Alle inzendingen over kosmos

Los van de aarde van ons geluk en leed laat ik weldra slechts een glimp van mijn leven aan jou en andere naasten na Vergeet mij en laat mij gaan ik kwam slechts even langs en ben nu verdwaald en dolend als een geest Ik kom niet meer terug want na mijn laatste zucht ging ik op in de kosmos en verwerd ik tot aarde en lucht.…

In de kosmos. In energie. In een cel. Eeuwig leeft alle tijd van de wereld. In dorre woestijnen en in oceanen. Ook in een mens die gestorven is, en in onze herinneringen leeft. In een aandachtig levend mens, die alle tijd van de wereld heeft.…

toch ben ik blijven wachten met de wetenschap niets van de kosmos te verwachten rondgezworven in dorre zandwoestijn met af en toe een bron; de oase waar ik mijn dorst lessen kon het manna door hen bewaard in twee buideltassen van het wereldpaard wedijverend met een klein kuddeke schapen rondom de torenhoge oerang…

De kosmos, waar stof en energie ontstaan. Toevallige mogelijkheden. De planeten, waar tegendelen bestaan. Onbegrepen natuurgeweld. De mens, die zijn tegenstelling overstijgt. Die bedoeling uit toeval maakt. De levenskunstenaar, die bewust geworden is. Die met liefde liefde schept. De kosmische liefde, die bedoeld ontstaat.…

'n Slaapdronken lelie volgt moederloos haar onredelijkheid met onbeholpen pasjes dobbert ze langs de blanke melkweg Vol moedeloze rebellie schreeuwt ze luidkeels in gedachte haar ontregelde lot uit Toen spiegelde bevroren paniek als een lijkgele aureool haar de toekomst van gevallen ster voor en droop ze afwezig de kosmos uit…

ogen kijken naar het zienlijke en onzienlijke ontdekken facetten van gruwel en schoonheid doorgronden mysteries achter keerkringen zelfs in het duister ervaren zij het licht van Venus mijn binnenogen kijken speuren met een Argusblik waakzaam ziend voorbij de randen van het dagelijks bestaan niets gaat verloren in de oneindige Kosmos…

In dit decadente gedeelte van de kosmos zwijgt de rede en bedekt een zwarte wolk het verstand dat buiten aan de hemel hangt dat zodanig door het vlees is bezwalkt dat men de mens niet meer met nieuwe inzichten kan verrijken en iedere poging alleen maar paarlen voor de zwijnen gooien wezen zal zij is als een roos…

Door de waarheid ingehaald Vertrekt ze naar het land der dromen Waar visioenen binnenkomen En haar dwaallicht vredig straalt Voorbij de aardse woestenij Raakt ze lucide sterren Ziet de kosmos opensperren Schouwt planeten van nabij Maakt het gewillig brein Haar eigen creaties Restrictieloze impressies Die werken als karmozijn…

Er zouden zich nog ergens in den vreemde aan de buitenranden van het Al met regelmaat ontdekte en vermeende planeten voordoen tijdens Sterrenval Het heeft mij dikwijls als niet-ingewijde bevreemd hoe licht de kosmos zich verwijdde wij wachten nu al lichtjaren op tijden dat ons de Homo Deus zal verschijnen E.T., van de planeet Extraterrestra…

en ik vloog hoog met jou schaamteloos los van de aarde wijd op stromen van stilte en ik ving licht met jou jaren verder dan poëzie en de waterbron ademde zacht melkwit langs woordenwegen de openheid van bewegen binnenin breek uit, riep je toen de allergrootste sterren cirkelden je mij omwond met de kosmos…

Pure versmelting met goddelijke kosmos, de lieve ander. Niemand heeft groter liefde dan die opgaat in ander, elk ander.…

Ik voel intens de kosmos, ik voel intens het streven. Om voor eeuwig zo door te willen gaan. Kleine geluksmomenten, fijn dat die nog altijd bestaan.…

prozawoord heelal zou heel 't al omsluiten? kom nou toch dichter ----------------------------- © Jan Bontje 1997 / 2003…

is een wervelend kleurenspel van regenbogen bundels zonnestralen doorbrekend in een koel en donker dennenbos omgeven door gouden zonlicht paarsviolette heuvels geheven door mistige velden vogels in formatie als miniaturen tegen het blauw boven een stille diepte wegwijzers naar de kosmos naar onze oorsprong sterrennevels lichtjaren…

gaten elkaar radicaal op aten wisten dat er nieuwe energie aan zat te komen ook wij hadden onze dromen een paradijselijk heelal met lange diepzwarte zwaartekrachtgolven die ons liefelijk bedolven ik voelde in de kern van mijn neutronen dat ook de rode dwerg dit ging overkomen wij spanden onze vezels om deze zondvloed in de kosmos…

