Alle inzendingen over knisperende

laat je geest eens dwalen door vlammende verhalen uit de open haard het beuken blok net achteloos gedropt vertelt zijn laatste uur reeds danst de rook in smeulende herinneringen opent vuur de eerste jaarringen sist en knettert namen in een knisperende vonk strooit spetterend wat anekdotes rond in het verzameld werk van meer dan…

In mijn gedachten spookt hij rond, net als de herinnering van wisselende seizoenen en hun graspollen, dorre bladeren, knispering van de witte deken. Echter zij zijn vluchtig waar jij niet kan vervliegen of wil vervliegen wellicht, hou ik teveel vast aan wat was of nooit is geweest.…

De grindkiezels knisperen op het ritme van een lang verleden. Ze spreken de taal die symbool staat voor de liefde in een hart. Ze kleuren de oude mentale zwart-wit beelden in het heden. Iets van herkenning veert op in de geest. Die voetstappen zijn de herinnering van een ooit gedeeld feest.…

Wat in deze wereld maakt dat je loopt als gisteren, al het achter ons lag, zo verstrooid, toch ontdooid, Spinsel zoveel groter, terwijl ik alleen maar kleiner wil in dit verschil, wat in deze dag maakt dat ik loop als gisteren, de vooruit nog niet gedaan, Als knisperend hout nog nieten moet schieten terwijl de dode allang is gevangen tussen…

te smeulen blies wat haar uit je gezicht dat dromen weerkaatste die speelden in de vlammen van de open haard je gloeide roder langs de randen van de grijze as vlamde op in het speels oranje geel van jeugdig frivool ontwaken waarin wij samen de onrust maakten die langzaam ging bruisen in het rode bloed waar vonken al knisperend…

ik hoorde je stap in de stilte van het vallend herfstblad voelde beladenheid in het knisperen van je voet op het kleurig pad de zomer heeft je goed gedaan maar de moeheid is gebleven de rek gaat langzaam uit het leven als alle gunsten zijn vergeven en alleen het aardse nog zijn elementaire wensen kenbaar maakt soms vliegt…

Ziet de dichter, vuurtorend boven zijn knisperend domein zijn woorden tussen de lijnen, de letters in het gareel? Lijden ze geen schipbreuk tegen de scherpe kantjes van het blad of vallen in ongenade door stormen van onberekenbaar cliché?…

Dampende friezen dravend de arrenslee over het ijs een watervlakte zwartbevroren omzoomd met witgekante bomen als ijsprinsessen op een rij gekletter van klapperende schaatsen over ribbels opgeblazen door een speelse koude wind de winterzon aan blauwe hemel knisperend koud een nieuwe dag rode koppen brede slagen leerstoel voor een beginnend…

Het kan toch nog niet over zijn, zo abrupt en onverwachts Gestaag gaat de bus verder richting stad Maar ik ben nog daar, waar de regenboog het canyon raakt en 't pad die weidse lus haakt in het landschap Vlak, onder de gletsjer Wil geen pot met goud maar lopen nu de storm is uitgeraasd De knisperende zwarte lava als basterdsuiker…

zon staat laag rietkraag warmt sloten met een gele kant kristallen kou maakt water strakker langs de zomen verzwart in ijs een brug teveel eenden kwaken hoenders houden ijs en water los schaatser kraken stilte knisperend in vaart diep de koppen pegels in de baard noordooster schrijnt de winter over land duurt maanden voor…

met de tong uit de mond schuifelen de kaplaarzen door de bladeren die onder haar knisperen als papier - bedachtzaam ze was bijna zichzelf vergeten mee te nemen op zoek naar onaantastbare zaken speurt ze over de grond zich niet bewust van haar gedachten o - was ze maar zo'n varkentje u weet wel zo'n dure die truffeltjes vinden…

de heldere dagen zijn voorbij de knisperende sneeuw is als blubber iedereen weer gewoon naar zijn werk het leven is grijs monotoon en niet vrij pijn is er of hij is er niet en niets helpt beter dan geduld en afwachten ondertussen stug doorgaan met werken tot de laatste dag aan wat voor licht en idealen je zag en wat je ook wilt doen of wilt…

het is luisteren naar wat men niet kan horen zelfs niet met wijd openstaande oren ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar het is de herkenning die ik van binnen bewaar hoe schilder ik intiem ontwaken het dansen van nevel over een meer of het knisperen van gevallen bladeren als ik ze met mijn voeten bezeer waar ook nog het herfstfruit…

De druppels vielen uit de lucht De natte geur van wat vergaat En ik keek naar een vogelvlucht Ik wist; te hoog en veel te laat Mijn haren nat, de kroon verwaterd Knisperend grind schoot om mij heen Ik liep maar door, op zoek naar later Want dat kwam toch wel zometeen Bij de rand van hei en bomen Zag ik daar jouw schim toen staan Die speciaal…

straten verdoofd een man met zijn hoofd verloren in de jaren van al wat geleden door zijn neus plots die geur van versgebakken haring pleisters op de knieën en weer veel te laat thuis een jongen lacht hartelijk binnen het bereik van oren die ondertussen gewend zijn al eeuwen niet meer te horen hoe vissen zelfs gebakken nog heerlijk kunnen knisperen…

ofschoon onwrikbaar en knisperend als een kalenderdag naar willekeur zou voorbij de branding het ogenzicht roerloos moeten zijn, het water kalm en brak dan viel niets meer te bevriezen, niets te bevatten in vloeibare lucht ontstemde woorden zouden verdrinken in een uitbundige oceaan van tranenzout een zielevloed zou alles sprakeloos…

mijn vraag weerkaatsend vragen doof stille muren goedemorgen eenzaamheid hoe gaat vandaag met jou in de stilte van de ochtend scheurt knisperend muesli als spreken mij tanden aan de doodse stilte even uiteen in de stilte van de middag verhaalt geslurpt vermicelli het doodgezwegen verhaal dat ik al duizendmaal hoorde in de stilte…

