Alle inzendingen over inzicht

steeds sneller, bewogen ogen met het licht in zicht, inzicht de droom…

Ik lig wakker Steeds meer in zicht het maakt me wakker steeds meer inzicht…

boedha oosterse god bron van inspiratie rust, stilte en meditatie inzicht…

Want na inzicht wil je wellicht Een gokje wagen. Na inzagen Gewoon doorzagen.…

Prioriteit heeft niets te maken met tijd maar alles met inzicht in je overzicht dan volgt vanzelf in de tijd jouw uitzicht!…

Zoals met alles om je alle ellende te besparen, alle vervelende klusjes doe je best eerst ben je er vanaf; eens je geboren bent is het het beste zo vlug mogelijk te sterven dat ik niet gestorven ben na mijn geboorte is omdat ik tijd nodig had om dit inzicht te leren dat het nu pas begint te dagen is omdat inzicht verwerven enige voeten…

één been in het graf wil hij nog blazen inzicht verspreiden maar het schort hem aan adem en de wind maakt zich meester…

Rust stilte en liefde in mij elke dag een inzicht er bij ik word stil ik luister en ik voel Geluk, en dat is mijn levensdoel…

Dat klare licht Die ene keer – Een groots inzicht! Maar ’t doofde even snel En scheen nooit meer…

de blinde bluesmuzikanten die vanuit hun ziel en inzicht zoveel gevoel brachten dat zij anderen de ogen openden voor hun muziek…

heden, ben ik genood de toren van uitzicht te beklimmen reis met koffers vol vragen en gedachten naar de Vlakte van Inzicht teneinde de wijsheid te zien, te beminnen ik bestijg duizend treden elk bekleed met een zinderende spreuk doch boven, geheel buiten adem aangekomen stel ik de fundamentele vraag is zoeken naar de Heilige…

raap de bladeren, mijn zoon in het woud van morgen ze vertellen van wat is geweest maar vooral wat komt en dragen de vergankelijkheid, het sterven, doch ook de nerven van wijsheid die bevrijdt buig, mijn zoon voor de aarde in bloei vertraag je pas bij het voelen van het zachte mos denk daarbij aan de mensen die onevenredig woelen…

als nevel optrekt geeft de aarde schoonheid bloot ontwaakt in mij heftig verlangen mij neer te vlijen in haar moederschoot deinend op het wuivend graan een bloem om kleuren te bekennen appelboompje, bereid zijn vruchten af te staan grazig als een grastapijt waarover prille pootjes rennen als nevel optrekt krioelen krolse beestjes nog dauwdronken…

in zoete pijn te dwalen door roze rode zalen verwachtingsvol gericht op dat wat kloppend ligt als in een halfopen toren van beschermende ivoren beschroomd stilaan de pulserende kamers binnengaan waar muziek van zoveel jaren door het aanslaan van de snaren tot weerklinkend leven komt, ontwaakt wat was verstomd, dat wat gewist werd geacht…

mevrouw ik min u bovenal om uw verschijning vol van beloften maar minder is dat u meer belooft dan u wilt waar maken echter de aanhouder zal de kennis verwerven die de toekomst draagbaar maakt of op zijn minst inzichtelijk mevrouw ik groet u tot dan…

men beperke zich tot de gebaande weg der oude tao-chinezen men schuwe innovatie alsmede eigen inzicht men sloffe door het stof van de reguliere orde tot bijzetting naast Marx en Kouwenberg…

waar mijn hand de lijnen trok schetste het verleden houtskool strepen op het uitgeleefde linnen, vlinders vluchtten te snel uit hun cocon en stierven in het merelzoete maanlicht de nacht was niet meer dan een bezem waarvan de steel onzichtbaar de ouderdom flankeerde met een duisternis waarin de kurkresten bleven hangen aan de rand van het…

Zoveel woorden had je klaar zo van “kijk die eens” en “kijk daar” tegen alles wat “anders” was maakte je bezwaar toen het einde in zicht was verdwenen je oude inzichten ras maar in dit leven was er tijd tekort voor alle antwoorden je moest je onverkort gaan verantwoorden je bent snel gegaan te laat komen, daar deed je immers niet aan.…

Het is pas als alles is verstomd, Dat dan het inzicht komt.…

Ik lijk steeds meer op jou Ik moet je dat bekennen Mezelf in jou herkennen Jij deed het toch nooit goed Ik wilde nooit jou zijn Nooit doen wat jij ooit deed Nu ik zo oud als jij ben Door het leven veel meer weet Besef ik dat niets zwart-wit is Er moet water bij de wijn De wereld draait niet om mij heen Ik mag hier slechts maar zijn…

Iets wat je bezig houdt.. Wat blijft malen Bijvoorbeeld dat je man iets Met je vriendin Of iemand die je juist hoog inschatte Je besteelt Je kind dat altijd eerlijk is, of dat denk je Iets achterhoudt voor jou En jij maar malen En dan plots, Je doet de deur open Ineens beseffen Dat zoiets heel menselijk is Ineens dat!…

feiten, zijn we die mistroost niet kwijt, wat door de weegschaal van realiteit niet is aangetoond, worden wenskaarten opnieuw geschud waarin de tijd zijn ware gezicht vertoond achter de schijndood van elke vlinder, die het kind zijn respecteert, nooit sterven zal maar ontpopt zich in de cocon van elke eerlijke vinder naar eigen inzicht…

Ja het is waar, de tijd heelt alle wonden Dat weet je nu is een voldongen feit Na jaren ploeteren ben je ze kwijt De wrok en het verlies, de zilte zonden Je hebt jezelf weer enigszins hervonden Je voelt je ongebonden en bevrijd Bent zoveel meer dan je persoonlijkheid Je bloedrivier wist weer hoe uit te monden In een onwerelds gladde oceaan…

En ziet zo aan het end weer dat weeïge gevoel aan z’n komst ondertussen al een beetje gewend hopelijk duidelijk wat ik bedoel het is nog steeds ‘leuk’ maar grotendeels geweest een merkwaardig niet te missen feest sla boeken en ogen gerust maar dicht er wacht een nieuw allicht daar aan de overkant met een onvoorspelbaar nieuw inzicht…

Hoe ik wandelend wachtte, ziel onder arm op voordeelurentijd, langs half verlicht terrassen doolde en open winkels, door gangen, op trappen in inruilboeken staarde in stationshal, ' k een jonge vrouw zag in een mooi groen pak, toen mezelf bekeek in een etalage, gedateerd ik leek in een rage een kledingwinkel binnenliep, maar nee, wat…

De danser onthult verbaasd geheime deuren -- die niemand kan zien.…

Je denkt dat je een huilend kind hoort, kijkt uit het raam en je ziet een stoet kleine kinderen, daartussen ouders, juffen, vaders En ineens zie je de vermomming hoe die kinderen, klein, volwassenen zijn, nu in deze vorm.…

het verfrissende inzicht van de Texelaren zelf en die is warm, hartverwarmend!…

dan wordt het gewicht doorzichtig draagbaar als onder smalle schouders onvermoede krachten de boventoon gaan voeren halverwege de weg naar meer inzicht…

Een woord zet aan tot gedachte opent dikwijls een wereld voor nieuw standpunt en inzicht maar begint meestal zelf met een vernieuwde gedachte.…