116 resultaten.
wildvuur
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 74 het wildvuur laat een
spoor van vernieling na
in inkt gedoopt
de bast van de bomen
de wind trekt
slierten van as tussen
vermolmde huizen
het vuurrood gesteente
rouwt zwartgeblakerd
droogte en wind
het allesverterende
vuur verslindt
kent geen genade
de zon zakt in strepen
door het knisperende
naaldwoud…
Onze sporen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 110 je sporen
zijn niet meer te vinden
op het schelpenstrand
gebroken
liggen ze op mijn hand
restanten van hard leven
ze kleuren droog
vallen op door
de vorm van hun boog
het knisperen
klinkt gelijk
in overslaande golven
de zee
neem ik mee
in het grijsgroen van je ogen
de schelpen
leg ik terug waar zij horen
op het zand als onze…
Najaarssneeuw
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 481 Het sneeuwt
bruine bladeren
vanuit de bomen
overal in het rond
ze vormen ritselend
een knisperend laagje
tussen voeten en grond
de zon gluurt nieuwsgierig
over de toppen van de bomen
verdrijft de nevels dan terstond
de lucht ruikt naar aardse liefde
ik kijk opzij en kus je langzaam
op je heerlijk zachte lentemond…
Dwalen
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 142 films waarin ik niet
meespeelde
herken het dolen wel door de mist
al dacht ik vaak: heb me vergist
het kan niet waar zijn
maar herfsttijd staat voor alles
vaak door vocht en kilte
of luchtdruk tegenelkaar
slapeloosheid die dan overvalt
vertel mij maar niks over gekleurde
bladeren: ik heb er wat geraapt
onder ons naaktvrijen door
op knisperende…
Lezen uit de bron
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 101 Ik geniet van je woorden,
je lijvige bestaan
mijn vingers betreden
je broze huid
mijn aandacht
kriebelt je wezen
mijn adem blaast
als de wind
ik voel haast
je knisperend blad
zuchten
oude tijden herleven
de regen tikt een oerdans
de aarde omarmt onze voeten
ik voel me even verbonden
met de wijzen van de wereld.…
Hemel van de herfst
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 2.291 onder wegzwierende zomervogels
tegen tedergeelgesneden horizon
sluimeren driften gezwind en
ontvlammen kussen naar lomer
smelt de wind ons warmwitte lichaam
dat kronkelt oneindig tezamen
op vochtgroenemossen rond dieprood
knisperend berk en beukenblad
zojuist gevallen door de herfst
zacht uitgelegd tot in de geulen
van ons verhittend…
De steentjesdief
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 398 Een wat oudere man
wandelt met zijn kleinkind,
dat zelf nauwelijks lopen kan
over knisperend grind.
De man loopt ietwat gebogen.
Het kind, een meisje, speelt langzaam met wat steentjes.
De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen.
Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen
en begint te huilen.…
Vals seizoen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 253 Het zou moeten
sneeuwen als een muur
ijzig ruw over zwijnenvachten
de beek kronkelend bevroren
als een knisperende boskrakeling
scheve schotsen verankerd
in nachtzwarte oevers
glazen vennen in bontkragen
rietpluimen van bergkristal
het meer vol poolijs
de heide naakt en troosteloos
bijna onzichtbaar verstoven
onder verpulverd onbehagen…
Plotseling vliegt er een smak
gedicht
2.0 met 34 stemmen 15.006 Nu het veilig is, kijk ik
het trapgat in, en luister
hoe beneden op de deurmat
de Echo ritselend
en knisperend verpulvert.
------------------------------------
Uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…
Hoezee
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 1.575 Zij zijn mij dierbaar de doden
van nu, morgen en eergisteren
en buiten begint het knisperen
van bruine, kurkdroge bladeren.
