Alle inzendingen over klein geluk

het was zowaar een bijna-lente dag als eersten zaten wij op ‘ons’ terras jawel, een zwakke zon, maar eerste klas hij gunde ons een hartelijke lach zo’n klein geluk is toch mooi meegenomen al moet de echte lentetijd nog komen…

avondlicht strijkt teder over bloesem als klein geluk dat dartelt in mijn hart voor even het gevoel betasten tot 't wegebt en mijn gemoed verward…

er zit een koolmees op het vinkentouw ietwat ongedurig te wachten op zijn kans soms is klein geluk een snavel pindakaas meegepikt uit de pot van het overleven…

Wie treurt er nu om regen als de dag zo traag begint en de buren vrolijk groeten, als het kind met heldere ogen 't klein geluk weer even vindt.…

nog voelbaar, bij elke stap langs de blauwe reiger die geduldig naar het water loert onder de milde zon die glanst op het rimpelloze nat voorbij de vrouw die me vriendelijk groet hier vaak de eenden voert zomaar een moment van simpel genieten van klein geluk op het pad van alledag…

sluit me in sluit me op sluit me af help me help me vluchtig maar niet te vaak ik hou van wat ooit was niets zal verdwijnen cirkels zijn leuker dan rechte lijnen ze kriebelen in de bochtjes als een klein geluk dat blijven wil…

Schepen gaan voorbij aan je voorbij in de stroom Als in een droom nooit bewaarheid in de te korte tijd van leven Soms zijn de schepen geladen met klein geluk en blaast wind het lint op in je haar ik zie het ben gelukkig.…

Je naam Lief en schaamteloos trouw lichamelijk aan vellen verscheurd bloed lelijke opgezwollen penisknollen vechtend voor de prik een laatste levensdrup hoe schaamteloos het klein geluk verkracht geen bontgenoot voor de avond en de nacht.…

morgenrood is poëzie de kleur van warmte in de verte een klein geluk voor de alerte een glimlach op het vroege uur zo'n morgen met een gouden randje 'verwondering wellicht' waarbij je best eens stil mag staan... het komt nog voor hier in dit landje…

Het regende heel zacht vannacht fijn om het brein eens op te frissen voor het raam een bed violen en narcissen waar op elk bloemblad een druppel ligt een fraai gezicht hoe elke druppel weerspiegelt in een bloem en zuiver zingt de lijster haar tierelier in de nog kale populier klein geluk wat voor mij lente heet ik raak verstild zie…

geluk te vaak bekritiseerd nog hoopvol in een lade met alle andere kleine dingetjes.…

2-35-67-64--9 ze fietsen van knooppunt naar knooppunt stappen af en toe nog even af en genieten van 't klein geluk dat zo'n tochtje ze kan geven dan weer op weg naar knooppunt nummertje negen…

Ik weet niet hoe ik tellen moet Van 15 en van 7 Wie niet weg is wordt gezien Even wordt oneven Ik snap niet wie er sterven moest In een volle bus jolijt Onschuld wordt er niet ontzien Klein geluk verdreven Ik begrijp niet hoe begrijpen moet Als geen greep houvast nog biedt Ik turf hun namen als voorzien En denk: "Wie?"…

Je kunt die knipoog zien en daarmee een glimlach -ontlokken- klein geluk maakt groot leven. De nacht is donker en lente brengt de zon laten wij ontwaken en leven alsof de bloesem komt.…

een laatste droom in het verschiet de berg te hoog een leeg vergiet door deze zeef is het gegaan het klein geluk uit je bestaan 't vloog zo weg met het vergeten je zag het aan hebt 't geweten het komt niet weer dat is een feit verdween voorgoed in eeuwigheid…

je deed kleine pasjes lachte halve rondjes tot pirouettes in een overwinningsdans want de angst was ineens totaal verdwenen in samen kijken naar de opgaande zon waar de dagen in het stilaan langer worden als lentedag gingen zomeren naar klein geluk dat lange tijd afwezig was geweest omdat voor bestaan alle energie moest worden…

De muur is daarvoor toch niet dik genoeg De regen klopt en klopt.. het klein geluk Zo diep begraven dat het niet meer vroeg Wordt luid in ons en breekt de muren stuk. Het moet niet regenen in een kleine stad.…

terloops maar nog gespeeld voorzichtig verleidt ze allen die zich in haar dampkring wagen geen man durft haar op de vrouw te vragen of hij kans maakt op wat klein geluk zij speelt het spel geraffineerd met graagte maar maakt daarbij nog heel veel stuk…

Angstig besef ik dat mijn dromen bewaarheid zijn en het zal moeten vinden in het kleine geluk.…

de eerste klank komt zonder aarzeling uit de hemel vallen gelijk met de emotie die me rustig ingetogen laat dansen je zit naast me en fluistert 'oh nee, dit niet, het is te veel' jaren later bij diezelfde eerste toon het gevoel, klein geluk dat kleeft aan herinnering die niet is vergaan in het snelle gewoel van plaats en tijd hoe diep…

geluk nooit ben kwijtgeraakt…

Gok ik met iets van een wrange lach, dat eens een klein geluk in het vrije veld voor mij zal groeien. Zonder liefde blijft mij nog slechts het doel om vanaf nu te plukken van al dat schone, dat overeenkomend met mijn dromen bij mij het aroma opwekt met voor mij dat fijne gevoel.…

de wilgen houden hun gezichten naar de zon gekeerd ze kijken over water, rietveld en moeras, als was de tijd van eeuwen terug verstild in ogen blijven staan zo tussen woeste takken schuilend, al een simpel nest als oorsprong voor wat klein geluk in stukken eierschaal en veren blauw gekleurd gelijk de lucht, een zucht van welbevinden…

het kind zit op haar step ze draagt haar jongensbroek, een jongenslach en duizend meisjesogen slieren blond langs bolle wangen opgevangen licht in ramen met de glans van klein geluk (zonder handen was het stuur al stuk) een alfabet met schuingedrukte woorden enigszins verzwegen, maar nooit ingeboet aan kracht ze zit daar op het achterwiel…

is 'm om het even 't interesseert 'm geen zier Wij kennen onze binnenpret klein geluk 't samen maken van plezier Nee, laat me..... de luchtigheid vlinders in mijn achtertuin.…

De Willemstraat, de Korte Koestraat, de Waterstraat; waar een volksbuurt zo met het centrum verweven, nabij het Vredenburg, iets van een klein geluk nastreefde.…

Proef ik wat van dat onderkoeld geluk; en ervaar ik dat klein geluk niet zo zwaar behoeft te wegen.…

I Het ijs werd weer water de zee weer woest en ik danste op de golven van mijn dromen blauwe nachten voorbij en in het zoeklicht van de rode maan leek het kleine geluk steeds meer te groeien als de wilgenroosjes en de wilde lelies en zelfs de nachtvlucht van de zwaluw bleef niet ongezien.…

en staart zij naar de TV, denkend aan niets achterover op de bank, niet slapend, maar met de ogen dicht voelt zij hoe de uren van de middag wegglijden in trage strepen licht klein geluk komt met het avondeten, dat zij bereidt voor haar 3 mannen; maar is het wel genoeg, blijft er nog iets over na het wassen van de pannen…

Wie niet, als wij, in het donkerst Europa van deze eeuw, toen er geen enkele uitkomst meer leek, jong zijn geweest, en hebben liefgehad, zullen nooit beseffen hoe wij ons klampten aan het klein geluk, een sonnet, een spoortje van weelde, wat druiven in een kristallen coupe, die scheurde bij het overtrekken van bommenwerpers.…