Alle inzendingen over kar

In mijn eentje op de late avond die neigt nacht te worden onststeek ik een kaars en een sigaret onthoofd ik een biertje en mijn eenzaamheid het kan me lichter wegen juist terwijl ik er met licht om treur.…

als een uitgedroogde kameel in de woestijn strompelt mijn “ik" door mijn hoofd wegzakkend in het zand brandt m’ n kop vol pijn uitgedoofd als een kaars van zijn vlam beroofd…

eenzaam schijnt men te moeten zijn in deze dode landen, het leven dooft in kaars na late nachtkaars uit.…

En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

serafijnen dalen af met 't licht van de ochtendzon klokken kleuren hun zilveren spel de kaars omhult zich met gezang wakkert aan de vlam wakkert aan de vlam…

Onder een KERSENboom werpt de kaars zijn hoekig licht van louter warme spijzen. IJS. Alleen aan tafel. Wind vervoert de kou in scherpe schijven.…

Op één hand kun je ze meest tellen Want vrienden zijn zo schaars maar eigenlijk is één al genoeg, die moet je zoeken met een kaars...…

Ik heb je uit de modder opgeraapt, als ’n klein verloren diertje. Je was geschramd en geschaafd, je hoest was onbedaarlijk, en ook je vleugeltjes waren verwoest: waarlijk, ellendiger kon je ‘r niet aan toe zijn. Ik heb toen, om je niet te verontrusten twee van je soortgenootjes aangehouden, even git- zwart en verward van haar als jij, en voorzien…

Het is zomer en zijn kar rijdt afvalgeurig rond. Ik ben geen stronkje en geen schil, mag naast hem zitten op de bok. Het duurt uren, dagen, maanden, straks is de herfst alweer voorbij, de winter komt en ook het groen.…

Een karretje op een zandweg reed; De maan scheen helder, de weg was breed, Het paardje liep met lusten; ('k Wed, dat het zelf zijn weg wel vindt:) De voerman lei te rusten... Ik wens je wèl-thuis, me-vrind! Een karretje reed langs Berg en Dal; De nacht was donker, de weg was smal, Het paard liep als met vleugels; (De sneeuwjacht…

Doorschijnend haar nachtgewaad baadt ze in een zee van kaarslicht Transparantie blijkt bij dageraad minder helder misleidend als een dwaallicht…

Laat een mens nooit donker staan en evenmin in het naakt doe altijd een lichtje aan zorg dat je warmte maakt en zie, als jíj eens eenzaam bent en huivert van de kou dan kaatst dat licht naar je gezicht en dat verwarmt jóu…

Slaap onbewust onderbroken wakker uit anderland donker buiten binnen kaars vlam van vuur zuurstof en vaste stof licht nacht verzwakt in schaduw verborgen storm stroom door druk hoog naar laag verplaatsing hier is het stil bewegingloze schijn…

Een wijnglas op een natte terrastafel verlicht door het vlammetje van een kaars. De wind speelt met de druppels die over de tafel rollen tot zij vallen op een blad dat gekleurd wacht op een zachte dood. Binnen wordt stil bemind voor de open haard.…

het gezicht niet plooit, blijft in gebreke in de spotlight van het bestaan, lazen de half gevulde glazen in beider ogen, om die te laten staan, van onszelf vervuld, waarin we de liefde hebben voorgelogen, met de stad als kussen, om de smarten op te rapen, lijkt het duister z’n eeuwigheid zelf te hebben geschapen, de kaars…

O haast gebluste vlam van mijne kaars!…

er is geen duisternis die niet wordt verdreven door een licht van hoop en leven…

koude ballen dat glitter en die warme kálekoen niets voor mij dat kille klatergoud die malle frase al die versiering de mooiste tuin de mooiste boom óh..óh, wat is het wonderschoon ik hoef het niet, laat het voorbij zijn wacht wel dat al dat licht weer dooft doe gewoon wat ik altijd had beloofd ik leef gewoon zoals voor heen maar brand een kaars…

Voor een lange voermanswagen, volgeladen met kareel, wordt een hooggebouwde hengst gespannen in zijn sterk gareel. De oude voerknecht trekt geweldig met de toom en schreeuwt het uit. 't Kloeke beest spant al zijn spieren, zet zijn poten achteruit; en het snokt uit al zijn kracht en witte schuim komt op zijn mond, maar de wagen roert niet…

Naast de bloemen een kaars. Als symbool van jouw licht dat in mij blijft schijnen.…

waarom, voel ik jou soms zo dicht bij me raak je even teder m'n wang en haren voel ik me ongedwongen, vrij en blij waar en hoe valt dit toch te verklaren? Als ik 's avonds voordat ik mijn ogen sluit jou met mijn woorden dit probeer te geven denk ik het is soms net een beslagen ruit veeg je ze schoon, krijg je alsnog de strepen. Niets veeg…

Als een kaars die brand Zo warm en gezellig Zit ik hier op de bank Met rode wijn en muziek Geniet ik van de beat De stilte in mij die ik meermaals ervaar Kan ik soms genieten van het hier en nu Maar ook de chaos in mij Daar leer ik mee om te gaan Zoals één druppel die valt Met meer dan duizenden Uit de lucht Zal ik soms de stilte en de…

Wij zijn vlammetjes gebonden aan lucifer aan kaars die over kunnen dragen is bewezen is iets waars wij zijn ook vlammetjes die lijken op te branden te worden uitgedoofd maar nee we zijn slechts een moment uit zicht omdat we tijdelijk van ons houvast worden beroofd waarschijnlijk worden we dan allicht net even overgedragen aan een nieuw…

Ik verdrink in de stroming van het kleurrijk genadeverbond als symbolisch wezen met koralen tot mijn geroepen richting; het geen genade wanneer de witte kaars zonder brandend lont, in ongenade het slappe koord voor een anker tot verlichting.…

vastberaden brengt ze haar eenvoudig gebed naar een veilig adres de kapel op het plein een brandende kaars om heel zeker te zijn Heilige Maagd Maria laat mij komen laat mij gaan…

Een wereldbol die brandde als een kaars Was ooit het slot van een reclamespot Dit stil-verwijtend niet te missen shot Verwittigde ons: energie is schaars Daarom klinkt uit mijn opwindgrammofoon Zijn single 'Donker om je heen' zo schoon…

Geen woord meer te delen, Maar steeds verder op zoek Naar zijn ware eiland In de zee van liefde Steeds meer omarmend Van wat slechts herinneringen zijn, Trotseer ik de telefoon, Want, Is het wel beter op te branden, Dan nooit een kaars te zijn geweest?…

ik huiver mijn woorden de poolwind in een ijsbeer vangt ze, warmt ze ik huiver mijn woorden naar zwarte schimmen ze flakkeren tegen de wand het vuur brandt ik huiver mijn woorden naar een kaars de vlam verdeelt ze en heerst…

Haar laatste kerststukje Bij het flakkerende licht van de kaars Zag zij zichzelf in kleur en glans Rondfladderend op haar laatste bal Gelijk een mot in zijn laatste dans In eenzaamheid verwachtend Leegte en niemendal…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…