Alle inzendingen over in één ademtocht

Eerbiedig sta ik bij de plaats waar u ligt innerlijk verscheurd bij het afscheid aan uw vleselijke resten Eén voor één hebben uw vezels uit huldebetoon uw vlees laten kraaien uw laatste ademtocht geleid Nu zwijgen de lippen Stilte heerst straks ook als uw onderkaak -als was het in een verlaat afgrijzen voor de aanschijn des doods…

Op aarde is zwaartekracht, die houdt ons hier gebonden. Het kostte niet veel tijd om van jou te houden. Maar om je te vergeten duurt een eeuwigheid. In de stroom van de tijd hebben wij samen geleefd. Een moment in het bestaan van het universum. Kijkend op de eeuwigheid was het niet meer dan een zucht. Een nevel die even verscheen en zomaar…

Als mensen slapen zingen de ademtochten de dag is gedaan.…

In doodse Stilte Raast de Wind Het wijde Landschap door En onontdekt Door Boom noch Blad Blijft zij de Onrust voor Die dra haar Zijn doet voelen De Schaduwen van Wolkomtrekken Raken ‘t platgeblazen Gras Maken Kleur en Vorm en Plekken Waar de Stilte eerst nog was Tot ook ‘t gladde Spiegel water Door onzicht’bre Hand beroert En een blijvend…

Niets meer voelend van je omgeving niets horend niets denkend, niets, tot ook niets overgaat in de doodse stilte die volgt na je zachte ademtocht. Ik laat je los.…

van buiten komt het en omvademt ons zoals een ongeziene hallucinogene mist die ademtocht na ademtocht zich afzet, condenseert en druipsteen vormt totdat een samenstel ontstaat dat als vanzelf de plaatsen kiest waarheen gehoorzaam onze allersnelste voeten gaan tot ze ijkoud en dan van marmer zijn. -------------------------------…

waarin de vogel vloog omhoog een ademtocht het blauw nabij een laatste zucht naar jou van mij…

Vóór ik haar had gezien, was dof en koud De zomerse natuur, zo warm en licht, - In 't beekgeruis hoorde ik geen stille kout, Voor mij was bloem noch star een zoet gedicht; Haar lief te hebben, werd mij tot een plicht, Toen ik haar 't eerst en lang had aangeschouwd, - Elke ademtocht was slechts aan háar gericht, - Zij scheen me éen enkel wezen…

Wij volgen éen voor éen hetzelfde pad, en worden met dezelfde maat gemeten; ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten zoals hij bij zijn eigen vader zat: straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten hoe machteloos ik hem heb liefgehad. -------------------------------- uit: 'Onmogelijk geluk', 1992.…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

wat komt er na de laatste ademtocht die ik nog hoor? vindt zelfs de mus een huis en tsjilpt ie in het koor?…

'k Fietste op een frisse winteravond over de lange eenzame landweg volgde een kleine warme luchtwenteling de oneindige troosteloze ruimte had één starre droge ademtocht maar een soepel balletneveltje danste speels voor me uit de gitzwarte akkerzee welfde gedwee tegen de lilliputterboompjes van houtskool bij de nòg grijze stramme westelijke…

~ Verlost van vlees ~ Geweekt in hartevocht ~ Ik zie je pijn ~ Door mijn laatste ademtocht Waar ben je? Je sterven sloeg me neer Is er nog leven? Mijn God, wat doet dit zeer ~ Ik ben hier, mijn lief ~ Mijn lippen op de jouwe ~ Ik kan niet weg ~ In dit stadium van rouwen Kon ik maar één keer...…

de prinses vaart voorbij herfst en lente versmelten tot zacht buigzaam wittebrood slaven van adem ontzeggen zich geen enkele ademtocht deze symmetrie is verkwikkend…

De morgen gelijk alle andere ochtend na ochtend elke dag opnieuw Gelijk, exact onomkeerbare strijd Alle hens aan dek, want in een oogwenk een snel ogenblik was de wereld weg Mijn leven nam een wending, onvoorzien pijn en verwarring schreef ik van mij af Misverstanden grote barrières Alle hens aan dek, want een snelle blik kan…

'T was toch jou met wie Ik liep. Vingerverstrengelend Jij praatte. Woordjes letterend Ik luisterde. Over kleintjes was het Niet.…

. terwijl de wind gedachten draagt blaast de wereld mijlenverre tongen over zee duinenblond verkleurt tot natte korrels stil verdriet; het gaat zoals het gaat iets anders is er niet niet meer dan witte momenten in jouw oude dag niet meer dan een hand die liefde draagt, gestreeld langs diepe groeven (mama)…

Je had je ogen open, maar, na je laatse ademtocht deed ik ze voor je dicht!…

Eens, niet ver van hier, zal op het kruispunt aller wegen het feest van de ontmoeting zijn, dan vloeien droom en daad, als milde regen in elkaar tot één, niet zichtbaar leven.…

ik je in mijn hart zit je veilig geborgen en liefdevol gekoesterd voor altijd samen één ...…

Negen maanden waren samen één ja lange tijd vormden wij één geheel. Negen maanden samen jij en ik onafscheidelijk géén ogenblik. Veel meer liefde had ik je nog willen geven maar jij koos voor een ander leven. Nu gaan we samen verder in één hart samenzijn en toch apart…

Vlindervrije lucht Afscheid nemen van de dag Gestorven vleugels…

Eén keer teveel gebroken zal ze nooit meer zo dichtbij komen. Verloren loopt ze ver weg van die plek in steen, verhard heeft ze het overleefd. Getekende woorden branden in haar ogen, te lang hebben stemmen gelogen. Ze probeert haar angsten te verbranden, maar ze verassen bitter in haar diepste bergwanden.…

één is er niet twee wel en drie en honderd maar dat ene is verdwenen ravijnen dorens duisternis geen antwoord op haar roep kuilen huilen droefenis een halo in de troep de weg gaat hoog en ver weg van twee tot honderd maar liefde klautert verder de berg af tot verwonderd voeten vallen over waar was je…

kijk naar mijn handen en zie hoe de nacht zich verzamelt in’t woordgestamel van de wind naamloos gegil op warme monden zo zwierven wij samen vreemd vingers jaagden stormen naar zich toe en werden in sneeuw begraven kijk naar mijn handen en zie wie ik ben in de voetstappen van beenloos bewegen…

verboden handgebaar in het verhaal van een stad vol levende dode bloemen je was te jong maar jaren ver vooruit voor het oude stof van verleden geboorte jouw raam opende geen erbarmen maar beet de verminking te rood belicht in jaren vol haat ingeademd gezicht er was geen wind nergens wind enkel zwavelzuur en één…

ons weer te verenigingen wachtte er een meedogenloos mijnenveld Ook Checkpoint Charlie bleef gesloten en verbood ons om weer één te zijn ons verhaal heeft evenals Berlijn als Leitmotiv een IJzeren Gordijn…

'k Zou je willen kennen Echt graag weten Hoe jij En ik elkaar voelen Als we samen delen De dingen die Heel mooi deelbaar zijn 'k Pak jou vast Volg de lijnen van jouw lichaam We verstrengelen En komen samen tot één.…

Nog een keer te kunnen zeggen dat ik zoveel van je hou nog een keer je aan te kunnen raken en te zeggen dat ik niet zonder je kan nog eenmaal hand in hand met je lopen waar ook naar toe, het maakt niet uit nog eenmaal je welterusten te kunnen zeggen en je wakker te zien worden. Nog eenmaal ruzie te kunnen maken over helemaal niets, als altijd…

Jij bent één, Ik ben één, Samen zijn we twee, maar ook weer één.…