Alle inzendingen over halverwege

niet opnieuw beginnen, bij nog niet weten hoe ze klinkt, haar stem als ze me vraagt hoe ‘t ging haar lief geaarzel voor haar zinnen En laat me morgen dan vergeten wat ik te gretig nu al weet verbazing, geen herinnering maar met de maat van morgen meten Ik wil morgen naar samen terug terug naar een ‘voor ons begin’ naar een niet langer halverwege…

Ergens halverwege jou en mij In de stilte van een ongezongen lied Glanzen je ogen als de vleugels van een bij Schitterend in de zon en je beseft niet eens Hoe heerlijk licht het licht er is Als je glimlach het onsteekt…

nu lente winter ademt de nacht verbergt in kou, waar ongewild haar macht rond tere bloemen buigt buig ik ook en kleed de vorst in witte zomerwindsels geen afgesproken tijd of lange eindgesprekken slechts het strekken der herinnering en eindeloos het lekken van mijn eindeloze spijt…

als ik mijn pen beweeg op het papier is alles wat ik schrijf een lege huls ik wacht op meer, een krachtige impuls de regels blijven leeg, het stopt bij vier maar dan zie ik een deur die op een kier staat, licht werpt op m'n blad en mij iets guls aanreikt, het ziet eruit als uittreksels van muzen van de maan; tweede kwartier en halverwege…

Of de maan het dan nooit eens halverwege voor bekeken heeft laten staan…

Een zomer halverwege een zomer die niet lukt een zomer die mislukt begiftigd met veel regen veel groen veel gras een zomer waar de wolken weergaloos in spelen een zomer die er is een zomer een zomer lang een zomer met een o een zomer zo rond als lang zo gaat het als het regent een zomer en al halverwege…

Op het bankje halverwege met louter mijn lief aan mijn zij, rusten wij even. De wind slaapt, de lente ontwaakt, en het meer ligt er minuten lang weer rimpelloos bij.…

Op het bankje halverwege en louter mijn lief aan mijn zij, rusten wij even. De wind slaapt, de herfst ontwaakt, het meer ligt er minuten lang rimpelloos bij……

heel stil omhelst de zon het betreden pad wanneer de dichter woorden laat vervagen in ondergrondse, nachtelijke lagen die nog schemeren doorheen zijn zielensmart hij schikt het zwijgen in ’t bleke ochtendlicht onder de grimmige wolken op de ruit verzamelt zinnen voor zijn stervende bruid wanneer zij het uur volgt zonder morgenzicht en in…

Op de breuklijn Van mijn gedachten Halverwege hemel En aarde, ergens Tussen het paradijs En de woeste ledigheid Van de donkerste Van mijn hersenspinsels Word ik wakker vandaag, Wrijf de slaap uit Mijn ogen en zie dat De zon schijnt, de lucht Blauw is, mijn jonge Aanwas goed gedijt, En zie dat Het goed is…

In de populier halverwege de lijster en ja, hij zingt. 24 maart…

dan wordt het gewicht doorzichtig draagbaar als onder smalle schouders onvermoede krachten de boventoon gaan voeren halverwege de weg naar meer inzicht…

Half op weg besef ik waar ik sta half op weg zie ik mijn grenzen half op weg voel ik waar 't om draait half op weg weet ik haarscherp wie ik ben half op weg kijk ik om en ga dan fier vooruit…

Halverwege de weg voel ik mij instorten zijt Gij daar nog ziet Gij mijn wank' len en horten terugkeren kan ik niet verder gaan maakt me bang waarom duurt die lijdenstocht zo schrikwekkend lang de weg lijkt onbetrouwbaar mijn tred zo onzeker wolkenmassa' s omhullen mij zie ik verder het licht weder?…

