Alle inzendingen over kleine hand

Ooit moet ik haar witte hoofdje in mijn hoofd haar kleine handen in de vorm van de mijne niet geweten hebben. Ik weet dat niet meer. Ik denk aan mij terug als altijd al haar vader.…

Wellicht geen zaak van leven en dood, een blauwe kever in de kleine hand. Ik weet niet wat er nou eigenlijk toe doet, of wat ik zie ook werkelijk bestaat. Misschien een kras in het gemoed, gewoon alles wat niet geruisloos voorbij gaat.…

De zandkorrels ruisen door de vingers van haar kleine hand, hier heeft zij gespeeld, hier is zij gestrand.…

handen over, aan het strelen van wat oud verdriet…

Er zijn momenten waarop ik eeuwenlang mijmerend volmaakt gelukkig ben: wanneer ik mijn handen op de aarde leg zijn het kleine handen. ----------------------------------------- uit Verzamelde gedichten (1981)…

Koud en onvruchtbaar als de polen, de glazen bol gevuld met winterlicht, in een draaiend beweging van een kleine hand ontkiemt het noorderlicht, wolken sneeuw die behoedzaam binnendrijven, hoe hard ik ook zal draaien, het zijn souvenirs van herinneringen, die opspringen en wil bedekken aan de binnenzijde van deze minuscule wereld…

achter bakstenen muren toeteren van ongeduld want tijd is geld en terwijl alles om haar heen het hoofd verliest blijft het meisje met de vogels die eten uit de holte van haar kleine hand…

Een meisje zit gehurkt in het bonte weiland en in haar kleine hand heeft ze veldbloemen vast. Ze zijn wild en ongerept mooi, fleurig. Het meisje rangschikt ze keurig. Korenbloemen Klaprozen Margrieten Ze zit zichtbaar van de kleurenpracht te genieten… De wind speelt met haar lange lokken en wappert met haar zomerjurk.…

daar lig je roerloos al jouw dromen bruut ontnomen te wachten in het natte zand op hen die met jou zouden komen in paniek is jouw kleine hand uit die van hen gegleden toen golven jullie overspoelden zonk jij al snel naar beneden zo werd jullie zoektocht naar vrede er eentje geplaveid vol verdriet wat rest is de vraag of de wereld hier…

Het dierf niet te kijken, zocht beschutting achter veel te kleine handen en met die handen wist het zich geen raad.…

hand die warm vertrouwelijk in de grote mijne ligt…

hand geroepen om zijn plaats te nemen die hij weggaf zonder denken aan wat haar te wachten staat nu zij alleen is moet zij geven zonder nemen haar opgelegd door het harde leven verwelkt haar bloem in eeuwigheid…

Dus verviel je in dezelfde groeven van het kind in jezelf onderdrukken, omdat niemand je bij de hand nam en de ruige wereld vol volwassenen kindonvriendelijk op je in hakte. Toen je in die rotkamer te Brugge 'Dag kleine meid!'…

Rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd: dood in minder dan een winter. Als de weerga schiet een vogel in het holst van de boom. Weg in een oogwenk, tussen mat loof. Veilig, in samenhang vervat - io vivat. Schept de A. Hippocastanum straks als eerste nieuw blad. Lentekanjer -…

Een zeilboot door kleine hand van de oever geduwd, reikhalst naar de overzij van oceanen. Luwte is dood. En spelen kinderen op een zomeravond nabij het omheinde bos en komen zij daar waar het groen van de bomen donkerder is en een smalle weg zich voortslingert naar het onbekende, dan beleven zij de angstige bekoring van het verafgelegene.…

Veel kleine handen schrapen, in de rokjes Vers uit de lucht, sneeuw op een grote schaal. Dan gaan ze er mee naar binnen in de zaal….…

hand alsof ze, goudgelokt, weten dat mijn gedachten warmte nodig hebben het is bitterkoud binnen ik strijk een lucifer aan het ruwe dennenhouten vlak, met zachte trek even draag ik licht…

hand gebaren terwijl ik me zetel op het fauteuil die haar kussen deelt met de pluisjes van ons verleden…

