Alle inzendingen over grafsteen

Stelt ook een graf ons nadien nog vragen, die voelbaar zwaardere om soms te verdragen. Woont hier bij de steen slechts rust na ijver en vlijt zien zij bedolven nu zwijgend dat 't goed mag zijn het was hun tijd en een leven samen zonder spijt . Geeft een gegraveerde steen ons beelden, iets van vrede 'n geboetseerd herinneringslied, er zingt…

ik wil, zoals zovelen, nalaten niet van nalatigheid beticht worden met verve woorden penselen beitelen in grafstenen letter na letter opdat ik zacht zal rusten een schilderij achterlatend groen en vuur rood en ijs glorend in ochtendstond gloeiend de zee bewolkt niet, neen, nooit weggaan alleen maar achterblijven aan het begin van de avond…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…

Toen ik begreep dat ook ik ooit sterven zou voelde ik mij zeer alleen En om deze schok te verwerken, bezoek ik elke week zijn grafsteen.…

Grafstenen, rechtop vervreemding van de doden, geschreven in de zon. Slagboom van de geest, houden dromen niet tegen, in een vloek of zucht. Groetings aan schoonheid broze momenten van vreugd, ontvreemd aan de dood.…

wij dierenvrienden in Nederland treuren alleen over gekwelde dode stieren geenszins aangaande dit einde levenspad/matador deze wreedaard interesseert ons geen lor dit enge mensenleven had zeer nuttig kunnen zijn/ helpende handen DIEREN IN NOOD stoer stierf jij zeker niet op jouw grafsteen de zwarte letters domme dood…

onder de vlierstruik van de oude woordhut luierden letters in het mulle zand overmoed en fierheid, hielden ze in stand omarmd door het woord dat de meester had benut het teken in ziel en vaandel gegrift zachte avondwind blies het verweerd signaal uiteen erf geëffend met wat sprokkelhout zonder grafsteen vergeelde foto in een album van schoolschrift…

De kleine letters achterop mijn grafsteen Zijn later niet te lezen Er stond: Hij was zo depressief ´t was niet te genezen Hij had ook last van grootheidswaan Hij vond zichzelf zo goed Een ieder vond hij onbekwaam Want niets ging als het moet Hij kon zo gek zijn als een deur Zich misdragen als een kind Wie zich aan hem stoorde was een zeur…

De grafsteen afgeschrobd mijn handen rood en koud de salie kort teruggesnoeid de bladeren neem ik straks naar huis voor de hete smoor van schapenvlees en u, pa u ligt hier goed en ik weet ook wel dat u ons mist daar in het Vagevuur, u kon slecht tegen eenzaamheid, u was het enige kind van opa en oma en gebleven in ons gezin van…

de grijze grafstenen tussen de bomenrij geen vrolijk aangezicht maar hoe het ook zij hoor toch een behoorlijk aantal zangvogeltjes schattig ogend wie van hen zingt het mooiste lied volg met de ogen de kraaien duiven/meeuwen/ zwanen vergeet hen niet straks heel apart kraait de haan vanuit de kinderboederij toch een…

De grafsteen wijkt voor Hemelkracht; De bleke wachters vliên. Daar rijst hij, uit der doden nacht, Die geen verderf zou' zien! Triomf! hij won de zegekroon; Hij heeft de Dood vermand ! Haast praalt, in 't eeuwig licht, de ZOON, Aan 's VADERS rechterhand !…

Blauwe lucht warme zonnestralen op een kalme zee loop ik langs het strand en denk waren we nog maar even met z'n twee dan schrijf ik je naam in het zilte zand jouw naam die ook op je grafsteen staat geschreven en wacht ik op een golf die het langzaam zal vervagen zoals alles in dit leven niets blijft maar de herinnering aan jou…

Het maanlicht verlicht de dodennaam die in mijn ziel als een pijnlijk litteken zal voortbestaan Mijn bloedende tranen voeden de rozen die met hun doornen jouw grafsteen beschermen tegen het verdriet van onze verloren vriendschap Ik reik mijn hand uit in het oneindige Onbereikbaar leef je verder nooit zal ik nog iemand ontmoeten zoals jou…

Over scheefgezakte zerken Hangt het zilver Waas van de maan De nacht verlamt de tongen Hij danst onder stroom In het kerkportaal Onder de spitsboog Op de marmeren grafsteen Glad als een sidderaal Hier waren demonen rond In een te wijd kostuum Met larven van lust in hun mond Hij sust de woelige slapers Die zich nog springlevend wanen…

Achter deze groot openstaande hekken geflankeerd door hoge coniferen loopt een schelpenpad staan zerken liggen grafstenen doden beenderen van mensen voor doden zijn geen geboden hun zielen vieren vrij hier staan namen van doden lopen de levenden lezen namen zien de duur van leven te jong dankbaar oud nutteloos ziek maar hun zielen…

je grafsteen oogt nog nieuw al is hij bijna 25 jaar oud de zon glanst in het marmer waar het verleden rouwt dieper en verder, steeds verder ligt de horizon van jouw leven toch is mij die horizon nabij welk schip vaart zonder steven in stilte lees ik je naam het jaar waarin je gestorven bent een vaderdag zonder vader een leegte die nimmer…

