Alle inzendingen over horizon

GEBEDENRATEL De reiziger wil zich herinneren de droge kale lijn van de horizon waarop de plekken waren waarmee hij verwant kan zijn Hij ziet het land weerspiegeld op de wolken, terwijl de trein traag kronkelend bergen bedwingt de wind 'n onbestaanbaar lied zingt Hij houdt niet op met verlangen naar verlies en missen, opdat zij altijd…

ik zie je in de vloed het opkomende water mijn voetstap was een groet van gisteren voor later witte huiver kleurt je jagen op het grijsgroen van de golven net als wolven die hun prooi belagen je stroom wordt trager als je strandt op zand de duinrand is je horizon een schepping van Gods hand met wisselen van tij maak je me blij,…

Verlangens stijgen op, tot voorbij de horizon, alwaar ze verdampen. Mensen kunnen stromen. Zijn levendig als stoom. Schijnbaar dood als ijs. We zijn levend water. We zijn druppels. Zijn oceanen. Jij en ik. We komen en we gaan weer. We zijn zeer veranderlijk. Tesamen zijn we één. Zijn voortbestaan.…

Het mystieke liefdeslandschap verstilt zich in zacht ruizen van dromen achter de horizon uitgestorven dieren komen tot leven in emotionele visioenen over de toekomst Verre landschappen in de verbeelding laten een spannende wereld zien je proeft teder zachte genegenheid bij vreemden die op vrienden lijken jong en oud, verleden en…

De horizon houdt daar niet op, we zien je alleen niet meer. In ons hart leef je nu nog voort, die pijn, het doet zo’n zeer. Wij zullen vertellen wie je was, je karakter en je aard. Super opa is niet meer ... Een behouden vaart!…

Hij deed niet aan halfnaakte waderij In parkvijvers van het noorderplantsoen 't Was ook geen losgeslagen dwalerij In 't centrum van de knusse oude stad Waar allengs verder aan de horizon De bouw steeds minder sprak tot de verbeelding De kubussen van uniform beton En polychroom glas, bij het oud station Sinds mijn vertrek naar de rijzende…

Zeil maar weg de wijde wereld in Laat al het oude achter dit is een nieuw begin Zeil maar weg leef je eigen leven Wees zo vrij als de vogel die zich op de wind laat zweven Zeil maar weg de horizon tegemoet Kijk niet achterom wat voor je ligt is goed Zeil nu dus maar weg over de azuurblauwe zee Ik zal je enorm missen maar in mijn…

Verdriet verbleekt door de kleur van een roos, witgeschilderd door de horizon.…

Tot over de horizon hing rust van je slappe vleugels, monotoon dood.…

De grote zee schuimt onstuimig De schepen worstelen zich er doorheen, duiken steeds weer op uit de golven op weg naar de haven die het wilde water temt De vissen vliegen uit de handen van de schippers snel aan wal, tot hoge stapels onder de bruinrode hemel van de ondergaande zon en de schepen veren op Aan de donkere horizon droomt…

De horizon vervaagt de dreiging op de woeste zee van gezichten het bespringt mij en beklemt mij de noeste tree naar de gerichten over het gelaat dat voorbij ging Steeds als ik bijna kolkend omkom doemt daar het laatste silhouet van schuimend wit en schamper wit het vers opengevouwen bankbiljet betaalt mijn geknakte ouderdom Martelend…

De blauwe lucht Een oase van rust Een vogel zingt zijn prachtigste lied Dat langs de wateren voorbijschiet Onbezorgd Vol goede moed Leven in voorspoed Maar dan opeens vanuit de horizon Een zwarte lucht dient zich aan Woeste golven doemen op vanuit het water En vogels stoppen met het getater Eén moment Het omslagpunt is daar Zijner…

Achter de horizon verdwenen Een gouden zon, mochten we vandaag weer even lenen... De maan komt op schijnt over't donker van de aarde... Ik schat de zon en ook de maan op juiste waarde... Sterren, overdag niet te ontwaren De hemel bezaait, ik kan het niet verklaren...…

Het land een diepe kou die donker wolken kwast sneeuw en hagel rijpt dwars op de horizon. De mens een zwoegen dat zucht onder het juk van zonloze dagen lood de verpulvering tot as. De lente een leven dat niemand nog kent begraven is in grond als gewapend beton.…

ik wist de zee in krullend water zag de kleuren later het witte schuim schreef keurig schuin zijn regels op het zand in grijsblauwe tinten lijkt de hemel te blinken aan een verre horizon waar lucht en aarde elkaar nevelig raken licht regen helder op donkert een zware bui zijn schaduwstrepen in het eindeloos ruime sop…

