Alle inzendingen over kromme zin

Met gêne ging ik op de weegschaal staan En zag het resultaat van goede dagen Het heeft geen zin de grutter aan te klagen Nee, zelf was ik dat lekkers in gaan slaan Ik heb al één goed voornemen te pakken: Vandaag ga ik geen oliebollen bakken.…

Dichten is...onzinnen ontbinden, en naar nieuwe zin laten zoeken. Dichten is...als vuurvliegjes vangen, die weer loslaten en nastaren. Dichten is bevrijden...…

Wat heeft een afspraak maken nou voor zin Als die daarna – zoals een dag geleden Door één partij met voeten wordt getreden, Zodat men niet kan spreken van win-win? Nooit meer is van ‘Oranje-Speelstad’ sprake. ‘Oranje-Speelbal’, wat ze er van maken.…

ik hoor jou in de merels soms zou ik een gedicht willen schrijven over hoezeer ik jou nog mis na al die jaren maar meestal blijft het bij één mooie zin die zich…

jij schuilt in dit verhaal woorden weten jou te verbergen ergens in een zin laat ik onverwacht liefde vallen jij wuift mijn letters weg en jouw ware aard ligt naakt in mijn schrijven…

Ik heb een vijand, zelfs in deze dagen al is dit ook niet christelijk van zin, maar 'k ben gekwetst tot heel diep binnenin en weet niet meer hoe dit nog lang te dragen. Maar plots heb ik de lente weer gezien en langzaam groeit vergeving zelfs misschien. Snelsonnet…

Verbeelding is een kracht maar voor velen zo zacht zo zacht als boter Verbeelding voor mij een macht een lieve zoete kracht die mij toelacht Ik breng verbeelding spelenderwijs in mijn praktijk in de nacht en op de dag Ik beeld mij de toekomst in met heel veel zin en plezier in mijn zijn en nu en hier!…

De kraamvrouw stond alweer op hoge hakken, En toonde trots de nieuwe Britse prins, Een middagdutje was ze niet van zins, En haar figuur was niet aan het verzakken. Kijk toch, hoe soepel Kate geworpen heeft. The Iron Lady is niet dood, zij leeft!…

De laatste zin wil ik daaraan ontlenen: Bij mij thuis is nooit twee miljoen verdwenen.…

Ik was een tijdje weg door persoonlijke mijmerij wel thuis, maar niet aan de schrijverij Nu echter weer terug met pen en 'banaan' om er weer met zin, zinnen tegenaan te gaan voor de liefde van het woord, de dichtcultuur en morgen al een hartenkreet over de natuur!!…

derhalve start ik snel met goede zin en sta met ‘beste wensen’ in de rij … oubollig zeker maar oprecht gemeend mijn hart is ondanks alles niet versteend…

Zie, zij krommen nu nog dieper de ruggen. Flitsende spaken weerkaatsen heel licht in spattende vonken het voorjaarslicht. Zo gaat het in vaste cadans naar Baambrugge.…

verwilderd haar Donker en grauw en waar kijk je naar Eenzaam en geen andere boom te zien Krom, door ouderdom versleten, bijzonder als je bent, jij wordt dus niet vergeten Donker en grauw, een oude vrouw Geen heeft zo’n zware kroon of van die wilde takken Het is alsof de wind ze telkens weer wil pakken Een bos hout, samengebonden op je kromme…

Heel traag komt de oude man overeind rekt zich voorzichtig uit het kromme blijft gebogen als hij is blijft hij bescheiden staan wat verwacht hij nog na dit lange leven, is er eenzaamheid reeds velen gingen voor, hij telt niet meer hij kent zijn naaste nog. ze is ver weg iedere afstand is te groot het opstaan, strekken, zitten iedere dag…

Ze heeft geen protzels, moet op pad op korte, kromme beentjes. Ze heeft een protzelschinkeltuig en schinkelt om den brode. De weg is lang, het pad is ruig, maar protzels zijn de mode. Na lange tijd komt zij weer thuis, een grote tas vol protzels, haalt haar machientje uit de kluis en slurpt een bord met schnotzels.…

