Alle inzendingen over graf

aan de volken Ook wordt Zijn naam al verwoord Even tot het licht is verschenen Stil tot de nacht is gedaan Wacht op de zon in de morgen Om naar het Kind toe te gaan Ook als de weg van ons leven Moeilijk en zwaar is te gaan Schemer is spoedig verdwenen ’t Licht van Zijn ster blijft bestaan En in de nachten der dagen Draagt Hij ons over het graf…

bedrieg mij maar Je bent zo geslepen gemeen Jouw ogen staan vaag wazig Draaien om de realiteit heen Vlucht maar ontken het maar Bedrieg je zieke junkengeest Doe maar alsof ik het niet zie Gedraag je maar als een beest Ga maar ga maar weg van hier Je bent leugenachtig en zo laf Ik wil niet meer van je houden Jij graaft…..toch je eigen graf…

familie erfstuk na je lach was er een stilte waarmee het danseresje tijdsbreuken heelden die heden en verleden scheidden waar muziek de melodie had losgelaten begon zij met haar mystiek intrigerende verhalen waarin schimmen dansten met hun spiegelbeeld in zwart glanzend lak op vlammen die heksen droegen naar hun toenmaals graf…

Wat kon het me schelen dat het daarna te pletter stortte: iedereen had verstomd gestaan en op mijn graf zouden altijd bloemen liggen. En als ik het overleefde, zou ik eeuwig schrijven over geluk.…

zeg even gedag laat zien dat sinds de vorige keer we waren toen samen in die ijzige sfeer ja, ik maak er maar van gewag, elkanders ziel doopten in stinkende teer onze woorden kleefden aan tongen met pek we waren kemphanen met een opgezette nek en ik tegenover jou stond, mijn lijfde trilde toen jij, ja jij mij naar het graf…

Een boom verscheurt het licht als linnen De zon breekt door het zwaar verdriet Licht lacht tranen toe, ze glimmen De eerste keer daar aan haar graf “Doorbreek oude gewoonten”, - zei ze - “Roest toch nergens aan iets vast.”…

n oude luie stoel de kamer zich vulde met hilarisch gelach Een gezegende leeftijd moment in de toekomst dat nooit zou komen omdat ‘t zo ver weg was kwam aangeslopen gezien door kinderogen Nu zegt z’n kleinzoon -je bent oud grootva- als hij traag opstaat uit z’n oude luie stoel nú klinkt geen gelach zwijgt de kamer als ‘t graf…

Een vrouw, nog ver van ’t graf, Vindt de zondag ondraaglijk, Maakt ’t zich lijflijk behaaglijk, Vroeg in bed: haar bezit – onverdeeld. En lang als ’t regenruisen - Slepende begeleiding - Houdt de klacht van de kuise Aan, om ontwijding Waar de ziel niet in deelt. Zij overweegt: “Zoek ik smaadlijk In omhelzing bevrijding?…

welke droom hebt u vroeg de dichter en hij verdeed zijn ziel toen hij dagen en weken en jaren in het graf van zijn woorden dook verzen neerschreef stiller dan het geluid van minnaressen luider dan hemzelf en de muren, uitgediept tot in de kerkers van het weten hij wilde stil verdwijnen maar telkens de nacht begon droeg hij zijn geluk…

je mij zienderogen steeds minder nodig had tot die ene dag de grond onder mijn voeten wegvaagde waardoor ik jou verloor mijn kind hoe ik ook met mijn handen steen voor steen weghaalde brak mijn hart om jou mijn kind verdoemd daar mijn kind verdween in het grote niets falend in het beschermen noch dat ik je kon begraven in 'n eigen graf…

hun ziel in brand gaan gevoelens - sterker als de leer - in hun brein te keer Even zijn ze weer het beest -dat wij lang zijn geweest- zonder besef van tijd en van vergankelijkheid, primitieve toestand van redeloosheid Hun wankele geest overgeleverd aan gevoelens -onze oudste mensentaal- is ontoerekeningsvatbaar Op hun graf…

in jou de dood ontmoette het klikte, het voelde als geslachtsrijp het genieten van een ontembaar verlangen dat werd gesluierd met witte vlokken die de daad verhulden met kou en wonden waarvan het bloed reeds was gestold jij evenaarde zoals het vuur in je ogen stierf en de laatste meeuwen ontdaan van alle pek zich zetelden naast het graf…

Alles wegmaaien, het graf inkelderen. Immers, wat was is nog steeds en daar verandert niets iets aan. Ze steekt een zwaard dwars door zijn lichaam. Hij doet hetzelfde bij haar. Ze houden van elkaar.…

