Alle inzendingen over lacht

Zij lachten en stierven welgemoed. Waar bleven de kinderen? Zij aten hun buiken rond in de honingboom en gingen varen op de vrolijke zee. Trof de bliksem hen niet van de dood?…

door een overvloed aan zon zijn de kleren uitgegaan het wit staat aangedaan onwennig in het volle licht niet bloot maar in bedekte termen zijn borst en schoot verhuld opgeleukt in een pikante styling lacht het laatste restje deugd zand schuurt met textiel de tere rode huid en eindelijk gaat ook het één na laatste bolwerk uit…

het groen zie staan verheven naar de zon hoor ik mijn pubermijmering bij ’t plukken van de blaadjes is hij verliefd op mij is hij het niet ik zie het kindernageltje een knoopsgat in het steeltje het afsteken van wit en geel in het door zon verlichte haar en ruik de geur van toen en nu nu zie ik Madelief die stralend naar me lacht…

vroeger was onschuld huisde in de muren in de geur van de bloemen kon ik onopgemerkt schuilen klein en overzichtelijk onbedreigd door haar sterke hand onverschrokken daagde zij de buitenwereld uit ik zweeg en keek in haar dappere ogen nu kijk ik in angstige ogen die wereld heeft haar bedrogen ik pak haar hand en zeg "ik bescherm je" en ze lacht…

waar jij voor kiest liefde en haat tegen beter weten in wie verliest wint als ik alles vertellen zou zou ik dan nog zijn wat jij wou dit is alles wat ik ben geen klooster zen mijn schrijven is schijt zolang ik maar niet kijk op mij een moord opgelost niemand opgelucht mensch o mensh Oorlog is macht vrede lacht…

als ik jouw ogen niet mag zien schuilt je ziel in de schaduw dat je daar voor kiest jezelf zodoende voor mij bevriest wil je mij het liefst ontwijken of ben je ongrijpbaar schuw in ieder geval trek je de nacht verder naar je toe ik die naar je lacht botst tegen een “ duistere” macht die zegt, laat me met rust; “ Ik toon je…

ik fluister woordjes in de regen vang een regenboog met mijn paraplu dans de zonnedans in grote plassen tot zij mij lieflijk omarmt nodigt ze me uit tot grote avonturen daar waar wolken niet reiken kunnen lacht schoonheid mij tegemoet evenals zij die zich al eerder overgaven daar schijnt een andere vorm van liefde die niet uit te leggen…

Hoor de eeuwigheid lachten om het pietepeuterige dat kleine strookje tijd waar die families toch allemaal zo voor rondrennen ------------------------------------- uit: 'God gaf ons apparaten', 2012.…

hij praat niet, hij schreeuwt niet, hij eet niet, hij lacht niet, hij huilt niet. hij zwijgt en beweegt als ik beweeg. samen zijn we één in de zon, maar als ik ik ben wie is hij dan?…

Zacht voel ik u als nacht, als aarde die zal dekken, een moeder die me in sluimer lacht en niet mag wekken.…

Het bloed vers stromend door mijn aderen, de wereld lacht mij toe, vrede en welbehagen bekruipen mij zomaar zonder reden en hoe...…

Haar kanten beeld wat haar zijde accentueert deze sluier gaat als een droom door mijn nacht Haar enige portret zal de nacht gaan absorberen maar als ik mijn ogen sluit ben ik degene die lacht.…

Ben jij er al die jaren niet geweest was jij een schim die lachte die zorgde voor een geweldig feest mij liet dansen in gedachte?…

mijn russisch was niet goed haar engels zoveel beter we lachten in een groet ze haarde blonder dan veroostenlijke genen waar ooit haar grootouders in afstamming verschenen amandelde met ogen in een blik die dostojewski ook zou mogen maar zonder schuld en boetekleed met schik rook naar toendra's was de lente in siberisch bos…

ik sprak je in het gaan je lachte met me naar een spaanse halve maan de zon scheen regen en een onweersbui afscheid temperde de hitte die ons te wachten stond de reis was nacht en jagen op een morgenstond die vakantie straalde in bekomst krekels spraken met je stem een onophoudelijk missen het was geen gissen naar gevoel want…