Als de mens in wording denkt over een stenen pijlpunt kan hij ook over zichzelf nadenken, over zijn omgeving, over de tijd; het bewuste denken is geboren en daarmee het zelfbewustzijn dat ons tot mens maakt. We lossen niet als een dier op in de omgeving maar onderscheiden ons er heel zelfbewust van; het denken over onszelf is beperkt omdat…

blijf mij halverwege ontmoeten nog groen in onzekerheid geniet van wat niet uitgesproken wordt maar door fascinerende kronkels wordt verwoord in plaats van te dicht bijeen begeerte te vergeten…

De Ramadan is eigenlijk een zegen, Want als je meedoet met die vastentijd Raak je vanzelf een aantal pondjes kwijt Hetgeen hier in ons land zwaar dient te wegen. Zo blijkt dat de Islam ook voor ons allen Een mooi geloof is om van af te vallen.…

Een krokodil op een eenzame stek Keerde laatst huiswaarts, want hij had trek Doch plots, halverwege Kwam ie mijn schoonmoeder tegen Wat schrok dat dier van die grote bek…

Een egel die, gestart te Smilde, naar Hindelopen lopen wilde, zeeg halverwege in elkaar met een aanmerkelijke blaar. Ach had ik, hoorde men hem snikken, maar iets om die mee door te prikken.…

ergens halverwege tussen grijs en groen waar stinkend roet nog steeds de rauwe zelfkant van eerder leven tekent ben ik als geducht opgegroeid…

Halverwege de trappen, over het water, een Hema rookworst spreekt de stem op je stuur een omweg uit, naar de lege plek in het park voor jou Van Kopland voor Cees Kant.…

met liefde onder je arm naar onder ik naar boven kom ik je halverwege tegemoet de trap voor ons gereserveerd stiekem de kans gegeven met nacht gecamoufleerd mag je me graag van mijn nachtrust beroven…

nog is het zomer leven zondoorstoofd maar ongemerkt korten al de dagen het leven is al halverwege straks keert het in naar oogst en witte tijd verstillend wachtend op het lengen van de dagen…

noemde men mij vroeger een kilometervreter vandaag heb ik halverwege moeten opgeven omkeren naar wat was ging niet meer heb dan maar stilzittend met herinneringen naar de toekomst gekeken waar ik met steunstok voor houvast op de tast zal verdergaan…

Verloren in een mijmering hang ik in gedachten ergens tussen daar en halverwege, te wikken en te wegen. Verpeins ik het bestaan tot het reduceert naar simpel. Fronsend kreukt de piekering zich in een nieuwe rimpel.…

Weet niet of ik een lach moeten laten vallen in mijn tranendal van diepe stilte wanneer jij er straks niet meer bent ik jouw gedichten niet meer durf te lezen halverwege de vergeten planeet ergens in een trein op weg naar niemand.…

Mijn neus bloedt Al jarenlang Steeds minder tijd tegoed Het eindigt eens, ben ik bang Ingeschreven in gemeentepapier Halverwege de vorige eeuw Ik vertrek geen spier Onderdruk mijn leeftijd met een geeuw…

bloesems in de schaduw ze geuren als vlinders op het water mijn hand reikt naar het dwarrelen, halverwege een kindervuist is onzichtbaar het verbaast me niet ik ben groter dan ik was en verspreid de tijd het zingen leg ik neer in stenen…

De stad zuigt aan mijn welbehagen. Zij dekt mij onder haar polierende gelaat van gewapend beton. Niets kan mij hier gebeuren. De woestenijen der barbarijen liggen ver buiten het bereik van haar stenen hart. Haar binnenste dreunt onder haar eigen warmte en loopt er van over. Eindeloos tot haar laatste zucht. De potente calorieën…

Tot gisteren waren wij even oud, zij en ik. Nu sta ik hier en ligt zij daar, koud, zij - en ik bezweet van zomer, haast en gêne. Zij lijkt een beetje op een zonnebloem: gebruind gezicht, blonde haren, nog lang niet uitgebloeid, toch geknakt. Zij ligt voor schut; slaap noch diepe rust. Niet stuk, niet beschadigd, niet ziek: kan nog heel…