Alle inzendingen over kozijnen

~~~ nog even zitten in het raam kozijn van onze oude school de studieboeken op onze schoot alsof we niet alleen maar loeren naar langslopend wild zogenaamd verloren in een gesprek met schaterlach en haargezwaai lekker weer eens een dagje jongeluieren zonder de afstand in te kunnen schatten tot de lange rechte weg die voor ons ligt…

diensten aanbiedt zonder een woord, die doet alsof zijn neus bloedt, of die gehurkt zijn veters strikt, of iemand die langs mij heenglipt, met een hoed op, die niets met mij te maken heeft, of die met een emmer tussen de knieën zit te melken, iemand die mij een knipoog geeft, die wacht tot hij aan de beurt is, die zijn best doet, of iemand die kozijnen…

op de eerste etage slungelden haar benen uit het raam over het al haast verrotte houten kozijn van een herenhuis met verloren faam ze daagde mij uit met blote benen en lonkende ogen die mijn lust wilden lenen onder het gewuif van een luchtige rok ontsnapte mijn verstand geenszins aan deze ruif en mijn hart haastte zich als…

Geleund in de uithoek van een balustrade, zie ik als over hemelsbreed kozijn ’t Beproefd schip dat klein stilligt aan de kade, De gele stroom, de kleurge oeverlijn.…

Dicht in het bos verscholen Waar een eenzaam boshuisje staat Tussen Douglassparren waar dassen wonen Menig regendruppel, op takken, in spagaat Neerdalend vocht op ramen en kozijnen En de dakgoot overuren maakt Torenhoge Douglas-sparren groeiend in rechte lijnen Een onweersbui heeft een oude boom gekraakt Regendruppels tikkend op het raam…

Bloemen plakten vast aan ramen, toen buiten nog wel eens naar binnen kwam, door kieren in kozijnen blies, waar ik wakker lag om het wit dat wachtte, op mijn maagdelijke stappen want het vers geknisper van kristallen, onbetreden, klonk als een belofte, en bracht mij slapeloze nachten.…

verlangen ingebed (soms leek het warm, daarna ijzig koud) de kledingstukken in de kast, vergaan achter dichte deuren in de loop der tijd en schimmel in de voegen van de douche- wand die ooit zo keurig schoongehouden in het nu verlaten huis (doodstil is het) de voordeur, die altijd open stond, kan niet langer op het slot in verwrongen kozijnen…

Maar wat kan u barst en spleet thans schelen, Groene pan of verveloos kozijn? In de linde hoort ge uw vooglen kwelen, Op de bladeren speelt de zonneschijn; Kinderstemmen komen 't oor u strelen Welkom! welkom! roepen groot en klein.…

ik heb vannacht gedacht verder dan kozijn niveau ik betaalde voor een zonsondergang hield mijn hand niet op de knip ooit schreef ik in mijn dagboek ik heb mijn langste tijd gehad de wens om zee te zijn spoelde af en aan toen schreef ik in mijn dagboek: ik heb mijn langste tijd nog niet gehad nu ik aan de grens gekomen ben de grens van…

Nu we kozijnen zijn in deze keuken, kijken ze wel naar de leuke overbuurvrouw op haar balkon of een bescheiden lijnvlucht die over komt, maar niet naar ons die alles omlijsten.…

het was op een zondagnamiddag deuren spraken niet, ramen lieten de zeewind met wapperend gelaat binnen, het zout aan de kozijnen zij las tegen het licht in, haar ogen weerkaatsten in de bladwijzer en haar rechterarm stak in het haar, ik omhelsde ze onder haar borsten fluisterde achter haar oor,- heerlijk om even aan het lelleke te proeven…

bewoners over straat wandelen langs de serpentine stoeprand auto’s rustig gewassen op de kant in het nauw omschreven hart van de stad is een groen park gevangen in het net van straten de fontein spreidt witte lange vingers zilveren vonken stuiven over een groep kinderen mannen bouwen een huis de ramen open ze timmeren kozijnen…

Tover voor mij een nieuwe wereld, een ander licht vol van verlangen bol van gezangen Voorbij de laatste bocht, het bange konijn bij het verlaten huis, scherven in het kozijn drukt ze haar klam gelaat door het spinnenrag en ontwaart wat ze verder meedragen mag Met frisse lach, zakken vol van geur en kleur glipt ze stralend door de smalle…

Nu we kozijnen zijn in deze keuken, kijken ze wel naar de leuke overbuurvrouw op haar balkon of een bescheiden lijnvlucht die over komt, maar niet naar ons, die alles omlijsten.…

Nu we kozijnen zijn in deze keuken, kijken ze wel naar de leuke overbuurvrouw op haar balkon of een bescheiden lijnvlucht die over komt, maar niet naar ons, die alles omlijsten.…