Uit een peilloze schacht van duisternis, een stilte als de wereld zo diep, golfden de eerste lichtstralen af en aan. Puls na puls stuwde U Uw geest de wereld in totdat de verten flonkerden van Uw bestaan. Zo schiep U ook ons als vrije geesten, als Uw kinderen, spelend en wandelend in Uw licht. Maar in het spoor van de Lichtdrager, voor zijn…

Jij ging op weg als tastend licht dat over de wateren zwierf: glanzende kiem, geduldige vonk waaruit de sterren zijn geboren. Het melkwegstelsel streek jij aan tot een flonkerend wiel van licht: om elke ster, uit gas en stof verdicht, schiep jij groene werelden vol hunkerend, denkend leven. Zo blies jij ook de mens de levensadem in - denkende…

hier om deze vreemde hoek schuilt het afscheid de klauwen ver gekend breed gespreid, hier ligt de sprong voor- of achterwaarts te wachten op de mens en zijn vergissing een momentum van de eenzaamheid of wat warmte in de kleinste hoek ben je mens geweest, het antwoord en de vraag een groteske rondedans hij weet het niet, nog niet een herkansing…

wij zijn wel losgekomen van oordeel en idee hebben standpunten ingenomen de zweverigheid viel mee toch met beide voeten stevig op de grond gebleven in een wereld die uitgaat van een andere kijk op leven in het volgen van elkaar deelden wij voortdurend steun toch was jij mijn toeverlaat die als vrouw haar mannetje staat…

In een langgerekte parabool verlegt een flonkerend stuk gruis zijn baan. De traag rondwentelende aarde brengt zijn wilde zonneval tot staan. Een neertuimelende fakkel wordt ontstoken, hij boort zich lichtend door luchtlagen. IJle rooksporen verdampen in mistende vlagen. Een blinde wesp, een speldeknop van licht is eindelijk tegen de lamp gelopen…

je kunt bloemen brengen naar de graven en as verstrooien op het veld schepen varen in en uit de haven een oude man telt traag zijn geld hoge bomen buigen niet voor kleine struikjes aan hun voet er is geen wedstrijd in verdriet voor wie elke traan oprecht begroet leven komt en leven gaat de kosmos doet haar ding zij botst en deint, kent…

De zon begeleidt en dirigeert planeten en myriade manen ten dronken dans in cirkelbanen het multiversum musiceert In mechanische melancholie baadt de ster die verder kwijnt haar helderheid - tot ze verdwijnt vervalt in vale apathie De celestiale schemering een schaduw sluiert Edens Hof de grote Godendeemstering herleidt 't heelal tot…

de maan is uit sterren buitelen en vallen strepen je wens graveert verlangen in een koele nacht je gaat toch niet verdwalen in het donker als het licht wordt in je hoofd je hebt gekozen maakt je passen veel te groot omdat je bang bent voor de schaduw zie je balanceren op de rand de blauwe bovenkant van eindeloze diepte ik heb…

Slaap kan mijn goeddoende geest niet vatten fantaseer ik maar een vliegend tapijt traag zwevend door de kosmos zonder tijd zodat het brein niet is af te matten in voorbijgaan omringen mij kleuren ergens speelt Schubert iets met violen volgen meer muzikale idolen: getransformeerde sterren die fleuren zwaai vaarwel moeder aarde beneden de…

kom - laten wij niet zeuren tot in de treuren - het is de nieuwe tijd sluit deuren die naar sikkeneurigheid meuren licht splijt het duister wijd en zijd zuivert de lucht - soms moet dat gebeuren op een blanco vel papier woorden uit 't hart dat schreit wanneer de zon ondergaat in de schoonste kleuren en alles om ons heen het weet - dat de kosmos…

Kosmonaut Kosmonaut, zoals jij je raket instapt. Totaal ongehinderd door angsten. Jij ruikt niet zoals gewone mensen. Al schuurt het soms een nanoseconde. Jij torst kennis over het oneindige mee. Zonder vrezen, terwijl jij weet dat het jou aan stukken zal scheuren. Jij beziet jezelf, geheel ten onrechte, als een druppel water in de woestenij…

Mensen leven als egootjes, op een eenzaam bolletje, waarvan er meer zijn, dan zandkorrels, van een strand. Mensen denken onvoorstelbaar. Zo kunnen we gaan denken, dat we erg eenzaam zijn. Dieren denken dat niet, denkt een dichter. De dichter ligt nu in bed. Hij waant zich eenzaam. Alleen, vannacht. Onbegrepen. Hij denkt na. Hij schrijft…

De stofzuiger is voorbij, de kosmos helderdiep blauw en blinkend ontvouwt ze zich aan mij -van licht heb niet alleen ik geen last.…

Ik smelt er mee samen en reis door de kosmos mijn ademhaling stopt haast het lijkt of ik oplos. Ik vind onontdekte gebieden en reis er door heen niemand is er bij me en toch ben ik niet alleen.…

Ik voel me samensmelten met een doorschijnend licht sereen ik word opgenomen door de kosmos hier wil ik snel weer heen…