Alle inzendingen over in duffe dranksessie

Ik ben zo duf als een konijn, toch zou er een andere uitdrukking moeten zijn, want zelden zag ik een konijn, duf en wel konijntje zijn. Echter wanneer ik zo rap ben als een mier, dan klopt mijn gemoed en barst ik van plezier.…

wat tempel er is de geur van zure tepel rebellie zonder hartevuur dove netel kwartel op tafels gedoopt in gierst bij boeren geruild en opgedeeld in kavels besproken niet anders dan gedane zaken in luiletterland duf gepriegel in kantlijnen van schuldeloze burgers met salie in hun gerstenat groene knoppen al uit de tak monsteren…

En als ik in de spiegel kijk, Dan zie ik dat duffe hoofd, Dat zonder enige vrolijkheid, mijn ziel tijdelijk heeft verdoofd...…

Zag u de kroonprins in de Ridderzaal Met duffe kop en halfgesloten ogen? Ach, hij was net uit Sidney ingevlogen En dan is zo’n reactie heel normaal. Of zou de jetlag niet de oorzaak wezen, Maar hoe hij door mama werd voorgelezen?…

December dendert door de dageraad De duffe dinsdagochtend deprimeert Die drammerige d demotiveert Dat dwarsboomt duchtig deze dichtersdaad Doch dankzij diepgevoelde doorzwoegplicht Daagt desondanks dit drieste daggedicht…

December dendert door de dageraad, de duffe dinsdagochtend deprimeert, die drammerige d demotiveert. Dat dwarsboomt duchtig deze dichtersdaad Doch dankzij diepgevoelde doorzwoegplicht daagt desondanks dit drieste daggedicht.…

December dendert door de dageraad, de duffe dinsdagochtend deprimeert, die drammerige d demotiveert. Dat dwarsboomt duchtig deze dichtersdaad Doch dankzij diepgevoelde doorzwoegplicht daagt desondanks dit drieste daggedicht.…

Geen Paaspop, paasvuur, nee, slechts duffe dagen Er was geen tijdslot voor een woonstrip vrij Een functie elders dan? Nee, niet voor mij Geen paashaas zelfs die eitjes aan kwam dragen Desondanks ging ik flink ertegenaan Want reeds vóór elven ben ik opgestaan…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

hoeveel boeken moet je lezen voor je begrijpt hoe leven de zwangere ziel vervormt en deukt hoe vaak moet je beminnen voor je weet dat zuiver wit alleen maar grijzer wordt verlangen doet je dromen van die ene die het duffe stof wegblaast en kleur bekent je ingeslapen dagen verft in tere lentetinten je plots met vurig vermiljoen…

Na de regen straalde de avond En breidde zijn blauwe armen wijduit En hief het lachend gelaat van de aarde Door de dunne nevel van tranen Voor hare fonklende wimpers Weder blozend omhoog; Laat mij zo lachen hemel, En hef mijn ziel tot uw borst, En laat de dampen van mijn leed En van mijn kleinheid en van mijn duffe gedachten En van mijn…

Nu tomateloos en mat op de voorhand hen al zat en nooit meer op de doos bijt hij dof en van de lust bevrijd alleen nog in het duffe stof.…

De eerste werkmieren starten hun auto's al en gaan op weg naar hun duffe werkpaleizen. Ik weet de slaap nog steeds niet te vatten. Onder mijn logeerbedje ligt een boa constrictor te wachten totdat ik niets vermoedend wel in slaap val.…

Die duffe lullen in musea, nooit na afloop een derde helft. Fietsen in een flitsend jack, schilderen, dichten, macrameeën. En sinds kort ook sjokken met van die stokken. Nordic walking en na afloop koffie met gebak. Heb wel zin ze plat te rijden in hun pseudo-sportieve kloffie. Even een versnelling hoger.…

Na jarenlang in het duffe ruim te hebben gezeten Met Maleizen, Tamils en Chinezen, een vreemde mix Deed, eenmaal weer op het dek gelaten De zilte zeelucht mij vrijwel niks, Met de terugkeer naar het vaderland Zijn groene weiden en witte wolken was ik vroeger kinderlijk blij Maar nu maakt het weerzien van de blonde duinen Dat ik slechts bitter…

waarmee hij een saaie aanblik bood uit de radio kabbelden geluiden die op niets bijzonders duidden slechts wat slome variété verder niets zinnigs op de teevee verveeld hing als een dooie mus in de deur de brievenbus het daglicht kreeg de schemerlucht buiten maar niet op de vlucht het was niet droog, het was niet nat zo'n vreselijk duffe…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

mensen passeren mij in de grote inkomhal mensen van alle leeftijden groot en klein een oude dame wordt naar buiten gereden in een rolstoel wie weet hoe lang zat ze opgesloten in duffe lucht, vol apparatuur?…