Hun troost is het vergaan van tijd
het malen van de korrels zand
tot zij vierkant geslepen zijn
zich lenen voor bouwsels van pijn.…
Kristallen
netgedicht
4.0 met 146 stemmen 59 sierlijk dansen
de kristallen
op vlaagjes wind
voorbij mijn
raam waar
een enkeling
helaas zijn
einde vindt
in een
krampachtig
smelten
zie ik later
de druppels
glanzend naar
beneden snellen
op weg naar laag
wit laat
de bui zijn
sporen na
op weer een
maagdelijke aard
je hoort knispers
knappen als kou
langs kristallen…
doorbladeren
netgedicht
4.0 met 29 stemmen 408 Mijn dagen krimpen
kou guurt de wereld
maar die glimlach
warmt koude botten
tot een warme dag
Onbezonnen jaren
zijn verloren gelopen
in een oogst reeds begonnen
nog voor men sprietjes
aan de einder zag
de herfst dekt kou
van de winter toe
met zijn duizendvoudig
donzen dekenpracht
die de sterke wind
ziedend zorgzaam
knisperend knus…
Herfstbladeren
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 143 Herfstbladeren dwarrelen naar beneden
Worden heel even opgetild door een vlaagje van de wind
Voordat ze hun weg vervolgen naar de door zon verwarmde grond
En ik kijk toe met blije open mond
Dan knisperen de blaadjes door de aanraking
van kleine, dansende, blote kindervoeten
Die alle blaadjes voelen moeten
En ook ik geniet als een klein kind…
riet
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 85 Het riet spriet
vertakt zich niet
loten tenger in de winden
sierlijke vingers
wijzen het oog van de blinde
op de schoonheid alom
verbinden het wonder
buigen gracieus
voor rimpels en vlonder
In het knisperende gefluister
beluister ik het applaus
terwijl het zuiden de wangen streelt
troostend met hoop in het verschiet
dragen zij
die…
Nog kleuren ze naar zon
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 460 de laatste bladeren
gaan langs mijn hand
nog kleuren ze naar zon
maar draai ze maar eens om
in donkere schaduwlijnen
draagt herfst al haar vorst
en knisperen op de stoep de
kleine ijskristallen morgenvroeg
in klaarheid
is de boom geschoond en zijn
de takken rijkelijk beloond
met knoppen nog in ruste
pas als de winterkou
zijn laatste…
geven zo hun zomer vrij
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 459 het hout
zie de spaanders vallen
als jaren in getallen
en het deert mij niet
de gave blokken
stapel ik heel trouw
tot voorraad als het wintert
splinters aanmaak voor de schouw
zij smeulen tot een vuur
als ik hen aanblaas
hun vlam verdrijft de
kou uit het vroege uur
de jaarringen verdwijnen
geven zo hun zomer vrij
in het knisperen…
Waar?
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 1.718 Kaal is het huis
kamers met geroofde wanden
geen vloer meer om ons te dragen
koud is het grind
koel knisperend door mijn handen
stenen jaren blijven vragen
naar je naam
waar is het raam?…
Ziekenhuistuin
gedicht
3.0 met 14 stemmen 9.478 Midzomer met zijn overdonderende volte
bladergevaarte van zo moet het zijn, dit
is de vorm die elk van ons vond dit is ons
diepste groen en groen ons wezen, tak aan zijn tak
de grond op de grond, stevig, voldragen,
nergens vermoeden van molm, geen huiver
van langzaam en knisperend stuiptrekkend
stervende wespen.…
Kloosterstilte
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 113 Knisperige bladeren met een sepia geheugen
hopen zich op tot lijkenpiramiden
en operahelden zonder tooisels
tellen hun jaarringen in kloosterstilte.
