Alle inzendingen over kinderjaren

Dromen doe ik al vanaf mijn kinderjaren. En Adriaan? Hij droomt nog steeds in mij.…

Het zijn mijn vroegste kinderjaren. Ik weet geen woorden nog, ervaren dat deed ik onbewust nog toen. Ik lag maar simpel in mijn wieg, naar boven, naar de lucht te staren. Er kwamen wolken langs gevaren en dichterbij zoemde een vlieg. Mijn ik had zich nog niet gevormd. Wat het betekent om te leven was nog geheim.…

het is negen uur in de ochtend ik schrijf over de eeuwigheid mijn pen sleept langs woorden verzonken in de stilte ik wil geen eind forceren noch een gezicht onthullen dat ver teruggaat naar kinderjaren en enkel op een zwarte bladzijde wakker te krijgen is ergens moet er een land zijn een zacht land, een heel zacht land wie wil…

mijn kinderjaren ik ken ze nog zo goed jaren van speurend staren er was alleen de tijd die leek bevroren, of gewoon stil te staan door het opgroeien in moeilijke jaren leerde ik te aanvaarden dat de klok van het leven vele dingen zal bepalen zelfs oud worden is een waarheid, een voldongen feit waarbij ik hoopte dat die…

Ze zijn zoals ze waren in mijn kinderjaren, zoals ze in mijn laatste herfst weer zullen zijn. Ze keren telkens weer, terwijl ik meer en meer in een decor van mist en bladeren verdwijn.…

in mijn koffer neem ik eilanden, kinderjaren en een schepje mee uit de poriën tussen korrels waarschuwt een stem voor twee ga niet te ver in zee, blijf dicht bij de schaduw van het duin volg de lijnen van geheugen zie de palm, de vlag in de kruin aflandig waait de tranendood naar de horizon van het oog een weidse zucht tot verlaten…

geruisloos kwamen ze weer te voorschijn, vertrouwde beelden uit mijn kinderjaren het huis en de buurt waar ik ooit woonde, de kerk en de oude jongensschool toch zag ik ze nu anders dan voorheen, was het dorp met een gouden gloed omhuld sluimerden straten en bomen in een stralend, tijdloos licht de ochtendzon…

Zwervend langs de eilanden van mijn allereerste kinderjaren kom ik steeds dichter bij 't besef hoezeer mijn corpus is gaan verjaren. En dat zowel 't onbegrijpelijke toeval alsmede de vermeende opzet van 't leven gaandeweg voor mijn oude ogen door onbekende handen worden samengeweven. In een veelkleurig maar raadselachtig kleed.…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij mij aanstonds als uw kind begroeten, Als ik ontwaken zal uit mijn dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd in uwe schoot?... Maar wat dan?…

Kabbelend, klauwend, knabbelend in de meeslepende melodie mag ik ze happen bungelend zoet aan een lijn kan ik ademhalen met ogen achter theedoek zijn de lucht is zo vertrouwd een meeslepende parodie op wat ooit een gutsend klankbord was in mijn prille kinderjaren broze klanken dwingen mij dan terug de grote wereld in en…

Je leert van kinderjaren af De dood is straf. Beloning is het leven. Intussen zit beleven. En ieder krijgt doodvonnis uiteindelijk De rijke, zieke, gulzige en trouwe. Is dat terecht – vraag ik me eigenlijk Waarschijnlijk wel. En Joost maar weet waarom Zijn de bananen altijd krom.…

In grootmoeders kamer daar hangt het beeld Uit hare kinderjaren: Een lachend mondje, peerlenoog En bruine kroezelharen. De kinderen stonden en staarden ’t aan, En ’t een zei aan het ander: ‘ Och, waar dat schone kindje hier, Wij speelden met malkander!’…

In je kinderjaren lijkt de toekomst zo mooi, Maar wat een teleurstelling als de werkelijkheid anders is. Wie had dit ooit durven dromen, Dat je weg niet over rozen gaat. Al lijkt je weg zo donker, Ooit komt er voor jou een ommekeer. De donkere tunnel opent zich, Het heldere licht schijnt je toe. De takken en bomen zijn weg, Je mag leven!…

Zomaar een glimlach naar het oude vrouwtje op de straat dat moeizaam loopt, naar de zware roker die het niet kan laten, naar het kind dat verwonderd is om de regen, naar de bloemen die dankbaar zijn om eindelijk wat water, naar de lindebomen die weldra weer hun geur verspreiden en me doen terugdenken aan mijn kinderjaren, naar de zon die…

tussen de resten van haar leven vond ik brieven zonder woord boeken die niet zijn geschreven vragen die nooit zijn gehoord tussen de resten van haar leven vond ik beelden uit haar jeugd liefdes die niet zijn bedreven kinderjaren zonder vreugd tussen de resten van haar leven vond ik foto’s zonder kleur dromen die niet zijn gebleven rozentuinen…