Ze kneedt de klei, in de ogen van liefde en verwondering, omlijst door schoonheid, gepolijst in kleine handen geroerde lijnen uit het brein het aanzicht gestileerd tussen de imperfectie van creativiteit in de verwachting waarvan de uitkomst in de tijd wordt geregisseerd door haar zijn.…

Kleine hand gebald tot grote vuist verdeeld kind kwetsbaar speels als mens te klein als kind te groot overdeeld dit kind, die mens lijkt uitgespeeld. Mens en kind bleef kind en mens bleef achter verscholen in dat kind. Kind onverhuld wenst niet te huilen door de ogen van een mens.…

de kast hield geheimen verborgen in donkere hoekjes blonk verleden tijd een eeuwigheid terug tussen foto’s vond ik ook mezelf, verpakt in jeugd met kleine handen rond haar hart en toen haar bril tevoorschijn kwam verried ze dat ze wist hoe ze apart haar ogen kon gebruiken even viel het lijden weg in lieve tweegesprekken in haar wartaal…

Onweerstaanbare pralines, rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd – dood in minder dan een winter. Herfsttijd kreupelt weken door. De zon bindt in, het loof gloeit na totdat het oud en bruin wordt afgelegd, de boom bloot naar zijn wortels keert om zo kou te weerstaan.…

Nu hebt gij wat gij van mij hebt gevraagd En kus ik steeds vol dank de kleine handen, Waarmede gij mij zó lang hebt geschraagd.…

de ridder op het witte paard die de nachtmerrie bereed hij nam haar achterop een droomwereld in de droom bedrogen zoals de droom het bedrog bedroog het einde een begin dagdromen, dag dromen dag in dag uit geslapen uitgeslapen slaapt ze niet meer in…

ik zocht in alle teksten van alle nummers die ik ken en in de onbekenden naar de bekende weg liedjes over liefde die ik niet gebruiken mocht liedjes over vriendschap die nergens over gingen nergens vond ik wat ik zocht geen pen heeft ooit beschreven wat geen tong ooit heeft gezegd dus blijf ik eeuwig zoeken naar woorden die beschrijven…

vanaf een veilige afstand zie ik je tranen ze stromen in momenten van grote angst en dat voor zo’n klein meisje kleine handen uitgestrekt zoekende naar hulp, gereed om te slaan benen gemaakt om te rennen om te vluchten vanaf mijn veilige afstand sla ik je gade meer kan ik hier niet voor je doen wat rijst uitdelen, je veiligheid garanderen…

De kindertuin is klaar, de zwarte grond geploegd, wacht nu op kleine handen, op nieuw zaad. Dit kruispunt van de stad, een tuin die vrede maakt. ----------------------------- uit: 'Autogeografie', 1995.…

Als baby speel ik met jouw kleine hand met zachtjes neuriën troost ik jouw verdriet zo hebben wij een schijnbaar onbreekbare band met jouw hele leven in het verschiet als peuter beschermde ik je voor het vallen lachte ik om jouw eerste wankele stapjes met die kleine beentjes volgde je alle ballen lachte ik, iedere minuut om jouw malle grapjes…

hand gevat de neuzen in de wind zo eensgezind als ik de stilte om mij heen verbreek de wereld weer laat razen dan hoor ik boven alles uit jouw stem geluiden worden harmonie gedirigeerd door warmte jouw modulatie prest dissonanten naar de kanten voert boventoonse zinnen aan jouw klanken kleuren mij jij maakt me vrij…

Het zijn zo pijnlijke voetjes, met veel te kleine afgesleten lederen schoenen, moeten dagelijks hardste ongeure kinderarbeid doen, misbruik en mishandeling is hun loon, voor het hongerige beetje en het straaltje liefdeloze dank.…