Je hoort het knisperen van het dorre blad, hoe vette regenwormen diepe gangen graven, pissebedden onder vochtige stenen gevlucht, op zoek naar een veilige haven. Wanneer je maar stil blijft staan en luistert, hoor je dat alles beweegt en beeft, hoor je hoe het kraakt, zucht en fluistert, hoe alles om je heen agressief en angstig leeft.…

het is dat moment waarop dieven schuilen in het donker aan niets anders denkend dan de steelse wegen van hun pad het betasten van een deurkruk, die voorzichtig neerwaarts buigt een knisperend geluid dat slechts de scherpste oren spitst opgesplitst aandachtig achter een voorhoofd vol verwachting zoiets als dit ten overstaan van wat…

Ach lievelingsseizoen, je storm en regen Die geven speelse duwtjes, dagen uit Ik raap het laatste afgevallen fruit Je bladeren glanzen, zo ook asfaltwegen Ik zie het liefste je aan stille stranden Of je in bossen; windstil, geen geluid Behalve knisperen waarop ik stuit Je dorre kant ervaar ik als een zegen Ik neem je dennenappels, beukennootjes…

einders gevonden die hitte trillend de verzengende horizon mismaakten hebt tal van verschroeide bladeren gekeerd maar het leven bleek al door de immense hitte te zijn verteerd in een herfst zonder oogst nog duistert het onder levenloos loof maar de koelte die de kruinen altijd hebben kunnen geven is door droogte verdwenen knisperend…

Knisperend kwamen ze, zeldzame dieren, kwamen door de heg gekropen de Kleine Ademdief, de Rode Pantoffelloper de Muis Met Vlek, de Bonte Tuimelaar, de Dochteren Israëls, de zusjes Koorevaar. ---------------------------------------- uit: 'Al het aardsch geluk', 1995.…

Waggelend op rimpelingen Het evenwicht verstoord Zit ik met jou Wind in je haar en verliefdheid aan boord Totale verlatenheid en sereen gekwetter Geen beklemmende ogenblikken Zit ik met jou Pijltjes op je hart te mikken Rietstengels knisperen tegen elkaar Kolken geven vaart Zit ik met jou Als puntje op een blauwe kaart Intens genieten…

rijm die op de daken van de auto's ligt licht knisperen van woorden als ijspegel vallend, het kraakt van jou en mij, bliksemt dondert de hamer van Donar op een donker gezicht dan het een worden en deel van het al zwijg jij zenuwen gespitst, te gevoelig geworden voor aanraken door ademhaling, strijken van zijde, kijken naar aura's verglijden…

sterven zouden wanneer hun dekmantel werd afgenomen zonnestralen verkleuren zonder schromen de blaad’ren naar een zachte geelgouden gloed die nog even kan worden behouden tot rijp de randen langzaam zal omzomen maar slechts na twee nachten vorst aan de grond ontsteekt de herfst enthousiast zijn vreugdevuur en dwarrelt het goudgele blad al knisperend…

Maar nee, het telt niet Al leg je de diepste sporen langs de korte lijn en blijf je hangen, urenlang maar de woorden komen niet vanuit je diepste wezen Het telt niet Al knip je duizend kaarten uit knisperend papier en leg je kilometers af in hoger sferen en declameert in de vreemdste talen de prachtigste gedichten Het telt niet…

weet je nog diep in de bossen waar de herfst zijn entree had gedaan het knisperend gekleurde bladmatras ons lokte lief te hebben weet je nog ons traag ontkleden dromend vervielen in duizend tinten ons lichaam zachtkens deinde op vogelengezang weet je nog toen wij op leeftijd kwamen zochten naar die onvergetelijke plek hoe wij zalig kusten…

Een vader met kind bij een bruine sloot Wilde eendjes voeren met oud brood Uit een knisperende zak met kruimels gevuld Op een koude zondagochtend in nevelen gehuld De brutaalste eend met harde snavel gebekt Had als eerste gedreven naar hen gekwekt Met stomme verbazing zag hij hoe de kleine koter Zijn vermeende droge brood opat zonder boter…

Daar sta je dan, zo eenzaam in het wit zwart en naakt, nog knisperend vers van vorm volkomen naamloos weggefilterd uit de storm van al mijn talmen, natrillend in de juiste snit Met ritme langs jouw ranke klanken glijdt mijn oog over het gevulde veld jij staat verhoogd, ik weer op nul gesteld en weet je, onbeholpen, nu nog niet te danken…

Ik kan je ook verpletteren, met een roman of krant, jou knisperend vermorzelen tegen raam of wand. Iets houdt mij tegen, zwarte vlieg, want ik ben jaloers, zo jaloers op je vrijheid en je sterke vleugels.…