In het museum staan we stil bij de suppoosten: een gangster een strandmeisje met slaapogen en een net niet omvallende man die opschrikt en weghinkt naar de zaal met glazen grafstenen We zien mensen somber wachten, op het einde nog genieten van een sigaar de ramp lachend verdringen aan de piano, bij hun man schreeuwend hun gelijk halen…

Vleermuizen omcirkelen grafstenen een dans in winterse mistroostigheid echoklanken uit een overleden vaderland dieper in de nacht krioelt het ongedierte tussen het door de kou vergeten gras ritmisch klinkt de klank van hongervrees in de machteloosheid van een dwalende wees door dit land is ieder kind zwerver geweest tussen de wandelgangen…

Na het begraven komen de problemen, Een vers gedolven graf ligt er slecht bij. Een uitvaartondernemer tipte mij Voorlopig maar een opklapgraf te nemen. En ik ga blind op zijn adviezen af, Zo ’n man die kent het klappen van het graf.…

ik zo vaak en vaak het verlangen naar het lichte buiten alsware ik bezeten door illusie bevangen waarom verscheurt buiten en binnen mijn diepe wens door liefde gekleurd is het de verstilde leegte door stilstaand bloed tot ijzig verbeurd ik versterf door de dagen heen slechts terend op enkele tellen schrijnend gehouwd in mijn grafsteen…

niet meer leef 'k wil ook geen bloemen op mijn vers gedolven graf valse tranen hoeven er niet te vloeien toen ik ze nodig had zag ik de vrienden niet die mijn huis of nummer niet meer wisten jij had mij in de palm van je hand maar liet mij wegvloeien zoals de zee haar weg naar de horizon terug vond laat nu maar op mijn grafsteen…

Op de prachtige bijna gezellige Oosterbegraafplaats ligt een grafsteen te wachten op het moment dat mijn graf wordt gedolven nooit zo bij stilgestaan maar nu komen de zwarte gedachten op als golven van een onrustige zee ze zullen wel weer verdwijnen ik zal vooreerst niet wegkwijnen ik hecht nog te veel aan het leven nee, het wordt tijd…

ik heb gehuild ik heb gejankt ik heb je alleen eigenhandig in de tuin begraven ik heb je voor je liefde en trouw op m’n knieën bedankt een zwerfkei vormt jouw grafsteen en ja dat kan want je was mijn hond jij hoort en blijft bij mij maar een mens moet als hij is ontzield terstond worden weggedragen naar een plek waar het voor jou en…

zij hadden hem geschoond en met witte doeken omwikkeld zacht in het graf gelegd in stilte baden handen met ongezegde woorden van liefde en trouw harten vol verlies en rouw toen zij in de vroegte weer verschenen bleek de grafsteen verdwenen de tombe was leeg in schrik en verwarring zijn zij teruggelopen de mare was hen vooruitgesneld…

als een veer Ik schrijf met rode inkt een Taal die van hart tot hart wordt verstaan Laat mij gedragen worden Door een groene zee vol met dolfijnen Laat mij dobberen op golven Onder bloedkoraal bedolven Wanneer de hemel boven mij dichttrekt Het zeemonster zich verheft Laat mij dobberen op golven Onder bloedkoraal bedolven De grafsteen…

waarheidszin geslagen tot de dood ons de handen raakt in schoonheid door de vingers glijdt, geef het zelf maar een bijzondere naam het loopt uit het kristal van iedere maan al is die verduisterd, het fluistert op iedere geboortekaart al wordt die niet geschreven, het staart je aan in de laatste korrel zand waarin ons profiel in een grafsteen…

Eindelijk daar staat hij dan De steen bij uw graf Na maanden heeft u uw naam Weer terug gekregen Hoewel u die altijd al heeft gehad…

haar lippen, toch antwoordde zij: - Als ik in de stilte van de sterren woon is er geen stem meer nodig om de alles omvattende leegte te verwarmen, daar buiten heerst alleen koning winter, daar ben ik eeuwen lang vandaan, alvorens om tot mijn kindsdom terug te gaan, zal ik immer zwijgen en alle geluidloze woorden in mijn grafsteen…

kunnen weken Ik heb in mijn hand een rode roos met blaadjes van fluwelen dromen waarlangs trillende tranen blinken die langzaam in het hart bezinken om daar opnieuw volop te stromen Ik heb in mijn hand een rode roos waarmee ik zwijgende wil zeggen dat mijn liefde voort blijft vloeien en voor jou er altijd rozen bloeien die ‘k op je grafsteen…

Remco Campert aan Cees Nooteboom Elke dag nog praat ze met zijn grafsteen op het kleine kerkhof aan de overkant uitzicht over het dal met het dunne riviertje glinsterend als een spinnedraad in het Noord-Franse licht sinds hij dood is doet ze minder aan de tuin eens haar trots kreeg er nog een prijs voor de sénateur kwam er nog voor…