Alle inzendingen over ivoor

prachtig, zij aan zij op mijn toetsenbord en piano konden mensen maar zo in harmonie samen leven ebbenhout en ivoor niet kijkend naar kleur..net als ik met open mind de mensen die zich beperken in denken of het juist uitschreeuwen daar heb ik niets mee.…

zwerk over mijn woning en mijn kerk vult oor en oog met kilte op slagpennen met goud vernist gleden schrijnend de wonden binnen verscheurden de lach en het beminnen en hamerden op de satijnen kist de lamp Gods is niet gedoofd al verliest de hemel haar heldere stippen en is ook de dag van al zijn licht beroofd nu kust het leven met ivoren…

Opgesloten in een geïsoleerde ivoren kamer. Probeer de berg niet te beklimmen, je zult je bezeren aan prikkeldraad èn naar beneden storten. Je reactie doet de muren aandikken. De eeuwige J-curve, missende oogkleppen.…

Slechts één minieme stap naar voren en dan staat hij in de vuurlinie hoe bonkt het hart en trilt die knie geen deur in zijn ivoren toren die opendraait naar de geschonden mens het bloed vloeit over de betonnen grens Verbrijzelde ogen staren hem aan een smekende blik treft zijn gelaat verlatenheid waar geen maat op staat een laatste wenk,…

en het ivoren Lichaam van de Man tussen twee zwarte kruisen wordt een vlam, die het beslagen duister diep doorlicht: een weergaloos, doorschijnend vergezicht: over een woest, ontembaar bergland, groot en weerbarstig, het donker randgebergte van de Dood, klimt langs een wankel gemzenpad een man naar het verborgen ontoeganklijk hart…

Ik trok mij terug in mijn ivoren toren, maar wat bij alles steeds het zwaarste woog was het vermogen de ander ook te horen. Jij kunt, wat nog geen woorden heeft gekregen, slechts gist in de gewelven van mijn geest, benoemen vóór het de diepten is ontstegen. Zo is het al die jaren al geweest. Kom, lief, ga mee.…

(Ivoren wachters II) Gelaten telde ik de jaren die ongetwijfeld zouden volgen op de kwarteeuw van nagenoeg stilstand slechts ambitie-loos in bitterheid 't Tij keerde, lach verscheen opnieuw bitterheid resoneerde in een schaterlach die tot op de dag van vandaag in de toekomst zal klateren…

Maar wanneer ik op een canapé lig, die ik zelf niet bezit en een sigaret neem uit een dure, ivoren doos, die niet bij mij past, besef ik, dat ik al veel tijd verknoeid heb en dat het in de toekomst net zo gaat al kan ik dat niet zien. ----------------------------------------------------------------- Uit: Arcadia, 1968.…

De Tweede Kamer als ivoren toren Is in de nieuwe politiek taboe: Politici gaan naar de burger toe En hopen zo de stem des volks te horen. Maar zoekt de burger omgekeerd contact, Dan wordt hij in de Kamer opgepakt.…

Nederland ivoor niet glanst, zilver roest het bordje bij de grens nu zegt: H O O G S P A N N I N G…

De avond was nog niet compleet daar duister draalde bij het roze omzoomde doodskleed van de dag ik zag een zwaluw scherend afscheid nemen en de maancontouren als ivoren schemer plooien in het meer daar bij de oever lag ik kalm te wachten tot het donker daalde…

het is mij om het even moeilijke woorden kwatrijnen en akkoorden eliterair verheven kom eens naar beneden uit die ivoren toren waar je mij niet kunt horen en stap in het heden botter dan een platbodem haal ik kiel, mis ik diepgang, rijmt er niets meer…

hij heeft de naam leeft riant in een ivoren toren werkt zeer schaars omgeeft zich met magie uit sprookjes zijn handen maken wat zij raken al tot kunst alleen voor magistraten is er een aandeel gesigneerd hij is keizer op zijn vakgebied maar nieuwe kleren heeft hij niet…

ze schreed haar nachten als spiralen in een ivoren stilte vibrerend in een ruimte die ze droeg als kleed in nachtelijke malen woelende kilte als onwezenlijk spugende zeeën vol scherven tot suizende namen kervend in haar oren in holle huizen…

