lig ik op het spijkerbed dat mijn huid openhaalt terwijl ik de mantra herhaal Het is niet echt, de messen die bijna vallen, de horror van de maden die glibberen…

dicht Zij was iets waarnaar ik gis Een vermoeden dat me ontglipt Nu haak ik met lege klauwen naar lucht Een tamme wolf met een heilige honger Haar wangen, een wassen zon Haar huid, een belofte Ik lik het pril zout van de dij Cupido heft een roestige speer Hij plant ze in mij als een verlossing Met geschramde voeten, gekloofde tepels Glibberige…

Als zij toch plotseling eens anders zou besluiten dan donderde en stormde het dan ging zij echt door roeien en door ruiten was geen ijs haar nog te glad geen aal te glibberig Beleid en niks van iets als bibberig geen olifant was haar te sterk zij stelde paal en perk De luie donders in het veld zij zou ze krijgen: in het bijzonder die Kalou…

de put dieper dan de echo kan reiken duister als in de diepste spelonken glad en bezweet met algenvocht verdriet in tranen verdronken het dal was dieper dan zijn bedding de stroom meedogenloos en wreed de groene heuvel onbereikbaar verdriet in tranen verkleed de berg was steil en glibberig met verraderlijk losse stenen de top in de verkleumende…

In gedachten verzonken loop ik als een minstreel rusteloos over brakke glibberige keien in de luwte onder verlichting van de pittoreske straatlantaarn zit ik sluimerend te aanschouwen het schouwspel van leven onvoltooid onze planeet een melodieus melodra'ma een grote sappige meloen dorstig drinken we haar wanneer de zon een…

vóór mij laat de teruggetrokken Oosterschelde zijn zilveren plasjes oplichten in de zon met glibberig groen wier bekleed beton ligt er eeuwenoud te worden. rechts krijgt Kattendijke’s torentje een streepje licht links staan de masten in het haventje van ‘t Sas uitgericht. achter mij loopt de weg weer tot de horizon.…

Als de vorst z’n kroon afzet, voor een schaduw van wie daar gaat, ingepakt in stijve kleren voorzichtig over straat, het hoofd in livrei verbonden, stram als een lakei, onder witte mutsen door de sneeuw gehaakt over de tuin en schutting allebei, laten zich verdwijnen over glibberige paden heeft ook zijn stil verlies gekend tussen…

Ik zit in een donkere put waar ik steeds verder in val Terwijl ik mij ergens aan vast probeer te grijpen vraag ik mij af of ik het ooit overleven zal De wanden zijn glibberig en glad Het leven schiet als een flits aan mij voorbij En ik denk bij mezelf ik ben het zat.…

zoemt rond een verlicht peertje verbod ontdaan van stug verpakkingsmateriaal uitgespeld, bedrukt, omlijst en opgehangen binnenskamers Geruchten gonzen als dat buiten de woordenvangers achter glibber en boom geduldig zouden wachten. de verklikker verraden door rook en hond “Geef me je verrekijker.”…

‘t Zet je aan het denken, aan glijden en glibberen geen gebrek maar de valpartijen zijn vaak lelijk zeker de onverwachte jawel, dus blijf ik maar binnen!…

Sneller, lichter dan de lichtste en snelste tonen huplen zij… Op ’t arpeggio van de vedel tekenen zij, die tovertonen, Arabesken, - glijdend, glibberend, gletsend…als een zucht…voorbij……

Ik kocht een kilo boerenfatsoen voor een Euro tien Ik dacht hiermee kan ik mij voorlopig wel laten zien Ik hoefde het spul gelukkig niet te verwarmen Ik smeerde het dik op mijn hoofd en onder de beide armen En zie hiermee viel ik dus hoegenaamd niet op Ondanks het glibberig gevoel boven op mijn kop Ik heb mij aldus uitgedost naar…

De vlinderstruik moet het met dorre aren doen De perken kleurloos want de herfst is er mee klaar December stapt wat vreugdeloos in ’t jaar December glijdt weer in het jaar De ochtendvorst, het struikgewas rouwt grijs berijpt De hongerige kraai die naar een vetbol grijpt De dagen waterkoud, het sneeuwt al hier en daar December glijdt wat glibberig…

De oude man betreedt begraven jaren in de crypte van een dorpsidylle. ’t Noodlot zit hem dichter op de hielen, dáár waar giftige adders glibberend paren, met de schimmen van verwrongen eiken en de contouren van de kromste bomen. Die als stille wakers ’t dorp omzomen waar huisjes onder ’t juk van tijd bezwijken.…

Rest nog éen grimmig pad: hoe glibber de klimmer alert hogerop jaagt... waar de cairn hem wacht!…

zoekt zijn grens ik ben ontzettend bang leg blokken neer langs de spleten van mijn ziel vlucht een glooiing op gras onder mijn voeten vecht voor veiligheid m’n levenslijn loopt grenzeloos grillig langs randen van basalt de dijk draagt m’n pad klimmend naar zijn kruin kijk hoopvol omhoog de zon en het water kleuren m’n weg groen glibberig…

de glazige groene snottebel de glibberige weg van bovenlip naar mond de scheuren in de broek de vlek op de veelgedragen jas de gebreide kabels op de vaak gewassen trui de ruwe handen schrale rode wangen van de vrouw die altijd zingt terwijl ze de ramen lapt grote witte wapperende onderbroeken en blauwe overalls aan…

zonder inzicht Voel ik mij rillerig slijmerig versteend Zweet ik onderkoeld door zonlicht Zwarte flits vanuit het donker Keerpunt tot huichelachtige schroom Helder versuft met nat verbrande haren Dreig ik te stikken in opwaarts tranendal Nimmer aflaten van gedroomde kwellingen En onder mij drukt de vloer mij plettend Snel wring ik mij glibberig…