Zwijgzame bomen, ontvoogd en onttakeld,
als gekromde denkers van Rodin.…
één moment
hartenkreet
4.0 met 7 stemmen 631 langzame voetstappen
op bladeren
die knisperen
zonnestralen die 't bos
nog één keer goudgeel
willen schilderen
zacht fluisterende
stemmen
die zwijgen spontaan
om bij gekerfde namen
in oude bomen nog
één moment stil te staan
schoorvoetend gaan
aarzelende passen verder
tussen de kalende bomen
wervelende gedachten
over vroegere…
Ach II
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 935 Je bent zo'n park vol stille bomen
midden in een zomerdrukke stad
Zo'n lege bank aan spiegelwater
Een knisperend oktoberblad
Je bent zo'n onbevoetstapt sneeuwveld
de ijsjas om een tere tak
Zo'n krokusveld op een rotonde
lichtparels door een wolkendak
Je bestaan kleurt mijn seizoenen
Van mijn decembers maak je mei
Ik kan alleen…
Troosteloos
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 322 zandstralende
schurende scherpte
schrijnt
in hoopjes
tegen het glas
hier veegt het oud papier
in knispers over een voorbije zomer
ritselt het vergeten verhaal
over ondersteboven tafels
opgewonden schermen
en standjes
niet te troosten
parasols hebben hun rokken gestreken
in zedigheid
daarachter plaagt de zee de kust
vleit en komt…
Ik ben boek
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 232 mag ik even het woord
ik ben boek
niet zomaar een boek
een gebonden boek
deel I en deel II
ik heb een harde kaft
en knisperend blad
geregelde letters
klein en groot
een paar ezelsoortjes
en vaalblauwe afdruk
op m’n eerste blad, en oh ja
ik ben genummerd
heb een streepjescode
en sta met mijn rug
tegen de muur
van de bieb
afgeboekt…
Gekerfd hart
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 146 De kerktoren slaat onverwacht
twaalf keer, doodse stilte volgend
het vuur knisperend, blakend
littekens nu zichtbaar zijn
alleen in het donker.…
Takken kalen in de kruin
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 89 zie de meeuwen zeilen
driftend op de wind
bladerbruin vlaagt knisperend
tot het eindelijk luwte vindt
weg is de warme lach
en tekent kou
verbeten trekken op
deze bijna winterdag
kleuren zijn vervaald
takken kalen in de kruin
waar bomen buigen
voor het stormachtige venijn
het botst weer
na de zonneharmonie
we trotseren voor even…
stil
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 348 hier is niemand
behalve dan de stilte
onder hoge bomen
waakt eeuwigheid
zelfs het glooiende landschap
tot aan de einder
spreekt slechts stilte
bladeren knisperen
onder gelaarsde voeten
die naar water voeren
en dan het water
behalve hier en daar
een zachte rimpeling
windstil
zwijgend turen bomen
naar hun spiegelbeeld
en voor het…
Gebroken dans
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 149 Knisperend rol ik de kiezels
onder mijn voetzolen heen en weer
de regen valt gestaag op het leed
dat ik op mijn schouders draag
In mijn hoofd dansen satijnen schoenen
een dreunend ritme op de houten vloer
pas de chat, pas de chat
pirouettes in het kwadraat
Melodie van roze geschulpte tule
speelt gebroken tonen in mijn oor
ik wil mijn last…
Metgezellen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 22 Geen pad, wel een afgrond
Koude wind, dreigende wolken
Het is onherbergzaam hier
Schuin voor mij knisperen
zwarte bladeren open
Recht uit de grond
Er groeien uilen uit
ze blazen zichzelf op
bedachtzaam zoals ze zijn
Alsof ze zouden kunnen vliegen
staan ze dicht op de rand
mij te weren van een misstap
Achter mij hoor ik ze
verschrompelen…
Verlangen
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 1.137 De sprakeloze schoonheid
van jouw kust
bedwelmt mij
Laat me geen rust
Oh mocht ik stranden
op jouw strand
Mijn vormen drukken
in jouw zand
Mijn warmte voelen
in jouw hand
Verdrinken in je
peilloos blauwe ogen
Ontstijgen aan het heden
jouw knisperend pad betreden
Het is mij niet gegeven
De feiten van het leven
onthouden mij…
het lot dat stuitert
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 171 hoe bedreven de geest verrijst
boven de klanken van geduld
laakt het lichaam de behoefte
aan warmte en wijsheid
bedwelmd schittert het blauw van de tv
door een traan van het rechteroog
alhoewel dag veertien volmondig
het weten flankeert van wijze witte
jassen woorden is deze onrust
als knisperend van grind op mijn graf
geen dag zal nog…