Alle inzendingen over kraan

gelaten in tijdsverloop in cultivatie van bloemen woorden weggeblazen in ongenoegen en terugrapen als verloren pracht van afgerukte bloesemharten en met verlangen hun bezeerde voortbestaan heraanpassen en zo getrouw mogelijk imiteren in poëzie,dat een krans van schuldbesef legt om hun uitbloei…

En om de geldstroom flink te laten lopen Wordt er voortaan gedweild met de kraan open…

't al oogt als een wachtende vrouw, totdat de gedachten-kraan sluit. -Ik ben veranderd, door het baden in tijd.…

' Na 4 minuten sluit u gauw de kraan Zodat ik lekker lang kan blijven staan.…

Een lieveheersbeestje bekruipt het pluis, zijn pootjes haken in het zachte wit alsof het zeggen wil, je wordt gedragen door een krans gebeden die door de Wind verwaaien naar het Land van Licht.…

Dan weer onder de bijna hete kraan, met ellebogen en hoofd tegen de muur Ik merk niet dat een traan meerolt met het water uit de kraan Al mijn zorgen lopen mee in die zee van water en ik blijf staan zoals ik stond tot het bonzen van mijn hart langzaam is verstomd. Ik voel me als herboren...…

Zij droeg paarse bloemen als een krans hun namen werden op een dag verschanst in het nieuwe morgenlicht heel diep begraven… mocht zij voortaan nog lentebloemen garen!…

voel mijn lip trillen door jouw dood ik weet, ik zat fout ik had niet mogen raken mogen slaan met een spaan jij verdiende te leven en niet voor even was mijn handen onder de kraan..…

lege rivier vol boten stoom in mijn hoofd waar is het water alleen het water is waar kranen zijn geen reigers meer kades niemand legt er aan doelloos dwaalt een meeuw het land in leeg zo leeg de maas zo oud en zonder zin als ik…

draai de kraan maar open en laat het lekker stromen straks mag u water kopen of er alleen van dromen vul maar vast wat grote flessen want onze dagen zijn zo geteld en dan is de dorst alleen te lessen voor hen die zwemmen in het geld…

Maar mij maakt het wel als een kind zo blij, (daartoe voel ik de drang bij tijd en wijle) doormiddel van een krans dan wel een rei me rijmend aan mijn tuintje op te geilen.…

Je hoort 'tsunami', 'stromen', 'overspoeld' 'We moeten dweilen, maar de kraan staat open' 'Een golf doet alle kampen overlopen' (Hier worden vluchtelingen mee bedoeld) Waar waterbeeldspraak mensen maakt tot rampen Zie je de solidariteit verdampen…

Wie veel water drinkt die verdrinkt veel verdriet!!…

Een mes steekt uit mijn rug, omhuld met een krans van bloed. Ik schreeuw de kriebels uit mijn hart.…

Een krans van knopjes... Ligt er bovenop. Ben zeer benieuwd, Kan haast niet wachten, Moet steeds weer kijken Heb geen rust. Tot de bloempjes komen... Aan het stekje In het potje Op de vensterbank.…

achter de kerk staat de vrouw, ze verdraagt doffe haren op vette kleren, een hond blaft eenzaam, traag loopt oud water de kraan uit dit beeld wilde ik vasthouden en uitzetten voordat de engel van zijn ladder afdaalde -------------------------- uit: 'Bezonken', 2014.…

de kale kamer de geblindeerde ramen de vergrendelde deur de kapotte ventilator de stroperige warmte de kwijnende kraan de scherven glas de gekrompen tijd de stilgevallen vlieg de hoge hoeden de wachtenden de roerloze lichamen wij lezen samuel schreef…

