Alle inzendingen over kraait

Al horen we geen teken, al kijkt Hij niemand aan, als 'k ooit als Petrus Hem ontken kraait in mijn hart een haan.…

van tekening en schilderij in schatkamers vol zonden in museaal vergapen laat men de botten kraken als de heerser dat gebiedt nog spat het bloed van galg en rad waar koppen rollen zonder gat gekochte moordenaars lappen rechten aan hun laars op een slagveld zonder eer de koning doet het weer maakt niet uit in welk jaar geen haan kraait…

Een daad van politiek protest een vrouw van eenentwintig De eerste die Iran liet zien dat vrouwen kunnen winnen Olympisch brons met taekwondó maar hield haar woorden binnen Alizadeh is haar naam wordt zij icoon voor jong Iran Zoals een paar jaar eerder nog vertoond was in Afghanistan? Ze werd vernederd en beschimpt en was gedwongen…

Maar de poort naar terug was hermetisch gesloten raadselachtig klonk door het sleutelgat de stem Wil je terug naar start los eerst dit raadsel op waarom kraait de kraai niet en de haan wel?…

voordat zij totaal beroofd en neergeslagen sterven zou compassie met al wat leeft bleek vergeten wilde men in herinnering niets meer van weten egotripperij was er weer als de kippen bij om met andermans veren te pronken waar alleen al een paar woorden ieder zouden kunnen vermoorden zonder dat er ook maar een enkele haan naar kraait…

Als je dan dacht dat dit ooit stopte, geen haan die ernaar kraait Wie boeit het nog, wie ligt er nog wakker van al die ellende? Niemand toch? O ja, gelukkig nieuwjaar en de beste wensen, je zou warempel vergeten Dat ook de mensen die de ellende overleven, gewoon doorgaan in 2006, dus… GELUKKIG NIEUWJAAR.…

met lange vingers steel jij op een blauwe maan dagdromen van geest verlaten gronden en dood gewaande bomen je vliegt door open staande deuren laat voeten zakken in de grond vlecht meterslange draden en sluit zonder knopen een verbond je wilt de groene lakens delen huid en haar met handen boeien over spelen tot de haan kraait en met het…

Ik hou niet van ijskoude dagen Van wind die door de kieren waait Oh was ik maar een zevenslaper Geen hond die blaft , geen haan die kraait Maandenlang ver weggestoken Me hullen in mijn eigen huid En ademen op mijn eigen ritme Geen mens te horen, geen geluid Laat me ontwaken in de prille zomer Wanneer de kievit wiekt boven het land Laat…

waar hart en oog en streling samenkomen vergrijpen vurige tongen zich aan smeulend vuur de tweekamp tussen hunkering en waan stuwt hartstocht op tot vruchtbaar samenspel, de rede groet de geest kan niet weerstaan het fel begeren, uitzinnig kraait de rode haan in driftig bloed het willig vlees als brandend braambos, wie buigt er voor…

rumoerige vertrekken Van mijn volgeboekte hoofd Zij komen zonder reservering Daarmee dus geen annulering Men hoeft mij niet meer te wekken Want mijn nachtrust is geroofd Zij zouden aangenaam verrassen Met de zachtheid van matrassen Maar het lawaai blijft tegendelen Als geschreeuw uit duizend kelen Overnachtende gedachten Tot de haan kraait…

Hier kraait een baby niet. Onder 't puin kan ze niet. Hier is er geen zon meer. Maar een bom, keer op keer Is er dan geen God, die dit ziet? En helpt met dit leed en verdriet. Of heet die God soms Allah hier? Verlicht hij pijn op zijn manier? Wie het dan ook moge zijn, moge Hij verlichten, hun pijn.…

Gij kraait, terwijl ge uw vlerken slaat, en 't stemgeluid dat henengaat, uit uwe hals gedreven, herwekt het slapend mensendom, het boodschapt hem de dag weerom, de dag, het licht, en 't leven.…

De haan kraait in de morgenzon en het leven zei mij meer dan wat ik bedenken kon. Ik ben helemaal alleen en van mijzelf. En mijn stem weerkaatst in een rotsachtig gewelf. Een golf slaat met zijn kop op een rots. Wees trots, wees trots, wees trots. Alle zielen van de wereld roepen mijn naam, en eens zal ik ook naar hen toe gaan.…

Onder druk gekakel opent zich een nieuwe dag papa kraait koning mama tokkelt ontbijt op bed en de kuikens zij knoeien de volkorenkruimels in dit kippenhok is het weer weekendpret thee croissants verse jus d'orange beschuit met bramenjam Oost-Indisch doof zo begint de zondag niet slecht dan dicht ze een jalouzie nog heel…

zijn rookstoel bij het raam Zachtjes prevelt hij een naam Zijn blik verhult een groot verlangen De scheurkalender aan de muur Verhaalt een spreuk en bijbelwoord Dat als dagelijks slotakkoord Weerklinkt in ‘t vroege avonduur Ik hoor de gangklok soms nog slaan Als ik stil zit weg te dromen in een haast vergetelheid Hoor.. in de verte kraait…

