Alle inzendingen over het massaal uitvliegen van eendagsvliegen in het zomerse avondlicht

De wijzer stopt en ik doof het avondlicht. Ragfijn Rank en sober Kruipen mijn gedachten naar een dwalend aangezicht wat ooit had geklopt is roemloos gezwicht Verzachtend glijdt haar glimlach weg alsof ze zegt "doe maar, doof het avondlicht" de wijzer stopt…

kleuren van de dag verdwijnen langzaam in het mooie avondlicht…

Geef nooit het hele hart , want liefde zal nauwelijks iets waard zijn voor hartstochtelijke vrouwen, als alles zeker lijkt ; zij houden er niet van dat het van kus tot kus verbleekt ; alles wat lieflijk is, is maar een kort en dromerig genot. O, geef het hart nooit onverkort want zij, wat men ons ook verteld, leggen hun hart in het spel.…

mijn avondlicht brandt boven wolken een glansrijk weerkaatsend leven…

we hopen is massaal slachten globaall verlopen…

Toch is dit een uitnodiging voor de gele ganzerik om heel zijn verlangen niet te begraven in het avondlicht dat straks ook weer de velden toe komt dekken. Wat een geluk dat er ook nog zonnebloemen te koop zijn op de markt want hier kan ik niets plukken, niets vergaren.…

Denkend aan het uitvliegen van kinderen, gebeurde bijna hetzelfde met dat verschil dat er geen water bij te pas kwam ze stapten hun eigen leven in, leeg was het huis.…

Dag lezers, Als ik m’n oude werk weer eens herlees, Ben ik geneigd excuses aan te bieden, In navolging van die bekende lieden, Zoals Lil’ Kleine en laatst Glennis Grace. Hoewel ik het graag anders had gewild, Was ik voor Rutte vaak nog véél te mild.…

de velden hun handen terwijl de oude eik de ogen sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een samen stil, massaal…

Ranke zwanen hals aan hals wadend in wolken luchtende uiterwaarden welt het water wijd de zwanenzang in stille huid het water de halzen onder het spiegelende oppervlak avondlicht op witte huid wind waait weg in een vederlicht vergezicht de dag is gaan liggen in het laatste avondlicht verstild in magisch geluid.…

Wellustig monstert hij haar vormen in het schaarse avondlicht Voelt het vuur van al zijn zinnen maar herinnert zich ook zijn jicht…

Wellustig monstert hij haar vormen in het schaarse avondlicht Voelt het vuur van al zijn zinnen Maar ook die verdomde jicht…

Dat virus is bepaald geen kleinigheid, Je moet er dagenlang van hoesten, niezen, Je lichaam krijgt het aardig voor z’n kiezen, En voert met koorts een lange, zware strijd. Er komt vooraf nog één symptoompje bij: Eerst ga je hevig aan de schijterij.…

in Krachten der natuur spelen met het water wind en zon De herfst nadert met wilde schreden zij sluit de oogst van zomer toe…

Kantelt nu de zomer naar een roestbruine herfst ouderdomsvlekken kruipen door een sproetengezicht purperrode neuzen, kil-rilgevoelens. Gorgelende radiatorgeluiden schemerlampenromantiek op een vroeg aanvangsuur een rappe vleermuisvlucht dringt door het laatste avondlicht.…

laten we uit vrije wil stilstaan bij dat wat we hebben en bij dat wat we verliezen door nog meer te willen zo’n auto die nog sneller kan zodat we nog eerder ergens komen – zo snel dat we de klap niet eens meer merken of horen als we de bocht uitvliegen tegen die niet meer te ontwijken bomen gedwongen stilstaan en alles alles…

Adolf Hitler dacht dat de Joden hem massaal wilden verstikken...…

avondlicht, gesproken of gezwegen of zoiets als geluk een manier van reizen of waar je vliegen kan in winterwarmte naar verwondering…

Ik kus de tranen in je ogen Je laat mij ze doen opdrogen Ik wilde je geen pijn doen In die allesvernietigende zoen Ik kus de tranen in je ogen Je laat mij in liefde dogen Ik wilde niet tegen je liegen Je laat mij eindelijk uitvliegen Ik kus de tranen in je ogen Je laat mij ze doen opdrogen Ik ga nu in liefde bloeien Je hoeft mij niet…

ik denk nog hoopvol dat het zomer is maar spinnen weven al hun herfstgordijnen ze wachten in de fraai gesponnen lijnen Tot een insect zich dodelijk vergist wanneer een najaarsstorm de kleuren wist uit bladerkronen zal het bos verkwijnen en telkens weer bevangt mij droefenis om dit massale sterven zonder pijnen ondanks de warme zon krijg…

de insectenzee golft omhoog verstart even en strijkt massaal neer…

De dijk, de duinen en de zee, rustig deinend water, kabbelend in avondlicht van ondergaande zon. De dijk, de duinen en de zee. De dijk, de duinen en de zee, aan de horizon een schip, silhouet in avondlicht van ondergaande zon. De dijk, de duinen en de zee.…

Onvermoede Dood kom dichterbij, herinner Elcerlyck zijn pelgrimage er is een invallende winter er zijn veel eksters op het land Tekenen waarvan ook al weer…? Vanuit besneeuwde woestenij en vanuit water bereiden snelle vogels trektocht voor. Ze stijgen op, met licht geladen en met dodelijke regenbuien op weg naar steden explosief Elk…

het thuisfront van de mobieleeenheid is ook een belangrijk geheel zijn eventueel ziek of overlijden kind daarvan betekent heel veel hij zij moet dit alles verwerken dan zoveel kabaal op straat de baas roept eropaf straks is het te laat de demonstrant moet zich houden aan de voorgeschreven regels beluister de burgemeester…

Ja ik weet wel dat het pijn doet nu je kinderen uitvliegen maar GENIET toch van ze laat ze gaan in hun eigen ruimte Ja soms vallen ze neer met een smak op de grond maar je bent zelf ook vaak gevallen het bleek niet eens zo ongezond Ja ik weet wel dat jij ze wilt behoeden voor de fouten die je zelf hebt gemaakt maar leven is geen leven…

Massaproductie door bewoners van het bos met laag hartritme.…

Mijn leven zat er toch haast op, 'k ben maar een eendagsvlieg'.…

Dan had ik u nooit bevend meer omvat, Nooit meer uw haar gestreeld, zijn geur gesnoven, Met u nooit meer door zomers blijde hoven Gedwaald of laat door de avondlichte stad.…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

's Avonds in mijn rozenhof Blijft het avondlicht gevangen In de duizend roosjes hangen, Rodend roos en rozelof. ----------------------------------- uit: Laatste Verzen (1923)…