Netgedichten

netgedicht (nr. 19.618):

naamloze geur

uitgestrekt als een
dalende springer
met parachute

lig ik op pril gewas
nog amper bovengronds,
ik spreek over gras

stengelachtig
en broos van natuur
als het ware zacht neergevlijd
maar zeker tot dragen bereid

zo woel ik met mijn lippen
wat kort geplukt
maagdelijk groen

en aanschouw
de steltlopende snippen
die door weinig wuivend riet
aan het oog worden ontrukt

zwalkend door
de gebroken vliezen
van mijn lage hemel heen
gaat de jonge naamloze geur

verraadt zonder enig geluid
dat de aarde is herboren
in vele gedaanten;
zogezegd,
te kust en te keur