Op diepe pijn volgt een formeel gevoel Zenuwen zwijgen plechtig als het graf Verstijfd, het menselijke hart dat vroeg Was Hij het Die gister en eeuwen droeg? Werktuiglijk gaan de voeten op en neer Los van de grond of lucht, zou soms Een trage weg in elk geval Genoegen kunnen kweken zoals steen Kristal en kwarts over het algemeen?…

Fuck de grizzly arend beren van het ijs, screw de bever in zijn burcht - te warm is het naar vonkend spattend water zie ik om alleen of graaf een kuil in vochtige grond en laat mij zoeken in de buik van welige struiken.…

Nee Dijsselbloem, zelfs niet over mijn graf!…

Zeg jij het maar; welke zak dieper daalt op het ongewonnen graf. Ik weet het niet. Zij vraagt een nieuw katje. Want de hare ligt ook onder onze boomschors, maar daar was ik niet bij. En ik weet niet precies waar jullie boomschors elkaar heeft gekruist.…

Stilheid die de dorst zal stillen linde bloesem etst het leven in een terugkerende odyssee op de koele huid van een zwerfsteen gegrift, alle ervaringen als gift met pieken en dalen een evenwicht met licht betaald, op dichters graf, waaruit gedrevenheid ademt, als toegift .…

Vernevelt en verdrinkt in witte wijn en zinkt, verzinkt in kervelkruid, melisse en die in 't groen verseldert en verzurkelt in haar graf. ------------------------------------------------- uit: 'De luwte van het late middaguur', 2002.…

Zo word ik, man, toch nog een vrouw; ik die van rood houd, word een blauw; ik die van dag wil zijn, een ding van avond met in de schemering een rode streep, die duidt op wind, tot ik het licht van mijn eigen vind en met mijn rood sla naar dat blauw en ik mijn man graaf uit die vrouw.…

Voor Leo Het leven heeft je ingehaald met grote, snelle passen, nu zit ik eenzaam op de bank en lig jij in je graf. De foto op de kast vertelt dat je toch hebt verloren het leven haalt ons altijd in al sinds we zijn geboren.…

conifeer Ze kregen ’t bijna aan hun rikketik Verroest, zei ééntje die was omgedonderd Het is een voetstuk voor dat bruin sculptuur Zodat de hele buurt het ding bewondert Men groef een gat –in ’t late middaguur Er werd gepraat, er werd gekonkelfoesd De tuinkabouters kregen ’t apezuur Omdat ze hoorden wat de grond in moest En op hun graf…

De post, heeft z'n eigen graf gegraven, want zeker de oude van dagen: kunnen de weg naar de bus, niet meer lopen is te ver: laat staan dat ze nog zegels kunnen kopen!…

Doch Petrus stond op en liep naar het graf zich bukkende zag hij dat alleen de linnendoek er nog lag Toen de discipelen er met elkaar over spraken bevreesd voor een geest toonde hij het vlees dat spande over zijn kaken Zij werden blij en konden het niet geloven dit alles ging hun verstand te boven Toen opende hij hun verstand zodat…

in een graf vol bloemen vindt de dood haar aards bestaan ze staat een levenlang te bloeien te wachten op verlaten gaan je lachte om de snelheid die botste met beton het rode bloed dat stolde na de sprong van het balkon ontkende de depressie die je naar beneden zoog liep weg voor de vergiften die de ander op je spoog groeide…

beloofd als Messias in de targoem nu versteend in het graf der timpanen Hij zich wellicht straks vertoont na den doem.…

stukken de vloer zijn bodem gaf het was de kooi waar ogen zonder mededogen je ontkleedden zonder handen woorden beten zonder tanden en de glimlach die nooit miste bij het spuien van vergiften gevangen in een lijf je geeft je prijs voor jaren zekerheid betaalt de dood met grijs en hoopt de hemel ooit te erven met de scherven van een graf…

hen was in menig boek zag ik het prille voorjaar de velen knoppen bovenaan aan de stelen het zou zeker nog wel enkele weken duren voordat ze in volle glorie aan mij verschenen elke verandering werd beter waarneembaar de geboorte het sterven van mens en dier alles was mooier en beter te begrijpen toen er bloemen groeiden bij moeders graf…

Nu rest hem slechts het schouwen der schepen hoe ze komen en gaan, stroom op en stroom af; weemoedig wenst hij hen Behouden Vaart, zelf traag zinkend, in het graf.…

kraaien vliegen aan een paarse hemel mensen fluisteren in het zwart wit zal morgen kleuren in het afgesloten graf…