Alle inzendingen over het juk van verdriet

Voor goed verdwenen uit mijn leven en dat is niet te bevatten.…

In Nederland voelt iedereen het juk van Zalm met zijn beperkte huishoudboekje. In stilte uit soms menigeen een vloekje. Toch zwichten we voor Europese druk.…

Maar zíj droeg het symbool van onderdrukking: een hoofddoek, waar het juist over het juk ging waaronder vrouwen zuchten wereldwijd. Zo’n hoofddoek, nee, da’s echt geen vrouw gegund. Een stofdoek, dat had dan weer wél gekund.…

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen waarom de dingen de dingen moesten zijn, liet mij in nachten vaak het sublieme lezen in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn. Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen, brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen. Tijd leerde mij hoe ik zelf grenzen moet trekken tot…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

De nacht die kwam was al een warme nacht een waar ik nog wel een tweede van verwacht. Buiten puft het gras en ook de stenen maar het is geen droeve nacht voor deze of gene. In nachten zoals deze hoeven we ons niet te verliezen er is opblijven, lang gaan lezen om voor te kiezen. Laat dat klavecimbel in je hoofd er maar los deze week loste ik…

Hoe vaak kwam je al niet gewoon door de deur binnen met een glimlach op je snoet zoals ik je heb ontmoet. Ooit waren we bekende vreemdelingen voor elkaar vervolgens nu alweer vele jaren en weken een paar. Gelukkig en liefdevol zoals jij mijn hart altijd verwarmt mij met al mijn nukken en streken, enthousiasme omarmt. Toch hoor ik ook bij tijd…

Is het deel van de complexiteit van leven eindelijk weten hoe lang je lot nog is gegeven Ik weet waar ik vanmorgen al had moeten zijn, het lot besliste anders al gaf dat zielenpijn. Ik leunde vandaag wat op de tijd en zie de dag van vandaag zijn we bijna kwijt. Is nieuwsgierig zijn naar hoe het echt zit niet een ader een lader van je gemoed…

Als ik slaap ben ik als trilling in verre oorden, verneem ik woorden van zuid en noord, als door een open poort zie ik de grote beer naast de kleine ook diep in slaap iedere keer. Zie ik slaperige andere sterrenpracht gedurende de lengte van menige nacht. Wat morsen ze dan voor mij te zien en horen vanuit de maan als het desolate wit, naast…

Oud zijn, heel goed beseffen hoe jong zijn was en nu nog is, ik het gelukkig van geest nog ben. Moet je eerst oud worden en kunnen lijden om over andere tijden te kunnen belijden. Het is zien, horen en voelen van leven. Het is ontdekken en ontleden van het zuigende ook de vogels leren verstaan in hun ochtendzang rood oranje en roze durven dragen…

Ik heb twee gezichten Één is altijd blij Ik lach, ik ren en ik spring Maar dit is maar een deel van mij Je zegt dat ik zwak ben Dat ik mij aanstel Voor confrontatie weg ren En dat klopt ook wel Dat komt door de andere helft Die met pijn en verdriet Die is alleen van mij De helft die jij nooit ziet…

It's B-Day, Back to Splendid Isolation Bevrijd van Brussels juk en de EU Met Branie en Bravour kwam Boris' zege Het middernachtlijk uur is slechts Uur-U Westminster zwijgt nu net als de Big Ben Met stomheid is geslagen, zonder end…

Dwalend, als een schaap zonder herder ben je op zoek naar het ware geluk Je zoekt het alsmaar verder met op je schouders een loodzwaar juk Je bent kapot van angst en verdriet je ziet geen licht meer in het duistere dal omdat de goede herder je niet ziet en die, voor je gevoel, nooit meer komen zal.…

Met alle kleuren van verdriet zag je de stilte bij de boom eenzaam op het oeverland het zoetwatermeer spiegelde ontzag voor de dichtershemel waar jij soms koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte dikwijls metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte alleen…

Ik stamp de boerenkool, verdeel de worst. Natuurijs glunderde in Overijssel en Groningen. Op wegen grijnsde ijzel. Nu is het weer voorbij, dat weekje vorst. Écht winter is het pas, denk ik bij ’t eten, als men in Friesland ijsdikte gaat meten –…

in kleine porties is het beter te verteren je zou stikken in een bord vol het smaakt bitter als uitgekotst gal resten in de put moeten met grof geschut worden doorgespoeld dat is al ik hoef niet meer…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

