Alle inzendingen over glijdende schaal

Vlak voor de friet, nog hangend in de lucht, terugvalt in de schaal na omgeschud te zijn - Juist dít moment te vangen met de lens, met potlood of penseel, of wat voor materiaal, dat is mijn grootste wens. En net boven de rand de zelfvoldane blik van de patatboer: kijk dit kan ik allemaal!…

droom aan scherven, in tienen thans genegen minder hoog te achten onzinnigheid te zeven na veel zessen en vijfen want fier deelt de vierendeler uit ik tel verder af driewerf tweespalt eenvoud mijn schaal van dichter eindigt bij onbenul…

jij meet mij en ik mezelf in deze context mag ik jou niet meten maar dat doe ik lekker toch in jouw machtige ogen zie ik zeer, je schiet met scherp, je bijt, ik duik en denk anders, dat doe ik anders…

De meester zegt: "Geef aan de schaal De bocht van 't brood; waartoe een fraai bokaal, Als toch de drinknap in haar holle hand Lessing genoeg voor elke dorst omspant? Vergun tot enig sieraad uwe kruik De gulle welving van een gladde buik.…

bewaren in het licht van ontluikende ogen in herinneringen aan verstilde schoonheid van een verlate schemer als het avondrood overgaat in nachtelijk blauw en ik je mijn lang vergeten brieven ongelezen laat onder het bladerdak waar ik je mijn hartenklop ontvouw zullen we dan onze zielen verstrengeld laten opgaan in zilveren schalen…

Doe geen licht aan, schat, niet nu, niet vannacht. Voel me, schud het heelal door elkaar heen. Maak ons weer compleet zoals nooit voorheen!…

Als druppel in die grote zee, glijdend, varend, met de stroming mee Geen kans om zelf te stoppen, te kiezen bovendien De andere kant op gaan, heeft geen zin. De stroming is te sterk, je wordt meegevoerd, voor je het weet zit je er weer in...…

Een moment aan de prille aanvang van het belovende jaar volgens teleologie ik vooruitloop onder een lichte vorst; op sneeuwwitte tegels plots mijn schaduw glijdt in gebaar, licht van glijdende mobiliteit de verlichte toekomst morst.…

mijn hart is als twee schalen gevuld met evenveel uit beiden wil ik halen zodat ik altijd deel…

Coreopsis Verticillata MEISJESOGEN meisjesogen die stralen-dorstig dromend- goudgele schalen…

een vette eend had op een keer na twintig dagen zitten een nest met eieren zo weten te verhitten dat schaal na schaal een scheurtje kreeg waarna een guitig kopje een lijfje te zeggen scheen zeg moe ik pas niet langer in dat dopje dat werd me een bedrijvigheid van scharrelende geeltjes de moeder eend was zelf voldaan haar kinderen…

Ik schreef eens op papier van lucht en alles wat ik schreef was lucht, en alles wat ik dacht, en toen ik naar buiten keek zag ik een kraai van lucht boven een bloeiende appelboom in het zonlicht naast een schutting, en ik hoorde iets scheuren in de verte, er werd moedwillig iets verscheurd ver weg, nu is het mijn beurt, hoorde ik zeggen, een…

zo welgevallig zo teder lijk je vandaag narcis in een schaal een glimlach op de tafel een lust je te bekijken…

feest twinkelt weer in zilveren schalen kristal fonkelt speels oude verhalen kaarsen branden vlammen warmen maar niet voor daklozen en armen etalages vol met kerst zijn voor hen niet weggelegd de blijde boodschap wel maar hun lach verdwijnt al snel nog is er de stal het wonder en de beesten is dat wat onze welvaartstaat hen heeft…

De zon bebroedt de klei en aarde, stileert de broze schaal van eigenwaarde, op haar wolk speelt een ongedwongen kind, wordt geraakt door het gevederd licht, als duizend lampionnen in het duister.…