Hij vouwt bootjes van zijn dromen, blaast zachtjes om niemand wakker te maken hun papieren zeilen vol en kijkt ze zachtjes zachtjes na tot uit het raam hij houdt als de ochtend aan komt rollen de kozijnen en de lijsten rond de foto's op hun plaats en wacht tot alles bedaart en iedereen aan het ontbijten slaat hij houdt de hele dag de kleine…

Vanaf de Eems bij Walchum legde hij naast elkaar balken hele bossen werden gekapt burgers, boeren hadden gesnapt: hun dakbalken kozijnen moesten ze geven anders zouden ze wat beleven de balkenweg kwam er tot de Hasseberg en verder tot Sellingen.…

Langs 't kozijn Dropen de straaltjes. - Heerlijk schoollokaal!…

Door raam van dorpskerk teek'nen beukentakken Schaduwen op 't verlicht, te smal gordijn; Door twee helblauwe spleten naast 't kozijn Scheren twee evenwijd'ge, gele vlakken.…

klanken in een kleine leegte, vol doortrokken van idealen en het doorleefde stads - geluid en door de groene grachten getinte wind, verbindt zich met nieuwe ideologieën, carillons van een nieuwe tijd, te samen in een ultiem dispuut gedreven, mijn makkers in dat uur van een nooit gewonnen of verloren strijd, bereikbaar via vermolmde kozijnen…

Hij gluurt door 't raam, wijl winterzonnestralen weven Een aureool om haar en 't kind, - oogsluitend laat Hij leunen tegen 't kil kozijn zijn droef gelaat.…

De dag begint kregelig uit tegenzin zonder eerst een boterham de zon is in de wolken gewaaid ze woeit daar vecht er met sissende kussens slaat het vocht eruit en giet de mist over de velden steekt een paar kozijnen tussen de buien brandt een regenpijp vanuit de erker en loeit nog even na uit hitsigheid Het gras snijdt de druppels aan…

het is de late nadronk van de dag in een droesem op de kozijnen gezakt. dromen gaan hun slinkse weg. een late stap raakt verloren op de stenen van de straat alleen de stille booglampen raden hoe laat het is. ze weten dat het doel steeds verder ligt.…

een bronzig groen, en proef het parfum van wegrottend leven nog een paar ijle, magere muggen dansen, hun zwierig patroon, golvend in wijkend avondlicht, zonder gezoem nu, doch frenetiek en heftig bewegend, op de allerlaatste druppels menselijk bloed geelzwarte wespen zijn stom en traag geworden, kleven zich zoemloos vast aan een vermolmd kozijn…

opa laat even de bankbiljetten knisperen bij het geven een duifje koerend in het kozijn overstemt de preek de golfbaan ziet zwart van uitvreters die pikken in wat nog leeft 'Veldzicht' is ruim zicht op automobielen en dealerhangaars mijn voet verdwijnt ondoorgrondelijk zijn mij der mollen wegen 1 – 20 januari 2010…

bek op de boulevard steeds roerend naar ander plaatsie Ik in de hoedanigheid uit te wringen was die jenoffel nie te porren happig naar mijn bougie misschien toen ze me met d'r woord voor was Vraagde ge pallulle in de Haan gewoon om ‘ns pannekoek te eten U moet vanaf nu nie vreemd opkèken zo ze ginds naar ene McDonald's verwèzen Haar kozijn…

maar ze hangen aan het kozijn klimmen in de sparrentakken zodat niemand ze kan pakken springen op het maneschip en gebruiken het als wip klauteren op manestralen gaan een handje vuurwerk halen werpen het in wijde vlucht tegen het zwarte fluweel van de lucht Worden niet naar bed gebracht Spelen buiten heel de nacht Warm in haar bedje heeft…

Een kozijn met bloemen voor mijn voeten. Zie uit onze computers komt rook en vuur! Laat ik de computerstekker er maar uit gooien. En drinken mijn beker water en eten een koek. Dan ben ik weer alleen. Facebookers. Wat hebben ze wezenlijk te berichten? In drukte en in stilte? Helemaal niets behalve dan roddel en achterklap.…

slaap ik met blote billen alleen onder een deken Zet ik niet de wekker Denk ik maar niet aan morgen,aan tandenborstel of zorgen Aan zeep,water en eten zo lekker Want daarvoor ben ik te moe Lieve mama ik ben moe En daarom leef ik na verloop van tijd in een vissenkom Ik heb geen vrienden of vrouw meer Ze zijn als poezen verdwenen uit mijn kozijn…

'n Grijze poes zit binnen, Op het kozijn te spinnen, En 'n kanariepietje, Zingt in de zon 'n liedje. Een tuin vol boerenbloernen, Waarin de bijtjes zoemen, En groen met witte hekjes, Schutten intieme plekjes, Die tot 'n zitje noden.…