Alle inzendingen over laagjes

het is weer tijd voor laagjes die trek ik aan en uit ik begin met een paar meer die ik langzaam afleg eerst een warme spijkerbroek met een wollen trui na de middag in de zon kleed ik mij met katoen gouden dagen van de herfst een koesterend omarmen…

het zijn ontelbare laagjes die antwoorden op vraagjes aan je huid op de grens van buiten en binnenkant wordt het spel gespeeld de autonoom die nooit de deur dichtslaat voor een probleem communiceert ook al wordt hij zwaar geattaqueerd en in het nauw gedreven er zullen altijd laagjes zijn die antwoorden geven uit de tijd van…

Wiegend aan de rol, gedrukt in zachte laagjes, fragiele vlinders.…

zachtwitte wereld pièce montée gesuikerd lekker in laagjes…

gestaag sijpelt pijn door alle laagjes huid en verschroeit mijn dromen…

vers besneeuwde laagjes op dunne tere takjes hij raakt niets aan de sperwer geen vlokje valt van een twijg…

je bent een parel, intiem genesteld in mijn weke vlees knusjes ingekapseld In vele laagjes liefde, tederheid en verlangen koester ik je paarlemoeren pracht als de parel wordt geoogst sterft de oester…

zachtjes prevelen stokstijf staan dit is te mooi om te beschrijven te duiden wat het met me doet laagjes stilte beheersen mijn hart het wordt me gegund drijfveertjes, een flits in een schimmig bos maakt een glunder in me los…

er lopen lijnen over je gezicht verbleekt in scherven gevallen onder de laatste laagjes zon die je achter een glazen raam met geraniums ervoor verzon de herfst plakt aan jouw vel je ritselt als karton…

Je moet dan eerst eens leren Dunne laagjes gelijkmatig te smeren. Om het gerecht te flatteren. Door steeds alles te willen bedekken Ga je hoge verwachtingen wekken.…

Het raakt me Naakt, bloot, zonder huid en zonder vel Maar het raakt me Het is zó fel op de huid waar ik vervel En het raakt me diep en dus ik pel alle laagjes die ik tel Zonder aan te raken maar ik vertel het raakt me zeker nog wel…

Moment van zalig nietsdoen strelende adem achterin mijn hals lichamen gevangen in laagjes van katoen genietend van het ochtendlicht ...tintelend neerkomend op ons gezicht onder het katoenen oppervlak subtiele sensuele aanrakingen mijn gezicht verraadt ons spel...…

ben terug gegaan heb de beschaving ontdaan van laagjes vernis verhalen geschoond doeken uit lijsten gehaald zonder retouche waarheid bepaald in legenden en sagen de echte vragen over angst en doodgaan gesteld er is veel verteld van vader op zoon met ervaring en leven als loon kom ik wijs u de weg in de talen van vroeger is verleden…

wat je niet zegt blijft verborgen in vele dunne laagjes sneeuw samengeperst tot een dik pak ijs het ijs trekt zich terug op het land waar jij zwijgend gaatjes vult met lucht om weer te bevriezen wat je zegt zit opgesloten in luchtbellen…

het water spiegelt de zon ontvlamt zich vogels negeren de rust zijn niet te stillen klanken doen het ligusterblad trillen ik kom tot lente-ideeën narcissen knikken hun bol vol kleuren de eerste hyacint probeert te geuren laagjes ijs schetsen de nog aanwezige wintertijd wat is toch het geheim van deze zaligheid……

Een veertje van de wereld, grote ogen op steeltjes, een lach van hemelsblauw in dons en een onduidelijke woordenstroom waar brabbeltaal de hoofdtoon raakt en hoeveel je kan zeggen door slechts te zwijgen te kijken te zwaaien met kleine grijphandjes alles omvatten het hart de ziel en alle fijne laagjes die voelbaar trillen in een droomdans…

op de begraafplaats legt de winterstorm het verzwegene bloot een witte bleke steen niet langer geborgen onder laagjes dunne sneeuw het onvoltooide weerloze leven verstopt in inktzwarte schuldige aarde murw van zwijgen en wegkijken zing ik je naam samen met jou, Michel kruipt de ijzige kou onder mijn huid…

ik heb ingelogd in jouw bestaan je geloof veroordeelt aan de beeltenis uit mijn verleden, de glans in je ogen gedoofd met zaailingen die ooit mijn handen hadden geoogst toch wintert mijn bescheidenheid in dunne laagjes wit en lief ik zelfs jouw sporen in de sneeuw die ik volg terwijl de ijzel mijn lippen trachten te sluiten om mijn woorden…