Haar ivoren wachters vormen een statige grijns, zij is mijn koningin der zilte stromen. Dol (van opwinding danst een kunststukje van waterparel poëzie zo) fijn.…

als ik jou redden zou uit een brandend huis een vastgevaren schip je redden zou van de jankende hond in zijn veel te kleine hok van verdrinking of bloedzuigende dazen en dwazen als ik jou redden zou uit een ivoren toren maakt me dat tot je bevrijder of zal ik je bezetter zijn als ik jou redden zou…

rij aan rij wijl zij in minder wakkere uren vol vrees afwacht in haar ivoren toren op het uur dat gewis gaat komen de maan lacht in zijn vuistje de zon doet een oogje dicht het uilskuiken roept “oehoe” wijl de wind stopt fluisteren verenigen zij zich in het uur der wrake…

op het orgel klinkt een étude die ik eerder hoorde minder ver, intiemer op een oude piano in de hoek van de kamer ook die werd gerestaureerd met behoud van het kostbare ik draai mijn pianokruk hoger streel Bach op het ivoor en voel je dichterbij in de hoek van de kamer…

Baudet vertoeft in zijn arcadisch heden, Ivoren toren, bolwerk van illusies Smeedt na een schisma alweer nieuwe fusies In zijn hang naar Hollands rijk verleden Op drijfzand bouwt hij zand- en luchtkastelen - Schor klinken daar Minerva's uilenkelen...…

Ik schreef in de spiegel een vrouw van ivoor, knielde, aanbad, en bleef groot. Ik kon niet verliezen. Vanmiddag heb ik haar weer gezien in de stad, volstrekt overbodig, op zoek naar een jurk die nooit meer past. Zij is schoon, al schoner dan oud. Ik heb haar lief. Zij gaat dood.…

een vale wind veegt het scharlakenrood de mantel uit al afgezet met hermelijn vervaagt haar regenvol venijn en dansen schaapjeswolken hun ivoren wit aan hoge luchten nog kraken wielen onder volle oogst hun dagenlange zuchten maar het scharlakenrood zal snel de wereld onder een strenge vorst doen rusten…

imposante dierbare olifant zo charmant Europa laat jou zienlijk de dood injagen mij afvragende dragen deze domme mensen soms ook graag ivoor steun de tegenstanders van die andere landen weg met dierenbeulen teken de petitie lieve mensen ga ervoor…

goudgeel glanzen haar borsten in het welig decolleté kon ik met haar toch dansen mijn ogen hangen aan haar lippen en smachten tot van haar korset een knoopje openglijdt hoe zou ik het kunnen laten en wachten tot mijn kus haar lijf bevrijdt kon ik met haar toch dansen maar zij lacht en lacht en lacht haar mond knalrood kraakwit ivoor…

Welhaast ivoren glanzen ze, de molens van Tarifa. Soms kartels op de smaragden rug van een sluimerende draak, één oog geopend naar de Afrikaanse kust. Dan weer blij wiekwentelend: windvaantjes op de fietsjes van lachende kinderen. De molens van Tarifa; Don Quijote zou er zijn handen vol aan hebben!…

ze holde met spandoeken en geblinddoekte ogen achter de vrijheid aan en bleef op het kruispunt in de vrijheid staan heel diep bewogen met innerlijke ogen het voelde zo rustig en stil de kracht van vrijheid en hoop zoals een melodie dat als een tedere bloemengeur onzichtbaar uit ivoren toetsen stroomt…

Lachend met ‘t hoofd opzij en pretlichtjes in je ogen in de blues tent aan mijn bijzijn zo gewend luisteren naar je warme stem de vrolijke blues tonen om te bewonderen je lenige vingers de klanken die razendsnel uit de ivoren toetsen komen De blues het schone lied de taal van stervelingen…

Haar liefde zo sterk zij zo breekbaar zo broos lichtvoetig haar tred in haar toren van ivoor droomt ze van een wonder zijn woorden strelen door donkere haren de wind doet ze lokken draag geen sluier het zou zijn alsof de zon nooit meer scheen zich zou verstoppen achter donkere wolken zo schrijft hij zijn naam in haar ziel…

Kitsch verstaat de schoonheid van twijfel die is toevertrouwd nu uren in zinloosheid zichtbaar zijn naast elkaar verzameld in ivoor en porselein geldt de wet van herhalen dit is alles wat we zagen even die aarzeling daarna honderd vragen dit is alles wat we zien opnieuw die twijfels zonder antwoorden die zondagmiddag bij de regenbode…

Uitgespreid in rood scharlaken over velden van ivoor brak zij in die schaarse dagen die de zomer nog kon dragen zomaar in een hemelspoor met haar laatste glimlach door En zij dreef de blauwe luchten in haar zuchten weer bijeen waarna zij haar laatste stralen nog een keer de grond liet dwalen toen zij loom - zo naar het scheen - met een…

Ik ken geen andere weg dan die ik ingeslagen heb op een keerpunt heb ik nooit gestaan ben altijd rechtdoor gegaan het eindpunt komt in zicht ik ga door ik kijk niet wat achter mij ligt daar liggen zeker onze scherven mijn nalatenschap is een ivoren toren jij zult hem erven een echo van mijn dichterschap zul je horen bij de beklimming…