De wereld draait steeds haar rad van de tijd vóór mij – Ik word duizelig.…

Je wordt pas echt gehoord echt gelezen pas echt gezien als je er niet meer bent! `Je suis Charlie´ echt!…

De buitentemperatuur is nog niet laag genoeg slootwater in plaats van ijs omringt de boeg. De dag voelt als grote rimpeling in de sloot een die ons alvast laat ruiken aan de dood. De wintermaanden hebben gedragen en gebaard hebben ons als voorjaarsboden aangestaard, wensen nu eveneens met het daglicht te spelen, al wilden krokussen deze zonnestralen…

Deze ogen waren de triestere van een hond geworden ze braken een voor een om het leven langer dan even. Leefde er even geen volgster, laat staan vriendin in haar resteerde er enkel nog het gebaar van er zijn zo waar. Ken je dat gevoel dwars doormidden breken als riet, dat gevoel van even zie jij sterk als je bent toekomt niet. Heeft intens…

Laat de zwerven z’n juk maar dragen, Terwijl wij om méér en méér vragen. De wereld draait rond, vol met dwazen, Die zich nergens meer over verbazen. We heffen, blind, de champagneglazen, Zelfs nu de crisis maar door blijft razen.…

Een pastoor uit Kerkrade. Ging bij zichzelf te rade. En had door dat hij op jeugdige jongens viel. Hij was, zo gezegd, tevens een pedofiel. Maar ook de eerwaarde kreeg genade.…

Ik heb je neergelegd in een bed van zand. Jouw naam gegrift in steen. Blauw als het water waar je zo van hield. Zo lang, zo lang alweer geleên. 'k Beleef nog altijd die momenten, van hoe ons samenzijn begon. Ik kan ze niet vergeten, omdat ik toen mijn leven, pas leven noemen kon. De jaren die verstreken zijn, maakten van mij een oude vrouw…

Aarzelend druppelde je binnen. Schuchter als woestijnregen, een frêle,ranke nimf met herfstig rode lokken. Zal ik een ei voor je bakken ? vroeg ik zeldzaam serviel en kuste de zorgen uit je ogen van kostbaar groen opaal, jouw kinderen waren weer eens ziek, je man van mos leek wel verdwaald in werk en matinale dronkenschap. Later lazen…

Waarom zou je niet spreken over je verdriet leg die jas van zwijgen af het verzwaard je schouders je leeft zo geremd bewandel openbare wegen denk niet dat verdriet alleen bestaat wanneer het wordt verzwegen als daar pijn en zorgen zijn het er al vele jaren is deel gerust in alle eenvoud jouw veelvoud van hetgeen jou al jaren droevig…

Alles wordt stopgezet De deur vergrendeld Ongeloof werd op de Voorgrond geschoven Onbegrip als een juk ervaren Waarom…..…

Mensen lopen gebukt, als ware het onder een zwaar juk, mensen kijken naar de grond, alsof er geldbedragen liggen, mensen lopen gehaast, alsof de trein van kwart voor drie moet worden gehaald, mensen lopen met een gezicht van ouwe lappen, alsof ze de globe op hun nek hebben hangen, mensen zijn onvriendelijk,…

ze vlogen binnen wolken schaduwspreeuwen voor de zon zo ver het blikveld kon bestrijken werd het kijken, naar een gapend zwart gelag vanuit die onbestemde sfeer ging elk keeltje zwaar tekeer blue monday krijste hard en zwaar: misbaar tot op het juk althans zo leek het me, maar hier hier schommelden gedachten op het wit van dit…

Haar hoofd zo vol van zorgen en het hart zo vol verdriet ik kan alleen haar tranen drogen maar problemen oplossen niet Het is me echt zo zwaar te moede wanneer ik haar verdrietig zie een arm om haar schouders leggen haar hoofd huilend op mijn knie En mét haar huil ook ik mijn tranen heb net als zij slapeloze nachten 'k heb nog steeds…