De NAM, bij monde van hun persvoorlichter: “Zelfs in geval van allergrootste pech Komt men in Groningen nog best goed weg, 5 Wordt het nooit meer op de schaal van Richter.” Voor Groningers staat hierdoor buiten kijf: “Het wordt hier op zijn hoogst slechts 4.5....”…

zachtjes glijdend op de ijzers bij het afscheid van de nacht een handje vol nog trage mensen worden naar hun doel gebracht wel erg vroeg maar toch niet zinloos gaat de trein gestadig voort steeds maar verderop de dag in tot de morgen is ontspoord…

zachtjes glijdend op de ijzers bij het afscheid van de nacht een handje vol nog trage mensen worden naar hun doel gebracht wel erg vroeg maar toch niet zinloos gaat de trein gestadig voort steeds maar verderop de dag in tot de morgen is ontspoord…

Bij zware verkoudheid is het weleens moeilijk in te slapen enkele zang of meerstemmig lied klinkt voortdurend in het donker werkt zich op tot plagend nachtkoor sterk en ontembaar opgericht door het trage zacht glijdende keelslijm dat toonkunst schrijft.…

de schaal legt mijn gewicht onbewogen terzijde ik verhaal, spijker woorden dicht, bevlogen wil ik beide…

Schuimende morgen en mijn vuren lach drinkt uit ontzaggelijke schalen van lucht en aarde de opalen dag.…

gevulde schalen mijn zomerbloemen dragen dit rijke najaar want heikele herfsttijden brengen winter te dichtbij…

Een ster is zij temidden van de nacht voor niemand dan zichzelf en haar wild verlangen Vertrouw het toe aan de maan Verschijn wit aan wolken Fluisterend gemurmel van de sterren ongehoord Haar ademhaling licht en glijdend Ze droomt nog steeds iets te betekenen In het donker van de nacht…

ik ben een danseres met vleugels donzig wit je warme licht streelt me mooier dan ooit snaren trillen, alles golft ik beweeg op jouw gebaar magnetisch glijdend door dimensies elk moment immens najagend, herdenkend, erend de explosie…

Met centrifugerende snelheid word ik ruggelings vacüumgetrokken glijdend op wind in een regenboogspiraal Het tapslopend eind ejaculeert mij Van grote hoogte zwevend landend huppel ik lichtvoetend in een meer van blad naar blad van de roze lotus Koikarpers happen wreedzaam waterluizen…

Als vioolsnaren vangt mijn ziel de tonen van het gedicht het jubelt,glijdend en stijgend naar onbekende hoogte. het is als een lied, waarvan de tonen de melodie maken ruimte, beweging tussen woorden baant zich een weg. naar het onbekende en raakt het hart diep…

Zo mooi Zo rond Zo glimmend Zo puik Je ruwe bolster Je prikkelige schaal Daaruit Een pracht Een praal Dieprood Weerspiegelt De kracht Van een zaad Ooit word je Een boom Die jaren oud Zo sterk Zo groot Groeit Tot bloei Van ruwe bolsters Met kastanjes In schaal Ze vallen Breken open Tot een nieuw Verhaal Oh kastanje De mooiste…

angst is het oogmerk van de harde witte schaal die het oog omgeeft angst verdwijnt in het papier wit als een duivenveertje…

Grauwerig glijdende schaduwen, Over geconstrueerde cementen fundamenten, In prille stilte. Temidden deze benevelde velden, Vol gevallen kilte: Glinsteren gewassen kiezels. Ze roepen toe als edelstenen....…

Als eens voor mij, weifelend, staat te zweven De ontzaglijke balans van dood en leven, Een schaal met 't Ik, een schaal vol wereldschijn, Dan zal, naar 'k hoop, zinkt weg in nacht en zwijgen Mijn klinkend, licht heelal, almachtig stijgen Het gouden weten van mijn Brahmanzijn.…