Alle inzendingen over kleurloos OR zompig

laat alles nu blauwblauw zie enkel getraliede lucht azuur bleu en denk … blauwzuur vernietigt ongedierte ontsmet bloem van ochtendbrood zie laatste spiegelbeeld kwast vlijmscherp mes - kan ook elektrisch - kleurt aangezicht rood of polsen snee warm…

sporen zonder zichtbare afdruk van onzichtbare pijn maken groeven binnenin zuur als azijn bijtend je hart wringend je gedachten vragen kleurloos zwart op m’ n nieuwe lief zal ik wachten…

jij plukte kleuren uit het hart van de bloem wat bleef was de steel nog wiegt ze in reiken naar zon op troostloze wind omdat niemand haar kinderen vindt jij zomert kleurloos plukte je vrij want het hart dat jij koos is herfst en dood al voorbij…

De galerie is vol met kunst van dure namen Appels en Corneilles staan te kleuren achter ramen Onbetaalbaar voor de kleine man aan de straatkant van de ruit Die ook nog schrikt van ’t spiegelbeeld En denkt: ‘Wat zie ik er kleurloos uit!’…

angst snoert de keel en kleurloos wordt de tijd lucht hapt naar spijt in snikken rauw gesmoord bitter is zout en drijft de wanhoop voort maar nu en nooit stolt dit bloedend hart of laat mij koud…

Het is het ergste wat je kan gebeuren: eens bonte hond, nu kleurloos wijs.…

De wereld grijs de wereld zwart de wereld wit de wereld grauw om je heen alles kleurloos alles vlak alles koud alles diep om je heen geen uitzicht geen doel geen gevoel geen toekomst zien... Toch, eens gaat het licht weer aan.…

Waar land geleidelijk in water overgaat en je in zompige poelen het ontstaan van leven waant waar tussen de groen- en grijstinten van het wilgenhout de modder glinstert als de avond valt kun je onverwacht een rimpeling in het water zien en mits onbeweeglijk, een dier aanschouwen die in alles rust uitstraalt.…

Mijn donkere kind dat door een warme tropenwind naar ons toe werd gedreven en vanaf toen een lichtpunt werd in ons wat stil en kleurloos leven Jij bracht ons warmte zorg en hoop en liefde als geen ander ik zou voor jou als het even kon zo in jouw kleur veranderen…

Met lange lome tred beweegt zij achter haar oogleden spiedend naar bewondering weet zij haar kansen niet gering in strak zwart, uitdagend rood of soms een kleurloos niet, met hoed of wapperende zijden sjaal ik zie hoe zij geniet.…

Nu nog schrijf ik later om mij te ambachten in je dromen, mijn torso verfijnd bij deze gedachte maar hoe kan ik je raken wanneer mijn poriën de scherven schreien van achteloze daden waarmee jouw bloemmotief verwelkte in en wolk die kleurloos langs de hemel zwerft…

ik wil de zon begroeten, want de kilte zit nog steeds in mijn kleren de wereld een half kleurloos geheel de zomer het nestelt niet het is moeilijk, moeilijk haar aan te raken ik zie er zelfs scheel van en verlies mij in deze muizenissen van jaargetijden die niet meer gelijk lopen…

is leven ontsnappen vluchten voor jezelf het lichaam een klomp klei tijd schrapt en schraapt zet een paraaf het land is zompig in drijfzand zak je tot de helft en het moeras zuigt tot je sterft hoe harder je worstelt hoe sneller er waadt een purperreiger en hij zwijgt wij zijn meer dan vlees en bloed wij zijn ons lichaam niet…

stap naast vertrapte paden met voeten in zompige aarde proef naakt het malse gras snuif de geur van ziltzoete liefde in een zwoel ontsluierde nacht raap kiezelstenen zuiver wit gepolijst door bruisend water laat ze glijden door je hand en voel de stroom van eigen zijn…

je kabbelt water van de beek door een uitgesleten bocht kleurt onverwacht de kleine bosanemoon die ik al zo lang zocht tekent met vocht beschouwende gezichten op de basten van bomen wuift met groen van zompige varens die het met weinig licht moeten doen met ontzag zie ik jouw spel van alledag in de lach van het paradijs…