Zij ontkent sinds kort niet meer de drang naar het verkennen en naar een ruime horizon Waagt nu weer een zoektocht naar verloren momenten en een schaduw van geluk De wind ruist de stemmen weg die haar terugroepen naar voorbije oorden Zó moet zij de teller verzetten en het verstand op nul het zicht op oneindig Naar de hoogte van de…

jij hebt dat herfstige in vale kleuren de volle zomertinten verschralen naar het grijs intense van een verre horizon je lach trotseert de elementen en is de lage zon al gepasseerd je pas mist het joyeuze voorzichtig stappend op het nevelige pad nog oogsten lange schemeruren de laatste kleur van het seizoen maar winter kraakt…

Een bloeiende sinaasappelgaard gloeiend in het oranje eerbetoon overgebracht door de wolken boven een veel te hoge horizon Ergens daarachter een dansende Medusa Vurige slangen, wijds uitgewaaierd, hun veelstemmig gebed diep galmend hun honger verzadigd of vergeten Het blinkend schild blijft achter op weg naar haar beeldentuin ondanks de…

De avond opent zich met kruimels maanlicht sterren als kastanjes vallend uit alle bogen van de horizon. Het vuur laat zich niet vangen de nacht rust in haar handen lilalinten strijken door de nacht een onzichtbare schaduw houdt de wacht. Daarachter ligt de wereld open.…

weer heb ik geprobeerd mijn horizon te verticaliseren het is mij niet gelukt droeg stenen aan voor babel talen spraken vloeiend hun cement op weg naar het ultiem moment maar woorden braakten stilte uit wij raakten onze hoogte kwijt in een chaos die geen hemel kent erosie heeft de klus geklaard ambities kennen weer hun aardse plaats…

Eindeloze verten breken aan, de trilling aan de horizon bergt een keten van beloften, elk een suizelend pijlschot ver van zijn vervulling vandaan. De wereld is van zijn dode schaal ontdaan en sterrenvelden ruimen naar het westen: de poort tussen het nu en het ooit is in zijn eerste oorsprong opengegaan.…

De ochtend ontwaakt door nevelig licht ben ik aangeraakt mijn blik is gericht op het wolkenland waarachter ik mijn schepen verbrand kleine deeltjes as,door de wind verjaagd, stukjes verleden verdwijnen vertraagd, tot zwarte stipjes... aan de horizon als in een film die langzaam vervaagd nu ik zie ze nog staan maar kom ze denk ik nooit meer…

Voetstappen over het zand hebben mij meegenomen waar de horizon het water verbrandt waar realiteit verandert in dromen Voetstappen over het asfalt dragen mij op handen waar de nacht valt en waar vogels landen Voetstappen over het gras observeren mijn gezicht wonden die ze genas en bundelt zij het licht Voetstappen veren op Blijven…

Je duldde geen horizon geen weg uit ’t verdriet een glimlach of de zon je zag ze beiden niet je kwam bij me terug in emotieloos vragen het eten was bedorven de rugzak niet te dragen je kon niet tegen tegenslag jouw moeder was gestorven in een akelig zwart verleden je hield niet van ’t heden vond al mijn woorden laf de strijd werd…

De ligstoel horizon gericht ontspringt het verticale dat weerklank vindt in een gedicht waar mens en Schepper elkaar kruisen. Het licht te fel om in te kijken straalt warme gloed. Een straaljager doorbreekt het hemels blauw met witte strepen. Opeens verschijnt een tweede die hem kruist. Heer dit is geen toeval meer.…

het feest van geboorte vergeet de ongeziene schaduw van het tijdelijk zijn jeugd verkent zijn grenzen voelt de pijn van het bestaan zonder ooit besef te kunnen gaan pas als licht en donker keuzes gaan bepalen komt de finale aan de horizon ik heb de schaduw in mijn handen vol beschenen door de zon nog breek ik er stukjes af maar…

De nacht stoot haar adem uit over het land een mistig verlangen hangt in de lucht de horizon glinstert in zwevend zilver de dag druppelt binnen op het gras in v verbinden zich de wilde ganzen het seizoen toont zich in de vlucht op het pad dansen vrije blaad’ren in de armen van de vroege bries overtuigend geluk maakt zich meester in…

En toch hoop ik dat ik ooit een lichtpuntje aan de horizon zie Ooit zal het misschien beter gaan Ik hoop... Dat het dan voor sorry en berouw niet te laat zal zijn...…

de zon speelt spiegelt zich trots in watergolven zeilen tekenen de horizon een windvlaag, een bewegen het bootje gaat overstag rode pompeblêden sieren het blauw en wit de Friese vlag ik lach mijn zorgen de vreugde tegemoet net als de visser die een goede vangst doet nu is veel dichterbij in dobberend geklater geen pijn bij een…

toen ik nog kind was tilde ik de zee op alles lag stil, alles was groots de mooiste kleuren bogen hun rug naar de overkant; daar ergens lag Engeland, Ivanhoe en een leeuwenhart ik sleepte rivieren mee, legde me neer tussen kussentjes van duinen en koortsachtige jongens hoorde het klapwiekend lichaamgeklater van de horizon, klaarwakkere…