Jij bent voor mij de wind Maar bovenal de storm De snelheid in kwadraat Vluchtig en toch enorm Jij bent voor mij de regen Maar meer nog de tranen Druppels die verdwijnen Uit vastgeroeste kranen Jij bent voor mij de winter Maar het is vooral de kou Die de wereld laat bevriezen Waar ik mijn iglo op bouw…

vlecht dan een krans en steek de kaarsen aan en weet dat deze duisternis voorbij zal gaan.…

Door de windingen van je zonnig haar weefde ik een guirlande een broze krans van blauwbloesems sterren van aquamarijn En ik zag hoe het tedere koraal van een glimlach als een vlinder over je lippen zong En hoe je fluisterde : Vergeet mijn warmte niet het lied van mijn hart Hou van me, m’n lief Nu... Elke dag... Steeds weer...…

Niet de citroenboom, niet de absint en de nacht, maar haar absentie: de witte jurk over de krans van een oude muur; de lelie omkranst de herinnering aan slanke handen, gescheiden van de aarde en haar gezicht, de boom is haar stem, de rozen zijn in haar gesticht, vertrokken om het zoet der liefde te verspreiden en naar eigen inzicht…

Voorbestemming na de nacht Inspiratie verwilderd gedichtje geschilderd Passie samen kracht Bevrucht in gedachten Winden vangen graan En wieken en torenas en kraan En Zoals ik het voel Schrijven doe ik zittend Wat kan ik liggend doen? Als het waar is Poëzie is springen Ik vind je leuk…

andre tekens zwijgen, De ziel haar zucht in kleuren wedergeeft, De Min haar blos in 't rozenblad doet stijgen, De Erinnring in 't vergeet-mij-nietje beeft; Als Hope fladdert in de groene twijgen, De Rouw in 't lover der cypresse zweeft; Als Jaloezij de gele tulp doet hijgen, De Glorie in de frissen lauwer leeft: Dan diende ik U een bonte krans…

de bomen druipen van verdriet ellende moddert tussen wortels tussen tenen sompig riet, ween niet ween niet wolken zwelgen van de tranen en het regent open kranen van een somber droevig lied dat geheel geen uitkomst biedt waarom niet jij wiens wil geschiedt…

Ik heb een krans gelegd voor hen die vielen bloemen ter nagedachtenis in stilte hen herdacht die streden voor onze vrijheid gerouwd om die niet meer zijn. Ik heb de vlag gehesen ter ere van het feest om de vrijheid te vieren van hen die levend zijn want zij die hun leven lieten wilden dat wij blij zouden zijn.…

ik weet het niet schrijf iets met die bedoeling misschien is het poezie misschien ook niet, zeker moet er een moment in zitten dat er vogels vliegen naar het zuiden of dat er een kraan druppelt terwijl je depressief in bed ligt vrolijk fluiten de vogels in de vroege ochtend buiten je raam is ook goed en denk dan aan haar en alleen…

je vlocht madeliefjes in een heksenkring het leek alsof de schaduw van drie witte berkjes om je hing heel voorzichtig stapten lichte voetjes over paddenstoelenhoedjes je lachte zon en danste vlinders met de krans oranjewit je straalde zomer maar uit de berkjes viel de eerste herfst op je gezicht…

Wanneer we durven leven, zoals water stromen gaat, wanneer we draaien, aan een kraan. Het verleden van onze verre toekomst, speelt zich hier en nu vandaag, voor onze geopende ogen af.…

Met de kale vlakte vol kranen en kuilen in het hart van de stad heeft men grootse plannen. Het Paleis komt terug met zijn doden, hun dromen, verleden en toekomst, levensgroot en in kleur. Wat bleef van de oorlog: massieve uniformen op een oud bleek journaal- het vergeten verhaal van een verre historie die nooit is geweest.…

ik dronk je als een goede wijn voelde me zwaar verdoofd mijn hart en hoofd deelden de pijn want in jouw jaar van bottelen bleken, wat ons betreft althans de druiven zuur te zijn zodat ik niet meer bliefde slechte wijn behoeft een krans ik leg hem zachtjes op het graf van onze korte liefde…