Alle inzendingen over lente verlangen geluksgevoel

~~~ met sierlijke danspassen zweef je door de bossen jong blad dwarrelt speels rond je gracieuze verschijning dartel als een wervelwind beroer je de uitgestoken takken vrijmoedig blaas je het lentegroen tot een vrolijke choreografie warme briesjes tover je tevoorschijn gevuld met hete zomerse beloften jij laat je niet vangen door…

gelegen tussen madeliefjes flirten we met de middagzon en zien geen enkele schaduw aan het hemelse plafond we dragen de lente op onze handen heel voorzichtig naar de zomer toe dralend bij elk opbloeiend verschijnsel want we zijn nog lang niet voorjaarsmoe…

Honderden kopjes stelen mijn hart in een veld van eindeloze zeeën, een stroom blauw bloed ruist door de velden van ongeduld en ik knijp de stilte tot ik door de ruimte zweef. Kleine glimlachjes dobberen in het water waar ogen speels kringen trekken als kleine lichtjes die in een processie de wereld rondgaan. Bomen schrijven tekens in de lucht…

Na een eindeloze stilte bewoog er eindelijk iets, wat volgde is niet te beschrijven, en in drie, vier dagen tijd was alles anders. En alles wat groen kon worden of roze, of wat kon fluiten of dansen op ragfijne vleugels, werd groen of roze, floot, en danste op ragfijne vleugels. Opeens deed alles alles wat het wist, geschokt…

langzaam begint de lente vorm te geven de eerste klokjes, een pril geluid de winter is voorbij, de kou is uit de kleren, een expressie van het leven dartele konijnen springen terug in het heden de mens is liever lui en loom blauwe hemel en een droom van warme zonnestralen verhoort gebeden en in de schaduw van een eik lig ik te wachten mijn…

~~~ in een winters bed verkneukelt de lenteklok zich op de wekker ~~~…

uitgestrekt als een dalende springer met parachute lig ik op pril gewas nog amper bovengronds, ik spreek over gras stengelachtig en broos van natuur als het ware zacht neergevlijd maar zeker tot dragen bereid zo woel ik met mijn lippen wat kort geplukt maagdelijk groen en aanschouw de steltlopende snippen die door weinig…

Crocussen geschakeerd in paars wit en geel de kopjes fier omhoog ieder bloempje een juweel en een lust voor het oog Narcissen nog even dicht wachtend op het warme zonnelicht En het ontluikend tere groen van struik en boom Laat nu de lente maar ontwaken uit haar lange winterdroom…

koeriers van het vernieuwingsteken Ze zijn met dappere spoed naar hier onderweg De wisselvalligheid zal zich nog op vele wreken Met toereikende kracht is ‘n nieuw begin weggelegd Met zorg zullen ze zoeken, ieder voor zichzelf Gestuurd door de warmer wordende zonnestralen Nesten bouwen onder een veilig uitgezocht gewelf Kwetterend zullen ze de lente…

de zilverwitte berk nog kaal wordt bezet door meesjes die kwetteren van plezier de morgenhemel blauwt en draagt een gouden kroon zachte stralen smeden kleur heide in paarsrode tinten een camelia vol in de knop grauwe lijsters schrapen mos kijkend naar dit luisterrijk geheel laat ik even mijn hoofd verdwalen in het bontgekleurde ochtendtafereel…

het was al ruimschoots in de lente maar het leek of alle wekkers achterliepen waardoor merels nog steeds wintersliepen door het ontberen van een pinnige dirigente tussen wat witbevroren sprietjes door piepten krokussen eerst heel nieuwsgierig doch vermenigvuldigden zich al snel tierig tot een blozend voorjaarsmetafoor eindelijk is de zomerzwaluw…

De lente wacht niet op mij ze bloeit uit triestheid op ontbot de takken onverkort kist de krachten die laken. Mijn tenen staan nog krom van winterkou die is beklonken aderen zitten klem in benen mijn buik stulpt vol bloed uit. Een boer is op zijn plaats en de ploeg trekt alles blaar.…

Je lentekleed met uitbundige kleuren zo compleet de aanblik van het groen en je bloemen die rijkelijk bloeien en het oog zo strelen Jouw jaargetij blijft ons altijd weer boeien en helen…