Het beleven vol verrassing van de kinderjaren blijft in ieders denken Venus _ standvastig blinkend aan de nachtelijke hemel zonder wolkenflarden maar wil soms weer ware ervaring zijn lang vergeten vuurbollen uit een pril heelal komen opeens aansuizen treffen rijpe mensen spreken tot hen gelijk luchtgemurmel tussen struiken jonge vrolijke…

Het beleven vol verrassing van de kinderjaren blijft in ieders denken Venus - standvastig blinkend aan de nachtelijke hemel zonder wolkenflarden maar wil soms weer ware ervaring zijn lang vergeten vuurbollen uit een pril heelal komen opeens aansuizen treffen rijpe mensen spreken tot hen gelijk luchtgemurmel tussen struiken jonge vrolijke…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij me aanstonds als uw kind begroeten, Als 'k ontwaken zal uit mijne dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd in uwe schoot…… Maar wat dan?…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij me aanstonds als uw kind begroeten, Als 'k ontwaken zal uit mijne dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd op uwe schoot... Maar wat dan?…

Ik ben mijn houvast in het verleden kwijtgeraakt, durf mijn kinderjaren niet herinneren. Op de rand van gisteren en vandaag bouw ik een leven op een berg van tranen, eigenaar van mijn bestaan. Ik vul mijn dagen, in de luwte van mijn pijn, met sprookjes en geheimen en dring verwrongen beelden langs zwervende paden, in mijn lijf.…

Natuurlijk is er met Amsterdam nog een band van de kinderjaren ben ik wel los gekomen maar ik heb er toch iets van meegenomen, dus...wat is er daar in hemelsnaam aan de hand. Misschien zijn ze daar wat te tolerant of, zijn er problemen die worden verzwegen?…

Krijtvoeten dwalen langs kinderjaren. Dagen tellen oceanen waarin kleurige schelpen zwaaien naar een stem. Een stem verdwaalt in een web van woorden. Tranen dolen in een kleine ruimte. Te gesloten om gezien te worden. Gezien te worden in een sprookje, een elfje en een kabouter in een kamer vol geluk. Een lach die spreekt.…

Gemengde gevoelens: geuren van palmtakjes vermengd met herinneringen aan kinderjaren. Vreugde om de feestelijke processie, gejuich van plechtige gezangen maar reeds doortrokken van dood en afscheid. Een lang evangelie waarin alles weer tot leven komt: het verraad al weerspiegeld in een blijde boodschap.…

al vanaf zijn kinderjaren kon hij troebel kijken als door wazig glas om niet te laten blijken dat hij verloren was te groot voor hemzelf zoals de wereld leek zonder kleur of iets vlogen de dagen bleek om en verder niets een machtige oceaan met hem als vis erin opgesloten in zijn vangst enkel verlangen naar begin verdronk z’n grootste…

Ik denk ik moet hem vragen hoe mijn kinderjaren waren hoe ik geboren werd in 't ouderhuis hoe mijn moeder mij gedragen heeft de maanden voor mijn eerste schreeuw de ruimten vulde van hun thuis.…

En de boer hij zaaide in het voorjaar en maaide in augustus met zeis en sikkel het goudgeel graan bond de garven en zette ze op tot schoven en de boer hij ploegde voort niets dat hem stoort als het angelus klepte schafte hij met zijn makker op de akker en de boer hij dorste ‘t graan het kwam bij de molenaar aan en later bij de bakker…

Ze leest de woorden uit haar hoofd als een groot boek met grote spanning die mijn kinderjaren weer doet blozen Ik pak ze op en verdwaal weer - met zichtbaar genoegen – in een magische wereld gecreëerd door verhalen uit een wijze mond Een stem klinkt ver … ik zweef nog net tussen hemel en aarde glimlach naar de stilte die me met…

denken gereduceerd gericht op mijnen, mortieren, granaten slechts nog moorddadig beluste fanaten door ‘t doden van de vijand geobsedeerd zo denkt de sergeant - majoor bezeten bij het uitoefenen van zijn machtsbevel blind voor de blikken in de holle ogen die zwijgend smeken om mededogen en verlossing uit de dwaze oorlogshel waarin hun kinderjaren…

Het ongeboren hart dendert vol ongeduld als hoge snelheidstrein naar de wereld Het pasgeboren hart komt tot bedaren en loopt als een trein door de kinderjaren Het tienerhart dat soms op hol slaat dreigt bijna te onstporen als ’t om liefde gaat Het volwassen hart staat bij een ander even stil “Ik heb 2 kaartjes Parijs…

In de taal van mijn jeugd aan de andere kant van de grote oceaan wonen nog altijd mijn kinderjaren waarin mijn moeder ook nu nog piano speelt in een kamer vol bloemen en verhalen over alles wat ertoe doet in mijn bestaan.…