Alle inzendingen over handpalm

De handpalm van de wereld fijngeknepen door de goden en het geweten en met tranen overgoten, ongrijpbaar als onvrijwillig zaad, de doden door de uitgestrekte vingers vloeien, gedijt de nood als verrader in een machteloze strijd tegen menselijk willekeur en z ’n voorspelbare natuur.…

We morrelden aan hele en halve waarheden lijmden oude verbroken woorden en haalden de zon van zolder. We verbonden onze voeten met het licht vonden het diepst denkbare donkerblauw en streelden het met poreuze handen. We gaven de giftige liefde vleugels en zagen het licht van onze ogen. Er viel niets te begrijpen en niets was wat het leek…

Voorhanden ligt het onherroepelijk en waar in beslotenheid.…

in elke handpalm leiden vele lijnen en vele wegen naar dat ene doel niet alleen het grijpen niet alleen het krijgen maar naar misschien het belangrijkste in het leven dat fijne gevoel iets te kunnen geven…

Een verlaten nest hoe bezorgd als een handpalm ooit die leegte was…

De palm van een hand is het teken van goede bedoelingen .....ik ben niet gewapend .....dat is mijn geschenk zo ligt alles in ieders handen .....leef met mij .....ik zal je helpen Mijn handpalm zegt wie ik ben, vraagt jou .....wie jij wil zijn .....voor jezelf en mij voor de vergetelheid uitwist wie ik niet hielp .....om te groeien…

het komt mij voor alsof je vers gewassen van al wat overtollig is ontdaan mij laat delen behaaglijk uitgestrekt ontvankelijk als een handpalm die je spreidt…

blaas ik stof uit mijn handpalm asse wordt het en tegen-licht kristallen vuur in mijn huid gegrift ik ben de zwart-bevlekte de brand-gemerkte vlucht in het verhaal van geheim en stilte…

hoe schoon is het wanneer de dag zich opkrult in de nacht zodat ze precies in mijn handpalm past met mijn andere hand strooi ik dromen van ver die alleen zijn weggelegd voor hen die ze willen ontwaren…

om de tijd op te vouwen als een vloerkleed in een doos van vergankelijkheid om de tijd te vouwen in de rimpels van het voorbije op te vouwen in mijn handpalm te bewaren kleine, kwetsbare seconden om de tijd op te vouwen in mezelf…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

de kluizenaar vergaart korsten losgekrabd uit voorbije dagdelen de meesten van middagen met vader zijn dadeldromen verbergt hij in zijn schuurpapieren handpalmen ook gevoel hangt hier nog dat bestrijdt zijn verlangen de avond valt zwaar vandaag…

ik plukte een verlaten zomerbloem die nog verlangde naar een zachte zoem zoem wat zoete sap had zij nog te bieden aan die geelzwarte zuigende lieden in mijn handpalm brak de steel ik droogde haar in jouw memoires: het laatste deel…

een snelle vleugelslag zon beschijnt haar kleurig lijfje ze danst op en neer zonder iets aan te raken het zelfde rondje keer op keer om vervolgens in tegenspraak tot alle natuurlijke wetten zich een kort moment op mijn handpalm neer te zetten…

lijnen rivieren speels in mijn handpalmen hun verleden ken ik hoe anders de loop mijn glazig kijken verbetert geen zicht op overmorgen enkel tevredenheid vrees voedt zichzelf -wat laat leven- nu ik ook voorbij deze handen durf te zien…

ik draag een paar kleine woorden in mijn handen waar ik af en toe aan denk verstrooide verbanden diep in handpalmen verborgen als ze de weg naar elkaar niet vinden laat ik ze dan zonder overlevering verzanden als stukjes papyrus in het zand van de Sahara?…

k draag een paar kleine woorden in mijn handen waar ik af en toe aan denk verstrooide verbanden diep in handpalmen verborgen als ze de weg naar elkaar niet vinden verzanden ze zonder overlevering als stukjes papyrus in het zand van de Sahara…

Een dans, op het ritme van een passie een canvasdoek een labyrint van kleuren betoverd door wondere geuren een handpalm leid je naar een tedere sfeer van amber met jaloerse penseeltjes, een schittering van verfgeuren in een palet door heen je atelier wachtend op een expositie , schildersverdriet dacht het niet…

In het ergste geval riep hij uit ken ik mijn gedachten niet mijn handpalm zweet haar adem en bij haar kleven druppels naam ritselt zij kringen rond mijn navel met een vleesgeworden glimlach zomert het altijd herfst in haar ik ga er tussen uit nog vandaag zelfs de noordpool smelt te snel…

opgevouwen in een handpalm van hagelwitte schaterlachen zie je hoe de sterren weggewassen zijn tussen de meisjesdagen die je met kartonnen vingers spelde op mijn arm wist jij echt dat de goudenregen zou buigen onder al die vlindervleugels kom, geef een laatste kus fotogedicht bij een meisje in een doos…

zonder optillen staar ik naar de stilte van mijn wieg en beweeg binnenin wat komt is al zo vaak gebeurd en herhaalt zichzelf in lichaamsvormen ik roep woorden op tot ruimte houd ze in mijn handpalm vast en dood, soms traag, soms bliksemsnel, het kind dat ik in de tijd nooit heb bemind…

vannacht heb ik met mijn hand op je borst geslapen waande me onder Siena in “ le crete” waar krijt en golvend koren samen rijpen af en toe kriebelde er iets in mijn handpalm een oneffenheid die aangenaam verpoosde totdat jij je omdraaide naar het licht donsveren dansten…

Opnieuw laat ik me verdwalen Onderga de hamerslag Jouw bekken tegen mijn handpalm Losgewoeld als een dolle hinde In de schijnwerpers Door de zwenking van jouw heupen Laait de boze droom op De sater in jouw merg Schudt grijnzend mee In het ritme van mijn snik De krokodilletranen van een dwerg…

Talrijk de dromen over de tuin in het bos vogels die de ochtend verslaan het bronstig kikkerlied egels melk drinkend uit de handpalm de zomer musicerend uit open deuren Ravel gespeeld door volwassen kindervingers en in de nacht de knarsende eik rillend van de boze toekomst --------------------------------- uit: 'Het depressionisme'…

eenzaam springt het duizelend, suizelend van jouw handpalm in het diepe onbekende langzaam vliegt het zwevend, belevend zonder valscherm de afgrond tegemoet plots valt het rinkelend, klinkelend in stukken op de grond jij draait je om en loopt gewoon voorbij de stukjes van de puzzel het ontbrekende deel van mij…

koortsachtig in toom verbeten lippen verstrakt tot dunne strepen niet wijkende nagels boren zich in onze handpalmen het zwijgzame verleden ingepakt in koffers met uitgesproken bagage op de granieten vloer…

frontpage snippers perfect ideaal in mijn opgestoken handpalm tijdens de stilte waarin zelfs de wind geen richting kiest neerdwarrelen en verdrinken in een moeras zonder getijden of lichtvoetig dansen over vaste grond richting horizon zonder tegenwind ontwaken onder een zon waar de perzik niet meer smaakt als een regenachtige dag…

je niet aan je zou kunnen verdwijnen achter bomen, roerloos aanwezig als toen de winter in het huis het zal vast donker zijn om alles en het bekende tot nog meer is verzwegen achter gebogen ruggen zeg dat ik sterven ga zodat ik los kom van de nacht en heen kan gaan in lege plekken zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid en tot de handpalm…

toen glimlachte hij weemoedig, reikte zijn hand naar een dichtbijzijnde ster en omvatte haar in zijn handpalm…