Alle inzendingen over herinnering

nooit was het hemelruim zo doorschijnend helder geluid zo stil nooit eerder was er zo gelukzalig niets dan het klapwieken van jouw vleugels en de mijne…

Omgeslagen blad bevatte kleur pagina lege bladzijde.…

Gevleugelde mooie woorden als stemmingsbeeld een herinnering die ik onbewust levend wil houden. Misschien nog als pijn om jou te voelen.…

Ik vind een foto hier doet mamma vast plezier ik sta met zus erop papa weer niet Waar was hij toen toch heen kinderherinnering doe hem de groeten maar als je hem ziet…

soms zie ik in je ogen de schemerende einder als grens van het heelal waarachter woorden vallen al mateloos matig in getal traag verdampend in een onzichtbare meander en kennelijk onlogisch slingerend rijgend; de vlakke echo spiegelend van wie dan ook of jij, de ander op de schouw tikt de pendule weer de herinnering uit jonge jaren…

De herinnering van geluiden, van geuren, van bezinning op het betoverde bestel en het bestaan van rode bloemen. De geur van mos, van denkende moerassen. Allicht de kleuren van het geschut, naar hartelust de geur en geuren van het verlaten plein.…

Oud-leerlingendag. De lentebloesems geuren. Stralende ogen. Een gordijn schuift voor het nu. Mannen worden weer jongens.…

Om jou huil ik al lang niet meer dat ben jij waarachtig niet waard Van jou kreeg ik een maagzweer dus liggen je brieven in de haard Mijn tranen zijn nu opgedroogd ik schrapte je naam uit mijn hart Verdriet dat zich had opgehoogd kleurde mijn dagen louter zwart In al je brieven leek je de schat die voor mij ‘t einde moest zijn Een mooi…

Hoe groot is steeds weer mijn verlangen naar zomernachten van weleer toen wij ons vrij en onbevangen nog laafden aan het boezemmeer. Waar ik verhit aan knoopjes prutste de zomerzoete geuren snoof het zweet van onze lijven gutste een bloesje speelde met het loof. Dit minnelied, zo warm van kleur -in weemoed komt het binnen waaien doorheen…

David tegen Goliaths, over een jong meisje tot 2018 ondergedoken in een theater, over een wasmachine die me op de knieën dwong, over twee gelukseieren die ik vond naast een lege geldkist, over mijn dode vader die ook vandaag weer jarig is vandaag een gedicht over een nare man die door een vensterraam sprong, over nut en noodzaak van de herinnering…

het huis deelt zich mee aan zijn bewoners als van mens tot mens zo is die ene stoel nog steeds bezeten en het gapende gat van de brandende sigaret drukt jouw koppige hoofd voorgoed in de kostbare bank het zijn maar dingen- zei je tijd om te gaan zitten in de salon- zei je kom maar bij me leg je hoofd maar op mijn schoot goed zo…

Soms denk ik dat mijn eerste lief -die plompverloren binnen dreef- haar kroontjespen, die achterbleef vergat toen ze haar stem verhief. Die zomer lang, een nest gebouwd in zand waar meeuwen om ons lachten. Zij wisten wel van waterkrachten. Het kerend tij was hen vertrouwd. Soms denk ik aan die laatste dag toen woorden dropen van de regen…

Wij zaten samen in de zesde klas Zo’n jaar of twaalf, dus zestig jaar geleeën toen wij echt dachten dat we samen vreeën maar wat niet meer dan slechts een wangzoen was. Maar toen we, wat zal ’t zijn, zo’n veertien waren ik wist van weinig, zeg maar nog van niets jij stukken wijzer, leerde mij toen iets dat ik daarna nooit zó meer heb ervaren…

~Tomaten, pruimen, peren, mooie kersèè Ik denk dat lied nog af en toe te horen; na kersen volgde met een uithaal . . . ~Versèèèèè~ en dan begon het deuntje weer van voren. De groenteboer, hij hield van variatie, zong van zijn waar aan ‘t jaargetij getrouw. Des zomers over peultjes en spinazie en zuurkoolverzen hield hij voor de kou. Aan…

