Alle inzendingen over koesteren

knielend in het nu koester ik de stilte mijn adem fluistert ritmisch in het voetspoor bij iedere onverdeelde stap de kunst na de marathon is verschuiven wat gewoon is…

waar lila liefde paarst het violet nog ongeweten laat koester ik het infra rood de zachte warmte van verborgen bloot…

geluk is kostbaar geluk is breekbaar koester de dagen waarin je je bij vlagen laat drijven op het ongrijpbare gevoel dat geluk heet…

Zijn zee van zijn Wat hij in leven dacht te zijn was slechts een druppel schijn wat hij in wezen was was veel méér oceanen vol meer nu koester ik enkel nog de mooiste herinneringen en zijn as…

Koester de middag De avond wacht. Schenk je liefde. Voor de nacht.…

Wat je stem verandert zal ik koesteren met mijn stilte die je laat slapen zolang ik naar je kijk en weet dat je weer zult veranderen wanneer je dromen dat vragen…

al draai je niet meer mee in het spel op aarde je blijft voor mij altijd van grote waarde ik zal je koesteren in het besef dat je niet meer leeft ik zal je liefhebben zolang de rivier in mij tranen geeft…

In de stedelijkste straten, achter de stenigste façades, zijn er binnenplaatsen van koestering en kunst, van stilte zelfs, en van alledaagse mysteriën. (Parijs, mei 2010)…

Een koesterende warmte, stroomt in mijn bloed. Slechts bij de gedachte: “Ik hou zo van jou.”…

ik rijg de klanken van je naam aan elkaar ik koester woorden die elkaar vinden ik absorbeer zinderende onderhuidse zinnen ik bemin je als je zwijgend alles zegt…

die vaak ernstige beschadigingen hebben opgelopen in uiterst woelige jaren want nog koester ik de mooiste momenten in hun zeldzame helderheid heb ik spijt dat alles nog steeds mank loopt…

nooit was koelte klaarder dan het water dat ik dronk in de schaduw aan je bron platanen koesteren groen de stilte blauw en wit de milde eenvoud van je plein…

iets van levensvatbaarheid als een eeuwige stroom die grote dorst lest zo mogen wij van geluk spreken koesteren levenslust zolang het water blijft stromen…

zoals je soms een stofje vangt wanneer je met de ogen knippert en denkt aan naasten die er niet meer zijn zelf koester ik zo'n ogenblik en noem het zelfs een rendez vous…

Wanneer pijn voelbaar is, aanwezig zeg maar wanneer pijn zichtbaar is te zien zeg maar, wanneer pijn onhoudbaar is, niet meer te onderdrukken zeg maar, dan is de pijn aan de winnende hand en dus de grote winnaar. Wanneer pijn net als verlies ondraaglijk lijden wordt is elk lijntje hoe mooi ook altijd te kort!…

onze tijd samen koesterend kan en zal ik jou niet vergeten van je houden blijf ik altijd elke dag voel ik jouw warmte die ons ook weer samenbrengt waar het tijdelijke eeuwig wordt zal onze liefde zich hernieuwen tot dat moment pluk ik de dagen terugkijkend bij het vooruitzien als het compost voor het leven zoals de knoppen van de lente…

elke keer als ik aan je schrijven denk schieten onmogelijke werelden door mijn hoofd beelden beperken om toch te beginnen moet ik me beperken tot eindeloos een gevoel voor jou dat ik koester zoals ik me in jouw uitstraling koester zoals ik uren zou kunnen blijven staren en een konijntje op een bospad baren maar langzaam dringen dan echte…

Herinneringen koester ze diep in je hart Beleef vergeten momenten voor een nieuwe start Met weemoed een glimlach wordt vroeger vandaag Maak van heden de toekomst zonder gewetensvraag?…

ongenaakbaar koester jij je maagdelijkheid jouw naaktheid is gekleed met bloot opportunisme voor wie liefdevol de sluier licht is er intimiteit in een teder ontdekken van de paradijselijke werkelijkheid…

als álles te hard en veel te veel onbegrijpelijk koester het kleine witte kwetsbare dat tere blaadjes in de tijd verliest eerst één dan nog een het kijkt je aan en jij kijkt terug....…

zelf koester ik de herinnering aan ijssalon Florencia waar mijn zoetste dromen ooit zijn uitgekomen nooit trof ik later nog het genot van destijds als daar bij het eten van een ijsje in de Torenstraat…

Verwarrend is het, (ik ben maar een leek) De GGD verandert van gedachten Die zelftests waren niet geschikt bij klachten Maar zijn dat nu dus plotsklaps wel, zo bleek Zelfredzaamheid is fijn, die koester ik Het liefst gaf ik mij zelf mijn boosterprik…

strelen De warmte van de mensen willen voelen Even van je sokkel te mogen stappen Daar sta je in de zoom van het park Je laat je zien in beeldende kunst Koesterend het aanzien van trots…

Het leven is als een bloem omring haar met liefde geniet van haar kleuren laaf je aan haar geuren laat haar groeien laat haar bloeien koester haar in de stralen van de zon leef in liefde want dat is de bron…

De golfslag van het leven kabbelt maar door eeuwigdurend trekt ze haar spoor In wilde ontboezemingen en zachte stromingen Koester de mooiste die je hart steeds raken en altijd weer gelukkig maken...…

Ik zal liever zijn dan nodig Moedig Mild ook Altijd het hart volgend En wat er is zacht koesteren op het ritme van adem je warmte vervult me als ik heel dicht tegen je aan het nu beleef als het mooiste, ooit eindeloos…

Geen moeten wat mijn behang ontsiert geen later wat mijn kleur bepaalt maar een hand vol zonnestralen wiens warmte ik koester en ik schrijf dankbaar op je nachtkussen even vroeger dan te laat.…

heerlijk zijn de ogen die altijd lachen fijn is de taal die met humor sprekend oneindig wel lijkt de warme aandacht die zorgzaam koestert niemand die ziet dat langzaam verdrinkt wat jou gaande houd want even voor jouzelf is er nooit de tijd je voelt je drenkeling in de zee van geluk die jij golven laat meestal in de schaduw blijft…

is eergisteren negentig geworden, en nu ligt hij in bed. Hij begint zo zijn eenennegentigste herfst. De zon schijnt door het raam naar binnen op het behang en op het borduurwerk dat hij eens maakte: een stilleven met blauwe pruimen en groene druiven in kruissteek, gevat in een vergulde lijst. De nachten, zegt hij, de nachten zijn het ergste…

Zacht komt ze bij hem Ze geeft uit haar hart Liefdevolle bevrijding Ze kent de verleiding Hij voelt haar tedere handen Ze streelt zijn geest Ze ondergaan het spelen Ze bezorgt hem zijn feest Koesterend speelt hij Vertederend geeft zij Waardering betekent meer Een traan verschenen Liefde speelt over en weer Hij geeft wat bij haar…