Alle inzendingen over kleine hand

Kleine hand Die naar de grote neigt Om dringend te ontvangen Wat het nodig heeft Handreiking voor deze tijd: Mobiele onafhankelijkheid…

Er stroomt geluk door mijn handen op de Aarde -- mijn kleine handen.…

Eentje links, eentje rechts, ‘n grote hand, ‘n kleine hand, ik mijmer en erken, De hoofdprijs heb ik al gewonnen, en ik besef hoe rijk ik ben.…

Je strekt je kleine hand uit en streelt de maan je neemt hem als een parel tussen duim en wijsvinger maar tot je verbazing lukt het je nèt niet hem dichterbij te halen.…

het was te groot voor kleine handen slechts verbazen in raken en betasten het blijven haken en verkennen met een lach het ervaren van zorgen en wat lasten later in weerbarstigheid breken en verbouwen funderen en groeien op ontluikend zelfvertrouwen heb het grote klein gekregen mijn handen geven nu het volle leven…

waar zijn zij de door weer en wind en hard labeur vereelte handen zo hard, zo zacht voor mijn kleine hand verweven in de jouwe geruststellend gevoel een baken in de immense mensenzee de vijandige wereld kon mij niets ik mis ze sinds lange tijd zij boden mij rust en bescherming…

het water net boven mollige buik en navel armen als korte uitlopers naar kleine handen die op het water slaan in de tobbe van verzinkt metaal in woelend water ontstaat de zee het kind maakt het maakt van alles mee…

niemand zelfs de zeewind niet heeft zulke ruime handen zo'n doortastend wiegelied vouwt niemand zelfs de klaproos niet er wiedt een wichel die alles ziet onder onontdekte landen want niemand zelfs de regen niet heeft zulke kleine handen ------------------------------------- uit: De man van vele manieren, 2008…

Op mijn versleten jas ontdekte ik een klein, groen beestje met zes prachtige pootjes. Ik zette hem in het gras en ik dacht aan dat gedicht van Jotie T'Hooft, waarin hij zegt, dat wanneer hij zijn handen op de aarde legt, het kleine handen zijn.…

ik hoorde de muziek zag haar hand en een stel ogen het gezicht zong met mimiek een woord van mededogen de taal verstond ik niet maar in expressie klonk het ruisen van de zee ging mee aan land dwalend op het strand aan haar kleine hand zij bracht mij thuis in haar lied van delen de wereld kon me niet meer schelen…

wanneer ik vogels zie spelen in de lucht - ik vang jou en jij vangt mij – dan word ik zomaar blij en glimlach met kleine handen naar de stilte zoiets als heimwee ‘n tikkeltje dan ---------------------- foto: beeldentuin Dehullu 2008 kunstenaar: Sytske Miedema…

In het betoverd bos Slapen de kindren, Zacht valt de vrucht op ’t mos, Om niet te hindren; Ver over stad en land Zwijgen hun stemmen, Ach, en geen kleine hand, Die wij omklemmen; Had ik een reine mond, Waren mijn vlekken Bloed uit een edele wond, IK zou ze wekken.…

In beide kleine handpalmen omsloten. Hoe je het warm blies. Maar niet voor jezelf zou zorgen. Dacht je nog aan zijn woorden? Op de dorpskermis. Een glimmende ballon aan een touwtje. In je kleine hand. "Niet loslaten." Want je liet alles los. Ook nu. Op het hoogste verdiep. Je hielen op de overloop.…

zoals het wit steeds feller wordt als zonlicht ongehinderd straalt kleine vogels overvliegen, tot hun vlucht de tijd inhaalt en onderin het gras bloeit mei al in de kleinste bloemen, wit- dat goud en geel omrandt haar kleine hand plukt immer weer het beste van de overkant zo doet het minder zeer…

is een klein probleem gebleven…

Je zou mijn moeder worden en je hand naar me uitstrekken: je kleine, blauw-dooraderde hand.…

meer is er dus niet wat er restte lag achter hem een vervaagde serie gebeurtenissen waarvan alléén een natrillend besef van opwinding nog even voelbaar bleef samen vormend in een kleine hand hij voelde zijn mondhoeken wegzakken in de huidplooi,die daarvoor bestemd was zo werd zijn glimlach gevormd die bij hem paste star en verbaasd in…

