Alle inzendingen over iK WIL JOUW VOETEN

ik zag je glans wegdrijven op het zanderig water, ook je trots want je hemelde het blauw naar grijs aan jouw voeten schuifelt nog wat hoop in de gedaante van rot hout, maar je poort blijft voor eeuwig gesloten onklaar gemaakt en ingehaald door de tijd jouw kleur zonder vernis maakt je elk seizoen doffer het lijkt of onze sporen…

aan jouw voeten pasten nooit de schoenen die jij koos jij wilde best vriendinnetjes zijn hun negeren deed je pijn altijd was er wel de kring met handen vast jij stond er nooit tussenin vaak keek je in de spiegel naar de dingen om je heen voelde je moederziel alleen maar eenmaal buiten wist jij de natuur met een stralende lach…

ik lig aan jouw voeten jij kruipt in mijn hart breng jou naar het licht weg van je smart en van jouw gevang verwarrend verplicht geneest toch mijn liefde houdt traan in bedwang verborgen je lach te diep in jouw ogen vingerzacht voelend de pijn om je mond lief ik jou teder met handen voorzichtig stromen van leven maken gezond jouw…

Het is toch zo vertrouwd Jouw warmte in mijn bed die ik zo koester en bemin Het friemeltje aan het voeteind met jouw voet daar tussenin Onze eigen kussens strikt gescheiden op het matras Het vaste ritueel van ieders avondplas De strijd van het erin gaan in de winter haast een hel Jouw zachte ademhaling en de snurkjes die ik tel Gesprekken…

Liever had ik jouw voeten, Zo, zonder sokken aan. Zo, 's morgensvroeg als ik je thee bracht... Stiekem even kietelen... Daar hield je niet zo van. Waar bleven al die sokken In al die vijftig jaar... In stoffige dozen... En rommelige laadjes. In de vodden of de vuilnisbak. Weggegeven hier en daar Gedragen, versleten.…

Deze antieke Globe is helemaal van mij; dat meen ik écht want mijn lieveling zei: “Ik heb deze wereld aan jouw voeten gelegd…”…

Een kop draait op germanismen, narcismen, zonaanbidders, ze steken net zo lief jouw voet als een theezakje in kokend water. --------------------------------------- uit: 'De laatste metamorfose', 2004.…

de zonnemond kust het avondrood minnestrelend op zachte appelwangen van bevriendheid stroomt warmte dorstig aan de oever van jouw voeten als je stille paden loopt waarop dromen verdelen tussen duizenden zandkorrels rijs jij op als Afrodite blootsvoets één met de golven die je lichaam strelen vriendschap bindt ons samen beroert het…

gembersmaak in verkouden stuifmeel lucht wierook damp in vervlogen avond lust ik droom de man die jouw voeten kust verzengende hitte in het hete zand slangengif in gebeten liefdes wond blaren op je verschraalde lippen mond zweetlucht in versmeltende liefdeskoorts hartstocht op een te steile helling ik droom de man in die vertelling ontlading…

het was onaards de plaats waar ik jouw voeten waste er was alleen een lichte plek de wereld heel ver weg er golfde zee in een mildheid zonder overheersend kuiven zij bloeide blauw op het witte strand van schelpend zand een zilte zon scheen magisch licht mystiek weerkaatste in je blik wij voelden de nabijheid van het paradijs…

heb gezocht naar de vertwijfeling van jouw taalsprekende houding, je gezicht gekeerd tegen mijn uitwaseming reikte verder dan de lattenbodem van ons beider, ik lag verstomd na al die jaren en vergat de stem in mijn gesprek jouw voeten schoven naar de mijne in een klein gebaar van nood zelfs kleine repen licht tilden jouw trots van het kussen…

Je leerde me de trucs je toverde met woorden heksensabbat lag aan jouw voeten nu kom ik jouw verzieken met mijn formule: als een python slinger ik rond de strakke panty van het duizelingwekkende zwart achter het zwart waar je de grot van Heimdall de Witte verbergt de donkere geopende Oergrot waar ik eeuwig in en uit kan nu jaren…

hakken tikken spanning in de stilte echo geurt je dichterbij uitdagend kijk je naar de mannen winnaars dromen zich al rijk je blonde lach kleurt warmte ogen zwierig in hun blik handen zwaaien al je charmes omdat hun wereld aan jouw voeten ligt je vleugt een lach in het passeren zie je wiegen uit mijn zicht spanning wordt met een applaus…

je raakt terwijl ik door de branding stap jouw voeten in de oceaan zijn slechts een zee met golven en wat wittend schuim van mij vandaan lange benen stappen trots door zand en op de rots je blik voorbij de horizon treft mij in ondergaande zon gedachten dansen rood geboren uit dezelfde schoot je beeld wordt zichtbaar in de schemering…

voeten ter verdediging van de eeuwigheid…

De mens is hier om enkel zichzelf kom laat dus zichtbare levenslijnen op koorden ook jouw voeten dragen strek gerust je armen uit en loop ken ons, ken dit zoekend evenwicht. Achter noch voorwaarts, alles mag als je stil blijft staan ben je nergens.…

Ik volgde eens een sleepspoor dat ik zag En daarna vond ik jou Met een rugzak te zwaar om te dragen Toen wist ik dat ik helpen zou Ik knielde bij jouw voeten neer En pakte toen jouw tas uit handen Ik wilde er wat overbodig gewicht uit halen Want de zwaarte ervan had jou doen stranden Maar die tas bevatte jouw hele leven En alles had een…

wereld zonder lach juist het fragiel wit gezicht dat trilde door onderkoelde emoties werd door het publiek totaal gemist in deze drukke entourage je vlamde nog eenmaal in de grote finale waar ieder de gekregen roos aan jouw voeten legde je dankte hen met tranen in je lach die altijd liefde zag…

we lachten speelden met lange schaduwen die onze benen maakten in de lage zon donker contrasteerden ze op de witte stenen muur van de buren jouw voeten raakten net de rand ik bescheidener in lengte maar gespierd de overhand we liepen alle passen hinkelden en sprongen hoger dan ooit moesten vreselijk lachen hoe onze schaduwen…

wat een mens vermag Leef je uit in verre reizen zet met mij de eerste stap naar dat heimelijk onbekende tot de kern en omgekeerd Ik schenk jou een sterrennevel blauwer dan de diepste zee Overal waar jij jouw voet zet reist de hemel met je mee Neem dit aanbod – bron der liefde aan als een verloren schat Drink mijn zoet gerijpte nectar…

Iemand waagt het jouw voet te lichten. Je snauwt en bijt en de dwarse mensen vallen neer.…

Je takken staan zwaar in de lucht, oud en wijs Je bast geeft een zucht, gebarsten en grijs De wind waait door je laatste herfstbladeren Je leven stroomt door je aderen Je leeftijd loopt in ontelbare jaren Overleefde zoveel gevaren Veel heb je gezien in lange, langzame tijd Je wantrouwde de mensheid Natuur moest wijken rondom jouw voet…

Dan wilden ook jouw voeten dansen zag je eekhoorntjes voorraad begraven winters boden volop knusheid en warmte. Er was geen bestorming van rouwbrieven wel die twinkel in je ogen aan het ontbijt.…

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…