VLEES, op menig duffe deur heb ik geklopt, Liep menig middernachtelijk paadje uit, Zocht langs de vloer, heb tegen muren aangeschopt, Drukte in blinde hoop op de verlichte vensterruit, Maar steeds vergeefs, hoewel wanneer de maan Vol aan de hemel stond op volle zee, Kwam er een wijsje uit mijn lijf vandaan Gespeeld door Schoonheid in het staminee…

Ze weten wat er in W.O. II aan de hand was Vandaar zeker het idee: aan het gas Jeminee; eerst jaren laten verslonzen En dan dit besluit van die politiekbonzen Of zijn duiven soms geen levende wezens Die door God zijn geschapen Waarom nu willens en wetens Die beesten dood gaan maken En dan dat bloemetje van de stadspartij Ik kan er echt…

Als er een eind is gekomen aan al je dromen dan moet je je ogen openen en kijken wat de mensen de wereld aandoen en dan vraag jij je misschien ook af: "Waar ben ik (in Godsnaam) dat men dat mag?"…

Als de rap  r rapt dat de trap r trapt omdat de fiets r fietst Of als de dicht r dicht dat de rook r rookt omdat de waterkook r kookt Maar ook als de krijg r hijgt Dat de kijk r kijkt Naar wat de hijg r krijgt Vind ik het goed g g rapt Maar al de denk r denkt dat het spook r spookt Is ‘íe  r in g t rapt Omdat alleen de spook…

Zie toch onder ogen geef op wat niet kan de droom is vervlogen wist je al zolang Toch de herinnering aan haar lach parfum, kussen, ogen die je hartslag het bloed gaf om te pompen deed je geloven er is er maar een waarin ik kinderen wil en zolang dat onbereikbaar is ga ik van bil tot bil!…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

aan jou trekt het donker het tekent je gezicht ik wil de nacht verlaten binnentreden in het licht wil je optillen van waar je nu zit de oplossing voor je problemen is wit echter mijn lief je sluit je hart denkt het te vinden in het zwart ik geef je de ruimte, misschien vind je me wel, je heb teveel interesse in zaken uit de hel…

Als ik des zomers, duffe stadswal, u ontweken, Mijn jonge jeugd geniet in zachte hemelstreken, En baad in morgenkoelte en dweep in maneschijn Aan ’t blauwe Sparen of de dichterlijke Rijn, Waar lieve mensen langs de groene heuvlen wonen, Waar ’t hoge woud weerklinkt van blijde hemeltonen, Waar ik de bloempjes ken!…

Duffe mensen op het perron. Boze blikken op de klok. De trein is een kwartier vertraagd. Mensen, misbruik zijn woord niet, -God- vloeken van ongeduld, gejaagd. Een lege bank, een vieze ruit. Ik heb een zitplaats, tweede klas. Mensen kijken stom in kranten. De trein gaat, ik rijd achteruit.…

De grauwe najaarsdag verging in regen en werd, gedreven naar de avond, mat. In 't struikgewas langs het bespoelde pad vielen de droppen bij het nauw bewegen der lucht met zacht geruis van blad op blad. Dan plotseling breekt uit de wolkenvegen een verre lichtval naar omlaag en tegen een gouden kim staat tintelend de stad. Verbijsterd zie ik…

Je duffe conversatie Is éne lamentatie, En nergens zie je licht; Je snatert en je snottert, Je steunt en stikt en stottert... 't Is wat een vies gezicht. Gedaalde metallieken, Failliete republieken, d' Effektenhoek vol vrees; De kooplui in perikel, Heel de aard op een karikel, De wereld op de sjees!…

Je duffe konversatie Is ééne lamentatie, En nergens zie je licht; Je snatert en je stottert, Je steunt en stikt en snottert.... ’t Is wat een vies gezicht! Gedaalde metallieken, Failliete republieken, D’ effektenhoek vol vrees; De kooplui in perikel, Heel de aard op een karikel, De wereld op de sjees!…