handen…

papa zie ik nog jouw stappen in mijn hart het kleed van rood en goud in waardige warmte en de staf leunde uren weg in gewillige handen die dienstbaarheid verlieten uit respect grote trots beroert alsnog mijn kinderhart waar ik naast je liep in kleine handen die jou droegen, naar omhoog...…

mamma er is soep vanavond het kind verstart staat stil met de beker in de kleine hand staart naar de natte plekken op de grond moeder zwijgt uit haar roerloze opgezette hand druppelt water traag trekt het kind de deken over mamma’s benen dan loopt het schoorvoetend naar buiten het in tranen gedrenkte stukje grond…

het glas danste niet wel de beelden die in aansprekende kleuren hun acte de presence weerkaatsten ik zag hoe jij door kleine hand en vingergebaren de groep leidde met ogen hun passen en richting lief duidde jij schitterde lach die opbloeide in de grote finale gestreeld door fleurig fluweel in een ovationeel dat de hemel haalde…

de beschuit moet het onderspit delven als de kleine hand met een grote lepel sprinkels strooit is de mijlpaal van de gestuurde beweging niet binnen handbereik of doet de hand wat de ogen willen het lot van de onzichtbare beschuit ligt vast Fortuna godin van zowel ongeluk als geluk bepaalde het een schitterend ongeluk het kleine…

zie je ook, mijn kind de verte van dichtbij kijk jij naar buiten, vooruit terwijl ik met het verleden vrij je ogen volgen de dromen die ook ik ooit heb bemind jouw met hoop gevulde hart ontmoet ik in een late echo die zich thans in mij bevindt geef me als je wilt je kleine hand, als het mag voel ik mij, voor even, een eeuwigheid…

het past bij jou de opgelegde stenen, als blad en aarde, tussen alles wat de tijd verbeeldt winter steelt de mooiste bloemen maar hoe ik jou nochtans zal noemen in een klank die niet verveelt ik weet het en ik weet het niet ik laaf me aan jouw lach dag, dag.. jouw kleine hand wuift helder in de morgen, als de zon met dauwgras…

zie je ook, mijn kind de verte van dichtbij kijk jij naar buiten, vooruit terwijl ik met het verleden vrij je ogen volgen de dromen die ook ik ooit heb bemind jouw met hoop gevulde hart ontmoet ik in een late echo die zich thans in mij bevindt geef me als je wilt je kleine hand als het mag voel ik mij, voor even, een eeuwigheid…

Het daglicht botst tegen bemoste groene blinden de wollen bal in de kleine hand geklemd.…

elke zomerdag weer voor in het maanlicht net de zon verdwijnt om in sterren te vervagen raap ik hem liefst op om in mijn hart te bergen elke zomerdag weer weerhoudt mij het liedje van spelende kinderen dat in mijn oren deunt als in hun kleine handen ouders een ijsje stoppen elke zomerdag weer herinnert mij het plezier van klein jong…

Ik ontvouw haar kleine hand. Van mij, zegt zij, zat naast me in het zand. Blinkend rode vleugels reeds half gespreid. Zwarte stippen her en der een kleine diamant. Zullen we hem weer laten gaan? Hij moet nog een heel eind vliegen echt, hij komt van ver. Vertederd kijken we er op neer. Dan, zuchtend, gooit ze hem omhoog.…

De nachten naderen waarin dwalende manen dalen door dichte schemerluchten Landend in de kleine hand van zij die nog gelooft De wereld heeft twee vlechtjes en een lach waaruit een tand ontbreekt de herinnering van sterren in haar ogen ze steekt stil haar handjes uit En vangt de missende maan die het niet kon helpen te vallen met als…

een kindskind, eerstgeboren gelijk zijn moeder, die ooit aan de borst van eigen oorsprong lag toen trilde er nog vreugde in de stille lach van haar, die ooit zelf de eerste was maar nu ligt een kleine hand werkeloos op gras verlangen groeide, gedragen door de tijd en nimmer vervangen want kwijt is kwijt en hij, het kind dat armoe…