‘je haar wil wel’ zegt ze ze knipt het in laagjes krul, krul, kastanje- rood is mooi bij je groengrijze ogen ben ik haar kunstwerk ik hoor bijna Brahms zoals in ‘the great dictator’ met Chaplin als kapper met Chaplin als dictator ik zie er enkel oud uit in vergelijking met haar op het moment dat wij samen in de spiegel zijn.…

winter, nét anders en de liefde die niet meer komt in een huis van sneeuw houten schalen in plaats van bloemen doden die rusten, telkens langer en stamelend achteruit ik zie de maan argeloos mager, in ieder woord onderdrukt met licht als witte lijken en vogels, altijd weer die vogels de geur in een fluistermond in laagjes…

Geoogst van goudgeel graan, Gehaald van land bezaaid Met menselijk mededogen, Bemest met onvoorwaardelijke Liefde voor land en plant; Basis voor het allerfijnste deeg, Met vaardige hand flinterdun gekneed Voor de ontelbare laagjes In 's lands lekkerste croissant Die hier onweerstaanbaar Voor je op tafel ligt, Korrel met een hart…

voor hen die struweel bezoeken takjes in het haar en hij die denkt aan de vorige waar de tijd bij stil blijft staan en morgen wanneer alleen de afdruk rest in plat gewalste laagjes gras gestaag en staand soms nog buigend als de wind er even langs heen enkel de deur nog op een kier licht scharnierend als jouw adem mij schielijk toch bezoekt…

De stenen van een vriendschap, geformeerd uit laagjes van verdriet en toch om de haverklap, verdwijnt dat weer in het niet. Het zijn gesprekken, onverwachts, een lach, een traan, een arm, een zin, bemerken het lag niet in je macht. Je raakt de roos nooit midden in. Zo moeizaam opgebouwd verloren.…

in laagjes lucht verpak jij emoties die ieder in een eigen kleur uitkristalliseren jij bent geen toverbal maar kent wel de magie van onderscheid en harmonie in het ton sûr ton van menselijke degelijkheid het fluïdum geeft zachtheid in een huidreactie die lijkt op lenteraken met zon en regen om voorjaar meer vruchtbaarheid…

Dat laagje van een millimeter stelt zo weinig voor Kijk maar in mijn open ogen, open maar mijn hart Daar vind je veel gelaagde laagjes...…

Mijn ziel Die is het kwetsbaarst Die ziet niet iedereen Want wat het snelste pijn doet Beschermt je het meest De laagjes eromheen Verschillen menigmaal Soms alle stoffen die er zijn En soms alleen maar voile Mijn ziel, Die is het mooiste Die krijgt niet iedereen Maar wie aandachtig kijkt Ziet ‘m door het stof heen Ongezien Zie…

ik sterf onderaan de zon waar het afschrift mijn laatste saldo zal prijzen, modernistisch gadegeslagen door de wedegeborenen jij hoeft niet ontsteld te wezen de nieuwe tijd stemt af op vreugde, zie het aan de lente die haar intrede doet met laagjes regen en bloeiende urinerende knopjes het buigen van laagdrempelige poëzie de nederigheid…

Je ware gezicht te laten zien zonder dat het nodig is het onder kunstmatige laagjes te grimeren. Je bent zo natuurlijk beter en ook dat went. De kern impliceert de ware mens die tevreden met zichzelf instemt. Er zo je gedachten over laten gaan is het begin van het innerlijk geluk. Een verlangen dat de droom vervult gaat nimmer stuk.…

Vraag niet naar de naam van de dag als het grijze jaar de ogen sluit zie niet om naar de rijk gedekte tafels waarop geen ander voedsel dan verdriet vergeet het spreken met de stenen achter de ontwrichte poorten baad je in het wervelende wonder van de onbestaanbare kleurschikkingen laat je in laagjes water weven tot een spinsel op de…

Zoveel strijd als we streden om elkaar niet te verslaan in de worsteling tot beminnen als ons geluk werd toegedekt door laagjes van verdriet. Zomaar voorbij als een dag als een leven zo ongemerkt vergleden. Alles wat wij deden spant samen in het heden.…