De bloesem staat in weer en wind te bibberen van de kou terwijl de grijze wolken jagen langs het oneindig hemelblauw Het is alsof de storm de lente uit wil doven die door de bomen giert het oog verduistert de pijn te boven brengt Op al mijn wegen kom ik God tegen U leert mij weer te zingen het lied mij in de mond gelegd…

vogels vullen de lucht met prangend koorgezang als in een kosmische kathedraal met bomen als pilaren en blauw hemelgewelf ze kondigen heilige dooi aan het einde van bevroren tijd…

En daar is de lente die ik niet meer had verwacht een uitbundig dak in roze en wit viert het afscheid van de nacht vrolijke vogels fluiten me wakker tillen me hoog in de blauwe boog lachen schel om die zwarte gedachten meizoete regen en de zon blaast me droog de aarde barst open in duizend kleuren en dieren werpen hun jongen rondom ik…

voel jij ook al, buiten dan, de prille schijn van een nieuw begin de herhaling van voortgang, de finale van de dood ik zeg maar, even ontwaar ik kleuren die als geschilderd verschijnen dus bruin, rot en zwart luiden de klokjes jubeltonen die onhoorbaar klinken over de doffe grond van gevoel vergetelheid of gedempte temperament…

sneeuwklokjes schuchter de kopjes scheefweg geloken witwassend een zee tussen de bomen, en daarna de anemonen, vaak wit en soms roze akoniet, geilend geel gillend om aandacht, schiet uit de grond krokussen, Japanners flitsen foto's wereldoverstekend naar het Lange Voorhout de lente naakt en smaakt naar zoveel meer…

nog nooit was 't in mijn tuin zo vol met alles wat mij roept zo één met wat vandaag mij leven doet nog nimmer was de harmonie in voorjaarstonen beter hoorbaar door lente zo gespitst op dat wat leven is waar mussen kwetteren om mijn oudbakken brood en vinkjes snel hun nesten vlechten de meesjes 't hoogste lied inzetten zelfs achtergrondgeluiden…

wolken zeilen in hoog tempo aan ons voorbij geplengde druppels leunen op vers ontpopte knoppen zolang de zwaartekracht zich nog geen meester maakt kleurt de bloesem roze ©Lady Love…

De winterse rebellie ten spijt, de dag is van het donker bevrijd onbekommerd dringt het licht zich weer op, doch schrijdend langzaam zonder bloem in de knop Maar toch, het lengende licht doet al goed, nog maar even wachten op die bloeiende vloed!…

Ontwaak uit het donker van de nacht luister naar de vogels die hun lied weer zingen helder en zacht kijk naar de ontluikende natuur voel de zonnestralen op je gezicht zo puur zing een lied maak een gedicht en geniet want de lente zit in het verschiet…

de steen zeilt over het water kringen versus kringen gaan ze over in elkaar de zon schittert op de golfjes terwijl de steen langzaam afdaalt zijn weg vindt naar de bodem 'n strak blauwe hemel waardoor treurwilg in knop, de rust weerspiegelt in het kabbelende water…

nu winter de laatste niesbui heeft z'n mantel uitgeveegd zit lente op zijn schouders jong en fris en groen speelt zij met wilde haren spint een draad van oude dagen om te glijden naar benee haar zoete adem zo licht en teer bemind door vroege vogels strijkt ontluikend neer vooruitgesneld door faam proeft en voelt een ieder haar naam…

zie de boeren gaan, mijn lief ze ploegen op de zekerheid zoals de vogels weten dat er weer een jong zal komen en ik, geknot, loop uit in mijn gedroomde lente…

Lustig snateren zeven eenden op een rij wiggelwaggelend.…

Als het donker van de nacht door het morgenlicht is weggekust en ik de zon verwelkom op m'n gezicht de blauwe lucht zie met witte wolkjes die tot aan de horizon reiken en de vogels hoor zingen in met glanzende knoppen gehulde bomen neerstrijken Dan besef ik ineens dat de lente de winter heeft uitgeblust en ik nog even op de schoonheid…

en het lentelicht stroomt krappe ruimte binnen dwars door het strak patroon van monotoon geluid verstokte woorden lopen uit geneigd naar zon, gekeerd tot een belofte die wellicht tot niets leidt maar ik lucht mijn hart en klop mijn wezen uit…

Al was het maar met fluisterend genoegen, opwaards bewogen door een zachte lentebries, kijk ik naar het ontwaken van een nieuwe dag. Ik laat de klok van het leven zwoegen, en selecteer de dromen waaruit ik kies. En weet je, weet je wat ik zag?…

Maar niets kondigt als hen zo stijlvol, zo gracieus de heerlijke, zoete lente aan.…