De tenen krommen aan zijn voet. Zó diep, zó zwaar is zijn gemoed. Getier, gevloek en gekrakeel, verlaten galmend zijn kasteel. Tezamen met een roeten wolk, een bezem en het diendervolk, zes ratten plus de hamelfluit, een brandweer met zijn brandweerspuit. Ja, zelfs Jonkvrouwe Hoepelrok, springt pardoes uit haar torennok.…

zelfstandig getekende kranen helpen de wachttijd dragen huizen op de wal hebben de diepgang van roerloos verleden masten die in de ramen opsteken een havenstad waar het gerucht in een schelp wordt geblazen tritons onder bruggen luide kreten slaken meerminnen schitterende lijven schuilen in gedachten van de grachten getijloze bruggen krommen…

Het meeuwengeschreeuw mis ik in de polder het geluid van die gillende geeuw en gekrakeel, met hun krijsen, met hun kromme puntige snavel, geel het eisen en krijgen en pikken en pakken en hakken als gieren, loerend speurend en peurend in kieren Ik lijk wel niet wijs want ik mis hun gekrijs hun scherpe vlucht zomaar vallend uit lucht naast…

ongenaakbaar koud onder mijn voeten voel met gedachten die me kwelde aan het bonte landschap met de koeien de tinnen kan met room de boterbloemen de vlammende bladeren aan de boom hoog in de blauwe lucht de hongerige spreeuwen zonder schroom ik herinner me weinig meer na al die jaren met de regen verdwijnt het stof van de smalle kromme…

scherp zijn haar woorden snijdend in zijn geest priemend zijn haar ogen als zij gedachten leest niets valt te verbergen zijn ziel wordt blootgelegd de waarheid is gevonden nog voor het wordt gezegd met rood gekleurde schaamte slikt hij zijn leugen in hij moet toch beter weten liegen heeft geen zin…

één woord zegt niet al te veel maar als de woorden gaan groeperen met elkaar en met tekens voor lezen kunnen zij gaan spreken als een zin je mening is wel degelijk van belang wanneer je hem maar motiveert met zinnen waarschijnlijk kun je nu ook begrijpen dat mijn woorden niet altijd kunnen raken…

herkent u dat waarde lezer dat u in bed plots bedenkt ‘ik heb geen zin meer’ of tijdens het avondmaal de aardappels prakt en dan plots het bord wegschuift of tijdens gezellig samen zijn liever de kurk op de fles laat herkent u dat ? waarde lezer…

Die ene zin, was het begin, van iets moois tussen jou en mij.. Dat jij het zei.. maakte het voor mij zo echt.. Dat blijft me altijd bij..…

Dreigend was de aanblik van het huis waarin we woonden de ruiten waarachter onbegrepen woorden spartelden om adem een deur die halverwege een zin werd dichtgesmeten en het begrip dodelijk afknelde tot een wurging zonder einde. Onze laatste omhelzing…

Ze was van ons allen, deed haar eigen zin, wars van protocol. Ze was van het volk, gewoon Koningin Juliana, we zullen je missen, zoals we álles missen, wat ooit van óns was?…

Minister Pronk krijgt ook een keer zijn zin: Straks voert hij in ons aller interesse Een statiegeld op blikjes en op flessen Van vijftig cent per fles of blikje in. Dus als ik nu al lege blikjes spaar, Dan ben ik stinkend rijk het volgend jaar.…

Minister Donner krijgt nu toch z'n zin door aan te kloppen bij de koningin. 't Complex van cellen wordt nog niet gesloten. Nu 't open blijft na koninklijk besluit, is 't veilig, want je kunt er simpel uit.…

Kleur uw leven prachtig in, na de dood heeft het geen zin!…

Het heeft geen zin om oorzaken te zoeken, verwijten te maken of te oordelen. Het balanceren kost je al genoeg de inzet is hoog het is leven of de dood.…

Op een fouton voor massage zeer geschikt ligt hij en sluit de wereld buiten Het licht doet zijn zin ook het stof waarin zilvervisjes hun sporen trekken Een waanzinnig vissersschip getrokken door een prooi die naar het einde leidt op een bodem van zacht…