De herinnering vervaagt en met de wind verdwijnt het zicht.…

Het bos dat ik niet meer zie is het bos dat ik in de aarde van mijn geheugen bewaarde met varens tot aan de knie. Ik blijf wel de schoolknaap die in schuilhoeken van geblaarte onmetelijk moed vergaarde en longen vol poëzie. Ik ben om het even wie maar ik adem mijn eigen aarde.…

kruipt naar de maan alsof mijn man mij weer kan zien met appelwangen en perenbloesem in mijn hart dat nimmer blind was voor zijn liefde en genegenheid mijn lichaam kruipt naar de po ik kan niet zo goed meer lopen maar ik zal altijd blijven hopen dat hij mijn schrijven lezen zal met al die mooie jaren al heb ik grijze haren zo blij dat ik herinneren…

mijn hond vermist, briefje op een verwaterde boom kettingbreuk, wat nu toch niet weer smerige handen inpoldering, dijkbewaking beperkt weliswaar maar toch, stel je voor geheugen op sterk water een vertrouwd adres straatnaam in kleine letters gezichten die terugkeren als je je ogen sluit gras dat weer fris ruikt glooiend als…

een kopie van mijn paspoort van toen Voor ik de dozen open, draai ik het opschrift naar me toe Ja, ik weet het nog Het is er nog, stofvrij Keukengerei en serviesgoed lege lijsten en wat onderdelen voor het geval dat zich niet heeft voorgedaan Ik ken de verhalen die erbij horen en ik voel een tijdsverschil dat niet bestaat in mijn herinnering…

'waar denk je aan' ergens op de vloedlijn tussen waken en vergeten een moederstem die gebiedt, 'kom niet te laat voor 't eten' een geur, een kleur flarden uit losse herinnering een vloeibaar moment binnen omrankte muren van een doodstil ding stil, de klok is verjaard een doof beeld dat mij aanstaart…

Herinner jij je nog onze uitspattingen op het strand?…

Mijn lief had hoge nood van hier naar elders onderweg, dus stoppen bij een tank station. “Als jij nu rustig plassen gaat en ondertussen ik een stukje rijd dan hebben we dat alvast gedaan.” Zoals mijn vader altijd deed, maar omgekeerd, wanneer wij kinderen na een lange rit nu eindelijk aangekomen wilden zijn, dan bood mijn vader aan:…

het was de stilte midden een groezelige nacht die me in een verhaal bracht doorspekt met vele herinneringen die als sidderingen over mijn ziel liepen een verloren kind door niemand gewild die van geen wijken wilde weten het was om roeping te doen van nature rebels met scherven van liefde in een intens kloppend hart…

Langs platgetreden paden keren we terug slaan een nieuw pad in duwen wat takken weg, ze kraken en nieuwsgierig bewandelen we het nieuwe levenspad. Stapje voor stapje diep inademend, de geur van hout en zon en vrijheid. Natte bladeren liggen weggemoffeld in de modder van de berm nadat ze hun afdruk op de weg gestempeld hebben enkel gezien…

vooral als ze in juli weer in vol ornaat te pronken staat neemt zij me mee naar de tuin van mijn oma en opa waar ik ooit al te graag mijn neus in haar bloesem stak en naar ‘t oneindig gefladder van de vlinders keek hoe ik nog steeds haar lonkende geur naar binnen snuif, weer met de blik van een kind naar elke vlinder staar…

Dat was eens onze woning in die lange smalle straat het dak lekte dat kon onze pret niet drukken daar hebben we elkaar menigmaal de liefde verklaard terwijl dikke regendruppels onze lichamen bevochtigden het was natuurlijk een bouwval zoals onze liefde ook bleek te zijn we drukten steeds vaker onze snor tot ook dit onvermijdelijk in…

Soms is het of ik het vergeten ben; Of er niets is geweest, dat niet meer is. Mij zelve is het een geheimenis, Zo diep, dat ik mij zelve niet meer ken. Dan lach ik, doe ik, of er niets ontbreekt, Of alles voort leeft, zoals het moest zijn, Of nooit de dood iets van wat ik eens mijn Noemde wegnam. - Maar de ure komt, die wreekt. Als ik een…

De straat is dagelijks, alles heeft een geur en elke geur heeft een plaats. Ginds verdwijnt thuiskomst in een woning, vindt een dakloze een kerk, loopt een wandelaar met de klok mee, weifelen dwaalvogels bij bestemming, bijten remmen zich vast in piepend ijzer en bezegelen hangsloten inpandige leegstand. Onbepaalde geur kent geen toekomst…

Aan mijn oude fiets hangt de geur van vrijheid eigenlijk is het niets of het moet die roestige ketting zijn vrijheid openbaart zich in grootse onvolkomenheden.…

Als zacht de nacht ontwaakte met maneschijn en twinkelende ster boerennachtegaal kwaakte laatste klokken beierden van ver verstomde mechanisch geweld en aan de kim verdwenen laatste stralen verstrijkende uren werden geteld een oude man vertelde zijn verhalen stil zat men bijeen bij lamplicht en werd het grote boek geopend met woorden als…