Komt een man wat vrienden tegen: de haan kraait eerder dan verwacht. Zonlicht brandt voorbij gordijnen zonder enig mededogen, spijkert kleuren achter ogen, hemels vuur vol helse pijnen. Het licht vliegt aan. Nog uren later op de bank in plaats van sponde, met een kop als een rotonde proef je nog die dooie kater.…

Nevelverscheurend kraait een haan vanuit onzichtbare tuin achter vage huizen, het rozerood van de dageraad al in top. In een andere tuin voerde ik grootmoeders kippen nadat een andere haan mij had gewekt op de donkere vliering die geurde naar appels. Ik hoor dit nu, ik zie dat nog.…

heb mijn oor afgesneden water bij de wijn gedaan god om erbarmen gebeden toch kraait drie keer de haan heb hem de nek omgedraaid zoals ik jullie ook zal verloochenen dit volk is mijn werken niet waard de gotspe om mij te verkrachten in het diepst van gedachten ik ga aan het kruis ook de dood zal mijn lot niet verzachten in de schoot…

Mijn dochter loopt niet mijn dochter praat niet maar communiceert wel en niet zo´n beetje ook ze ruikt ze voelt en kraait en kan kijken in je ziel en zaligheid KOMT DAT ZIEN, KOMT DAT ZIEN!…

Cyrieltje zit in bad Het water druppelt op de grond en ’t schuim vliegt helemaal in het rond Mama zegt: kijk toch eens aan wat heb je nu toch weer gedaan Al dat pets en pats gespetter maakt de badkamer niet netter Laat je bootje rustig varen met je eendje, op de baren Jij bent een echte deugniet Maar Cyrieltje luistert niet Hij kraait…

Het eerste licht maakt weer geluiden en in de verte kraait begin. Nu mogen we weer het leven leren.…

Nu de wijven Schutteldoeken uit het telraam Van hun mager a b c Hoe innemend de haat kraait, de vliesdunne wrevel Bij donker alleen met de rook Het gebaar voor de spiegel De baltsende vogel vergaat In het vuur van haar bloot Ah de muis in haar hand de beminde Die klautert en klimt In haar adem Het lichaam staat groot…

Hij droomt van vuur en van geweld Schrikt wakker midden in de nacht Zijn vrouw en kind zijn afgeslacht Hun os ligt op een knekelveld Hij moet eruit wordt hem verteld De frisse lucht in voor wat kracht Het kleintje kraait, spartelt en lacht Ze gaan en staan al snel versteld Die frisse tintelkou, dat wit Zodra hij op een parkbank zit Is…

Zit ik nog met een haan die kraait en een kraai die krast, met een zomer die niet zomert en een dromer die niet droomt. Is toch bijkans net zo vreemd als een dichter die niet dicht? Gelukkig ben ik slechts een denker die niet denkt.…

Een haan kraait honden blaffen. De stilte blijft de lome traagheid van zomerdagen lang geleden. De zomer rekt zich uit tot in november.…

Dat boerenvolk hier heeft een schaduwzijde, hun kippen, nou daar kraait dus wél een haan naar, om vijf uur ’s ochtends, ’t is haast onbestaanbaar en dan gaat men luidruchtig tractorrijden. Ze halen melk uit koeien, ze zijn gek, bij Albert Heijn staat dat gewoon in ’t rek !…

schraal bier kraait in je leden ontzet verzuurt wroeging de veelslachtige bronnen van je pijn het vocht verschalkt je weemoedige flanken genadeloos in je schroom zoeken besmette zenuwcellen wortel en goedkoop plezier klarinet speelt de aftocht ongeschreven brieven talloos splijten maag en nieren je droomt: je bekent een halfgod ontfutselt…

Hoor de stilte kraait. De minnaars dolen in de nieuwe wouden van de winterslaap en alle zaaiers, nu vermomd als jagers, doden. Met een weefsel van regen en moeheid heeft de stilte ons bekleed en onze lippen gericht naar het van koude biddend noorden.…

balken ezels lang gerekt ze zijn misschien cretenzer het is hier ochtend in november geen haan die kraait de wind staat stil het licht gaat temerig aan de zon bewolkt de lucht wordt bevlokt stralend wit op straat gesmolten de zwijger wordt gewekt in stof die noopt tot spreken reeds dagen aan een stuk de wereld staat onder druk de telefoon…

Hoor de stilte kraait. De minnaars dolen in de nieuwe wouden van de winterslaap en alle zaaiers, nu vermomd als jagers, doden. Met een weefsel van regen en moeheid heeft de stilte ons bekleed en onze lippen gericht naar het van koude biddend noorden.…