Het libido is een vrolijk lied dat met je speelt in de nacht op een fluit met een kornuit een verlangen dat naar je lacht het libido kent ook verdriet als ie niet recht opgaat en niemand het ziet het libido kent bijzonder fraaie tonen waar je een leven lang in kunt wonen het libido kent prachtige echoklanken je hoeft er niemand voor…

Die naar je lacht en vraagt, hoe het met je gaat. Al die momenten, zo kostbaar en fijn. Koester ze allemaal, omdat het lichtpuntjes zijn.…

ik zag hoe haar pen de schoonheid beschreef van gedachten die zachtjes in het verborgene lachten met heimelijk plezier de binnenpretjes die zij op papier zette hadden een heel eigen stemming en mystieke sfeer geen tierelantijnen in verpakking maar een directe clou meteen ontwapenend zonder aanval rakend in de zwakke plekken…

Hij dacht aan verder gaan, maar hij was verdwaald in zijn gedachten, hij keek naar buiten en zag de volle maan, terwijl de heldere sterren naar hem lachten. Slapen met geesten is zo eenzaam, hij had alleen maar een signaal nodig, hij mompelde haar naam, dan was zijn onzekerheid overbodig.…

.' - En dat lachte mij aan.…

ik wil me niet opsluiten niet achter nacht waar schaduw heerst en donker lacht toch wacht ik hier het hoofd gebogen in de luister van de stilte op een verlossend woord geen wind die stem verwacht op de kleine ik die alleen zijn angsten telt niet op de klok die zich verborgen houdt niet op het wezen dat naar muren klauwt onzichtbaar…

Waar ik lachte; waar ik huilde, maar waar wonden snel heelden. Omdat het een plaats met een hart was; gebaseerd op vertrouwen en hoe ze verandert; ik blijf van haar houden. Een plaats die ik nu nog maar amper herken, maar die weer in mij gaat leven, zodra ik er ben.…

Tussen de diepte en de heuvelrug Verliep het verlopen En verliet de brug Het verleden Aangekeken met lede ogen Verbogen en bezweken Geen weg terug Afgesloten en bewaakt Door de hand En de zucht geslaakt De band De lucht opgeklaard Een naam naar verre oorden Exotische gedachten Geluid van zij die lachten In nachten te verwoorden Dankbaarheid…

zaten waar jij in stilte rookte en ik in stilte dacht daar waar de avond de geluiden van de binnentuin verwaaide daar ontvouwde zich voor jou de hemel toen de wolkjes van je gezicht wegdraaiden daar was het waar je met glinsterende ogen aan mij zei oneindig zacht misschien is die ster mijn moeder die van heel ver naar mij lacht…

Wit is het weer Kou slaakt een zucht De bomen zilvergrijs getint Vogels vliegen af en aan Winterwit maakt mij kind Laat mij dromen van het land Sloten ijzig, winterpret Lang geleden toch dichtbij Wit is het weer Kou geeft me kracht Warm mijn kleine knuistje In mijn vaders hand En zie hoe hij naar me lacht…

dan honderd dingen Ik zie je lachen Soms om mij Wil stil verwonderd zingen Maar wat ik denk en wat ik zing een hard onhoorbaar lied Dat merk je niet en weet je niet Zo onverstoorbaar stil Steeds stiller dan ik wil... ...toch zing ik ooit Had ik bedacht Als alles beter is Als jij bij mij Weer heel dichtbij jouw lieve liedje lacht…

ik lachte betrapte mij er op dat ik de verre luchten dichterbij wenste alsof god in het diepst van zijn gedachten mij zijn handen ooit zou schenken toch voelde ik het bestaan dicht om mij heen ik was niet alleen in de mij toegenegen straling nooit is er het begrip om weer met dieren samen te kunnen praten of van vogels…

- En dat lachte mij aan.…

je bloosde lachte licht verholen alsof het vuur van binnen brandde heel voorzichtig uitsloeg zonder rookontwikkeling ik kende de kleur van het lichte bloed dat net je hart in circulatie had ontmoet en met een extra slag hitte genereerde in een snelle bloedbaan op de huid gezeten door intieme manuele variatie en herkenbaarheid…

de jeugd verzorgt de stervende frisse huid tegen het vale de schok bij beiden de belofte en het kale lieve toewijding in rust aanvaard en oneindig tactvol naar elkaar gestaard ik ga, jij blijft hoe was dat ook alweer als het leven lacht in oneindigheid en meer en na dat moment terug in eigen werkelijkheid beiden naar wat voor je…