daar groei jij uit het licht je blik je handen je kleuren wit uit wit je ogen sluiten geen ogen sluiten geen ogen in je handen geven geen handen geven geen handen af handen af ogen in daar groei jij uit het licht ------------------------------------------- uit: 'niet beginnend bij het hoofd', 2006.…

water wat het rechte krom buigt * * * Toen ik nog kind was wist ik alles beter Ik was vriendjes met de Zon en de ether Alle dingen waren één * * * Nu ben ik slechts nog een schaduw van bloedend vlees waarachter ik mijn woorden schaar hand en haar ineengeklit en wonden strak aaneengesmeed Hier liegt de droom zo kleurloos…

bromtollen en suikerspinnen, stoepkrijt en touwtjespringen. Er zal een dag zijn zonder dollen. Ongemerkt sluipt hij binnen. De dag die met speels gemak het kind verzuipt. In de grijze stroom meegesleurd zijn alleen gedachten aan stoepkrijt nog gekleurd.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Hij bleef met opzet kleurloos buiten beeld En deed bewust allang geen mond meer open Daar hij niet in de gaten wilde lopen; Ja, onze Jaap heeft het perfect gespeeld. Want wie zich als nietszeggend type gedraagt Wordt doorgaans voor de hoogste post gevraagd.…

'n Ochtend dat je wakker wordt geknald Op zo'n inwisselbare eindejaarsdag Waarin je toch al nooit iets wonderbaars zag 'n Dag die in constant geknal vervalt Elk jaar is nèt zo kleurloos als bijzonder Maar telkens eindigt alles met gedonder…

zó kleurloos dikwijls als ook leemte kan zijn met melancholie op de loer en ginds het verdriet oprukkend als een groots vijandelijke leger zó voel ik me soms op verveloze dagen als het bladdert dan verlang ik hevig naar grondverf aangebracht met zachte kwast…

De vernietiging begint zijn geschiedenis te tekenen er ligt een eindeloos landschap volledig in puin ver weg, het donkere duister in gedachten geen blauwe hemellucht of heldere zon die het naaktstrand kust het zandpad leidt uiteindelijk naar een zompig moeras waar regentranen vrij spel hebben triest onder sombere wolken.…

Wat rijmt er nou in godsnaam op Geert Wilders Nee, niet de naam van God of Nederweert Noch die van Venlo of Amelisweerd Ik denk dat ik het weet - de winterschilders! Yesilgöz ganz im Weiss, wat dacht je wat En Omtzigt in het geel van NSC En Plas in 't donkergroen van BBB Het vloekt, maar lang niet als het zwarte gat Nu Wilders…

alleen achter een bureau het scherm is de enige kleur in deze grijsheid van regen en vitrage thee geurt en verwarmt maar niet als jij straks ga ik door de kleurloosheid naar jou toe wacht je op als was je in het wit gekleed vaste vreugde in een weifelende lente…

mijn schaduw heeft een naam gekregen zij is mijn kleurloos ik, meestal in mij in het zonlicht stapt zij buiten mij is voor, achter, naast mij volgt, zal mij nooit verlaten ze heeft wat rare vormen toch hoort ze echt bij mij zonder mij, is zij er niet zonder haar, zou ik niet zijn soms wil ik wel bij haar vandaan vlucht in de diepe slaap…

Stil, kleurloos ligt het landschap in de mist. Een grijs waaruit het zonlicht is gewist houdt ons de hele maand al in zijn macht. Gelukkig passen aso’s voor mineur en geven met hun zwerfvuil nog wat kleur.…

In de grijsgrauwe mist probeer jij te vatten elk onbegrepen woord zichtloos, zinloos blind voor gedachten zie je jouw beeld kleurloos, koud klinken klanken kil in het duister waar vergetelheid geen warmte brengt tot aan de dageraad…

al die tijd schreef ze diep in vleesgeworden papier mengt het rood zich met kleurloos zwarte tranen van letters bleef niets meer over enkel de vage indruk van een verleden dat elk moment dreigt heden te zijn en heden te blijven ofschoon de indruk vervaagt na al die tijd…